“ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! อย่างที่คิดเลย ยังไงกองทัพจอมมารก็ยังจำเป็นต้องมีคนอย่างเราอยู่สินะ! ใช่แล้ว! ใช่แล้ว! มาไล่เตะตูดไอ้พวกมนุษย์ให้กระเด็นกันเลย!! ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”
“……เป็นคนธรรมดาซักหน่อยเถอะค่ะ”
“อ- เอาน่า เอาน่า……”

นี่ถูกยั่วยุแค่นิดหน่อย ก็ไฟติดแล้วนี่คะ

หรือว่า บางที คนคนนี้อาจจะแค่อยากได้ใครซักคนมาดูแลหรือเปล่านะ?

เอาเถอะ ฉันเข้าใจนะคะว่าคุณเสียขวัญไปเลยตอนที่คุณแพ้ แต่ ไม่เอาน่า

เนื่องจากมันจะน่ารำคาญมากๆ ถ้าเกิดเราต้องทำแบบนี้ทุกรอบ เพราะเสียคุณรูสไปจากแนวหน้าอีกในวันข้างหน้าอีก คุณวีเนลบอกว่า ควรจัดให้คุณรูสประจำในสนามรบที่ไม่น่าจะมี 12 อัครสาวกมาเข้าร่วมซะ

จะว่าไป ท่านฟลูเรเทียที่ให้ความช่วยเหลือคุณรูสก็ถูกคุณวีเนลพาไปที่ไหนซักที่ด้วย เรื่องที่เหลือฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน

เท่าที่ฉันได้ฟังมา คนที่เอาชนะคุณรูสได้ แถมยังไล่ต้อนเขาซะเกือบตายด้วย ดูเหมือนจะเป็น 12 อัครสาวก ลำดับที่ 5 ฮัซซาร์ด แห่ง ‘มหาเกาทัณฑ์’ สินะ

“งั้น ก็จริงสินะว่าเขาเป็นคู่ต่อสู้ที่ไม่เหมาะกับคุณรูสเท่าไหร่ ถ้าเป็นซากุระคุงหรือลีนล่ะก็น่าจะชนะได้จากระยะไกลได้อยู่นะ…”
“ไม่รู้สิ? เจ้านั่นเป็นลำดับที่ 5 ใช่มั้ยล่ะ? ดูเหมือนอัครสาวกลำดับที่ 5 หรือสูงกว่าจะแข็งแกร่งพอที่จะแยกได้เลยว่า ‘แยกชั้นกันที่อันดับ 6’ น่ะ”
“ก็ นั่นสินะ เรื่องพวกนั้น เราก็จำไม่ค่อยได้เหมือนกันน่ะ…”

พวก 12 อัครสาวกคือพวกที่พลัดเวียนกันมาทำร้ายโยมิสินะ

ต้องฆ่าพวกมันให้หมด พวกมันต้องรู้สึกผิดที่ได้เกิดมา โดยเฉพาะนอยน์กับอีดิธ ฉันจะฆ่าพวกแกให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม

“ฟุฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! เอาล่ะ! โจมตีได้!”
“อะ บุกโจมตีกันแล้ว… คุณรูสน่ะ”
“เดี๋ยว… แล้วไหงผู้บัญชาการถึงบุกไปด้วยเล่า! นำทัพดีๆ สิคะ!”
“แต่ว่า ลีนเองก็บุกเข้าไปหลายๆ ครั้งเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”

โยมิ อย่าเพิ่งขัดกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้สิ

3 วันผ่านไป

คุณวีเนลมีหน้าตาเปล่งประกายแปลกๆ และกลับกันเลย หน้าของท่านฟลูเรเทียเหมือนจะเหนื่อยหน่ายเหมือนผ่านอะไรหนักๆ มาเพียบ แต่ เอาเถอะ พวกฉันจะได้กลับไปพักร้อนกันแล้ว

เดี๋ยวฉันจะต้องกลับไปลุยในสนามรบในอีก 1 อาทิตย์ด้วย แต่ตอนนี้ ฉันกลับไปใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับโยมิ… ถึงอย่างนั้น

ช่วงนี้ ฉันมีปัญหากวนใจนิดหน่อย

มันคือ……

“นี่ นี่ ดูสิ ลีน! มีอะไรอยู่ทางนู้นด้วยล่ะ! ไปดูกันเถอะ!”
“……ฟุเอ๊!? อะ ย- โยมิ! มือ! มือน่ะ…!”
“? มือมีอะไรน่ะ? …อะ หรือว่า เจ็บเหรอ? ตอนนี้ เราก็คอยระวังเรื่องแรงของตัวเองในการกำมือแล้วนะ แต่…”
“ป- เปล่า… แค่ ค- ค- แค่จู่ๆ เธอก็จับมือ ก็เลยตกใจน่ะ แค่นั้นเอง…”
“เหรอ? งั้นรีบไปกันเถอะ!”
“อ- อื้อ……”

…พอเข้าใจใช่มั้ยล่ะ

ช่วงนี้ ฉันรู้สึกเหมือนเป็นบ้าไปเลย อย่างเมื่อกี้ แค่จับมือกับโยมิเอง เลือดกำเดาก็แทบจะพุ่งเลยน่ะ

ตอนนี้ ที่ฉันรู้คือ หัวใจฉันเต้นเร็ว หน้าก็แดง แถมหายใจก็ไม่ทั่วท้องด้วยสิ

…มันเป็นแบบนี้ตลอดเลย ตั้งแต่จบศึกที่ต่อสู้กับท่านฟลูเรเทียน่ะ

เพราะอะไรบางอย่าง ฉันทำตัวตามปกติกับโยมิไม่ได้เลย ไม่ว่าจะพูดคุยกัน หรือสัมผัสตัวกัน อย่างที่ฉันเคยทำได้มาก่อนก็ทำไม่ได้แล้ว

ทุกการเคลื่อนไหวของโยมิทำให้หัวใจสั่นไปหมด แค่มองหน้าเธอตรงๆ ฉันยังทำไม่ได้เลย

“…-น ลีน!”
“…ฮะ?”
“โธ่… เป็นอะไรไปน่ะ?”
“อะ … ขอโทษที แค่เหม่อไป… นิด… น่ะ…”

โยมิมองจ้องตรงเข้ามา… ที่หน้าฉันเลย…  

“น- หน้า… หน้าเธอน่ะ ใกล้ไปแล้ว!”
“เอ๋? เหรอ? โทษทีนะ… แต่ว่า ลีน ช่วงนี้เธอแปลกๆ ไปนะ? มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่า?”

มีอะไรเกิดขึ้น… เหรอ

พอมาคิดๆ ดูแล้ว ทำไมฉันถึงสนใจโยมิขนาดนี้ล่ะ?

‘ไม่เป็นไร เราจะปกป้องลีนเองนะ’

“~~~~~~~~~~งือ!!!”

“เอ๋? …ลีน! เป็นอะไรไปน่ะ!? เดี๋ยวสิ! เธอจะไปไหนน่ะ!?”

ฉันทรุดลงนั่งในซอกระหว่างตึกแห่งหนึ่งที่ฉันเผลอโดดเข้ามาโดยไม่ได้ตั้งใจ

อ๋าาาา! โโโโธ่!! ดันจำขึ้นมาได้อีกแล้ว!!!

ปัดโธ่! จริงด้วยสิ! เรื่องของท่านฟลูเรเทียน่ะจบเรียบร้อยแล้ว… พอนึกถึงตอนนั้นทีไร ก็มองหน้าโยมิเหมือนเดิมไม่ได้เลยอ่า!

เพราะว่า… เพราะว่า… โยมิที่น่ารักน่าเอ็นดูมาตลอดคนนั้น ที่หันหลังให้ฉันแล้วบอกว่า… ‘เราจะปกป้องลีนเอง’ แบบนั้นน่ะ…

ท- เท่เกินไปแล้ว… ตอนนั้นน่ะ ฉันคิดว่าจะตายจริงๆ แล้วนะ…

เอ จริงสินะ ฉันถูกความขัดแย้งนั่นนะซัดจนกระเด็นเลย

โยมิที่ทั้งน่ารักทั้งเท่แบบนั้น ทำหัวใจฉันเต้นเร็วจนแทบระเบิดเลย ทั้งร่างกายก็ร้อนไปหมด แค่เพราะยืนอยู่ใกล้เธอเท่านั้นเอง… คนที่มีเสน่ห์แบบนี้น่ะ จริงๆ เล้ย…!

อ่า โธ่… ชอบอ่า…!

ก่อนหน้านี้ ฉันไม่เคยข้ามเส้นจากเพื่อนสนิทสุดน่ารักมาก่อนเลย แต่เพราะเหตุการณ์นั่น ฉันเลยข้ามเส้นมาอีกฝั่งแล้วสินะ……

ฉันนึกว่า ถ้าปล่อยไป เดี๋ยวฉันก็โดดข้ามกลับมาฝั่งนี้เองนั่นแหละ แต่ยิ่งใช้เวลากับโยมิเท่าไหร่ ความรู้สึกนี่มันกลับยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีก… โธ่ แค่ได้ยินเสียงเธอก็ทำใจเต้นรัวแล้วอะ…

“อาาา… เอาจริงๆ เลยนะ ฉันควรจะทำยังไงดีเนี่ย…”

“…สาเหตุก็แบบนี้แหละค่ะ คุณพอจะช่วยฉันได้หรือเปล่าคะ?”
“ทำไมเธอถึงเอาเรื่องนี้มาคุยกับฉันล่ะเนี่ย?”

เพราะเราบังเอิญเจอกันไงคะ

คนที่ฉันกำลังปรึกษาด้วยอยู่คือ คุณเรน ผู้บริหารลำดับที่ 6 เจ้าของฉายา [แม่ทัพแห่งภัยพิบัติ]

ถึงเธอจะเข้าร่วมกับกองทัพจอมมารมาไม่ได้นานขนาดนั้น… แม้ว่าจะก่อตั้งขึ้นมานานกว่า 300 ปีแล้ว แต่อายุของเธอก็มากกว่านั้นมากเลย ถ้าจำไม่ผิด ปีนี้เธอจะอายุ 1,600 ปีล่ะมั้งนะ

“ฉันคิดว่าคุณเรนที่อยู่มานานแล้ว น่าจะมีวิธีแก้ปัญหาพวกนี้ได้น่ะค่ะ…”
“ขอบอกไว้ก่อนแล้วกัน พวกเราแฟรี่น่ะแทบไม่มีภาวะเจริญพันธุ์เลย เพราะงั้นฉันไม่เคยมีเรื่องพวกนั้นหรอก และก็อีกอย่าง ถ้าเธอพูดเรื่องอายุของฉันอีกล่ะก็ คราวต่อไป ฉันจะเป่าเธอให้กระเด็นไปสุดขอบโลกแน่… ก็ เอาเถอะ ฉันฟังเธอมาขนาดนี้แล้ว เธอจะมาหารือด้วยก็ได้… แล้ว? เธออยากจะทำอะไรต่อล่ะ?”
“คือ? หมายถึงยังไงเหรอคะ?”
“ก็อย่างว่า เธอน่ะตกหลุมรักโยมิใช่มั้ย? แล้วเธออยากจะทำอะไรต่อล่ะ?”

……

………อืมม

“…นี่คือ ความรัก… งั้นเหรอคะ?”
“หา? …เธอน่ะ บอกว่าในช่วงนี้ เวลาเธออยู่กับโยมิแล้ว เธอเป็นยังไงบ้างนะ?”
“หัวใจเต้นเร็วจนเหมือนจะระเบิด ทั้งเนื้อทั้งตัวก็ร้อนไปหมด เลือดกำเดาก็เหมือนจะไหลออกมา บางทีก็หายใจได้ไม่ทั่วท้องค่ะ”
“ถ้าถามฉันอีกครั้งนึง ฉันคงวินิจฉัยว่าเป็นโรคร้ายแรงแล้วล่ะนะ… นั่นก็อาการของคนมีความรักนี่นะ? ฉันเองก็ไม่ได้รู้รายละเอียดพวกนั้นเท่าไหร่เหมือนกัน”

นั่นสิน้า……

ถึงยังไง ฉัน… กับโยมิ ก็……

“แล้ว เธออยากจะทำอะไรต่อล่ะ? คบกับเธอเลย? ยอมแพ้แค่นี้? ทิ้งระยะห่างจากเธอ? เก็บความรู้สึกนี้ไว้กับตัวเอง? หรืออยากไปวันไนต์สแตนด์กับเธอล่ะ?”
“สำหรับตอนนี้ ตัวเลือกสุดท้ายน่ะตัดทิ้งไปเลยค่ะ… อือ ไม่รู้เหมือนกันค่ะ… ถึงยังไง ตลอดชีวิตที่ผ่านมา ก็ไม่เคยตกหลุมรักใครแบบนี้มาก่อนด้วยสิคะ……”
“เด็กที่อยู่มายังไม่ถึง 1 ใน 100 ของเวลาที่ฉันอยู่มาอย่างเธอมาพูดอะไรแบบนี้ล่ะเนี่ย?”

ถ้ารวมกับชาติก่อนด้วย ฉันก็ไม่อยากนึกถึงช่วงวัยของฉันเหมือนกันค่ะ

“งั้น? เธอจะเอายังไงต่อหล่ะ นั่นไง บอกฉันหน่อยซิ?”
“เอ―… อื――――อ……”
“นั่นไง นั่นไง อย่ามัวแต่ลังเลสิ นี่ความรู้สึกตัวเธอเองนะ! นั่นไง! เร็วสิ!”
“คือ คุณเรนคะ ทำไมคุณถึงดูสนุกกับเรื่องนี้ล่ะคะ!?”

ชักไม่แน่ใจแล้วว่า นี่ฉันมาขอคำปรึกษาผิดคนหรือเปล่าคะเนี่ย

“ฉ- ฉันว่า… จ- จะ… กับโยมิ……”
“กับโยมิ!?”
“จ-… จะ……”

‘ขุนพลจตุเทวอสุรา กับผู้บริหารทุกคนที่ยังอยู่ในอาณาเขตนี้! ได้ยินเราไหม!? นี่คือเรื่องฉุกเฉิน! ขอให้พวกเจ้าทุกคนมาหาเราโดยด่วน!’

……

“…คนคนนี้นี่นะ ให้ตายเถอะ… แบบนี้ทุกทีเลยนะ ติดต่อเข้ามาแบบไม่สนใจบรรยากาศของคนอื่นเขาเลยเนี่ย…!”
“ต- แต่ว่า ท่านจอมมารบอกว่าเป็นเรื่องฉุกเฉินนี่นา แถมฟังดูเป็นเรื่องรีบร้อนมากเลยด้วย ใช่มั้ยล่ะคะ? ลืมเรื่องนี้ไปก่อนเถอะ แล้วรีบไปกันดีกว่าค่ะ”
“…นั่นสินะ”

“…ทุกคนมากันพร้อมแล้วสินะคะ”

ในห้องประชุมตามปกติ สมาชิกระดับผู้บริหาร 8 คนที่ยังอยู่ในอาณาบริเวณนี้ก็มารวมตัวกันแล้ว

และท่านจอมมารก็ดูค่อนข้างร้อนรนเลยด้วย

“ถ้าอย่างนั้น ท่านจอมมารคะ เหตุฉุกเฉินที่ว่านี่คือเรื่องอะไรเหรอคะ?”
“12 อัครสาวกลำดับที่ 4 และ 5 ปรากฏตัวขึ้นในสมรภูมิ ณ ที่ราบเฟอร์ริน พวกมันกำราบกองทัพของเราและยังรุกคืบเข้ามาอีกด้วย… และที่สำคัญ…

เทียน่า ที่เข้าสู้เพื่อหยุดพวกมันไว้ก็ ถูกสังหารแล้ว”

TN: นี่ควรจะโฟกัสที่อะไรดีเนี่ย เปิดมาก็ทุ่งลิลลี่อยู่ดีๆ มีคอมเมดี้คั่นกลาง แล้วไหงมาตึงตอนจบซะงั้น