…เมื่อกี้ ว่าอะไรนะคะ?

ก่อนที่ฉันจะทันได้พูดอะไร

“ก- เกิดอะไร… เกิดอะไรขึ้นกันแน่น่ะครับ ท่านจอมมาร!?”

ซากุระคุงลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ แล้วก็ตะโกนออกมาสุดเสียงเลย

…คุณเทียน่าเป็นราชินีของเผ่าเอลฟ์ และเป็นน้าของซากุระคุงด้วย ไม่แปลกซักนิดที่เขาจะวิตกขนาดนั้น

“…สงบใจลงกันก่อนเสีย แล้วฟังเรื่องที่เราจะพูดให้จบเสียก่อน”
“……ครับ ต้องขอโทษด้วย… จริงๆ ครับ”
“เราทราบดีว่าเจ้ากังวลถึงเรื่องนี้… กองทัพดังกล่าวมีกำลังพล 20,000 นาย อย่างที่เราบอกไว้ก่อนหน้านี้ ผู้นำของกองทัพนั้นคือ 12 อัครสาวกลำดับที่ 4 ‘วัชระ’ ดูเก็น และลำดับที่ 5 ‘มหาเกาทัณฑ์’ ฮัซซาร์ด พวกมันเป็นคู่ต่อสู้ที่น่ายำเกรง และแม้จะทุ่มสุดกำลังแล้วก็ตาม เทียน่าเองก็ไม่อาจเอาชนะได้ อีกทั้ง กองทัพนั่นยังอยู่ระหว่างการบุกเข้าโจมตีหมู่บ้าน ค่ายผู้อพยพ และเมืองที่เหล่ามารอาศัยกันอยู่อีกด้วย คำนวณจากความเร็วในการเคลื่อนทัพของพวกนั้นแล้ว พวกมันน่าจะไปถึงหมู่บ้านแห่งแรกได้ในเวลาราว 2 ชั่วโมง”
“เรื่องแบบนั้น…!?”
“จะทำยังไงดีล่ะ? …ให้ขุนพลจตุเทวอสุราทั้ง 4 คนเคลื่อนไหวเลยมั้ยครับ?”
“เหตุที่เราเรียกพวกเจ้ามา ก็เพื่อมาหารือกันเรื่องนี้นี่แล พับผ่าสิ เราเองก็ไม่อาจจะเคลื่อนไหวอย่างเอิกเกริกได้ เพราะพวกมันจับเอาทหารของพวกเราไว้ไปเป็นตัวประกันกว่า 100 ชีวิตด้วยอีกต่างหาก หากพวกมันทำดังเช่นทุกครา พวกมันที่เกลียดการหายใจร่วมกับเผ่ามารก็คงฆ่าพวกเขาลงตรงนั้นเสียทันทีไปแล้วแท้ๆ แต่นี่อยู่ๆ ก็กลับฉลาดขึ้นมาเสียอย่างนั้น…! …เพราะแบบนี้นั่นแหละ เราจึงไม่อาจลงมือโดยประมาทได้ แต่ว่า เราก็ไม่มีทางปล่อยให้สถานการณ์เป็นไปแบบนี้ด้วยอย่างแน่นอน”
“จริงสินะคะ แต่ว่า ทางเลือกที่เราคิดจะทิ้งพรรคพวกของเราไปเนี่ย…”
“แน่นอนว่าไม่”
“นั่นสินะคะ ฉันก็เห็นด้วยค่ะ”

เรื่องนี้มันจะง่ายมาก ถ้าเกิดไม่มีเรื่องตัวประกันเข้ามาเกี่ยวด้วย ส่งขุนพลจตุเทวอสุราซักคน หรือคุณเรนไป แล้วก็ขยี้พวกมันให้ยับ

แต่ว่า พอนี่เรามีเรื่องตัวประกันที่ต้องเป็นห่วงด้วย ความแน่นแฟ้นของมารอย่างพวกเราก็ดันมาเป็นจุดอ่อนแบบนี้ก็ได้สินะเนี่ย

“…จะว่าไป แล้วการใช้เวทคืนชีพให้คุณเทียน่าล่ะคะ? สามารถทำได้หรือเปล่า?”
“…เรื่องนั้น”

พอฉันถามเรื่องนี้ไปแล้ว ท่านจอมมารก็ชะงักไปครู่นึง

“โดยสรุปแล้ว เป็นไปได้”
“จริงๆ เหรอครับ!? …งั้นก็รีบลงมือกันเลยครับ! ร่าง- ร่างของท่านเทียน่าน่ะ…”
“เราบอกให้เจ้าสงบใจก่อน ซากุระ! …การชุบชีวิตน่ะเป็นไปได้ แต่ ไม่สามารถทำได้ในตอนนี้”
“ท- ทำไม…!”
“เรายังกู้ร่างของเทียน่ามาไม่ได้ ณ ขณะนี้ ร่างของเธอตอนนี้ตกอยู่ในกำมือของเจ้าอัครสาวก 2 คนนั่น”
“――――――อึก!?”
“เพื่อเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าพวกมันจัดการมารที่แข็งแกร่งได้จริง… โดยเฉพาะหากพวกมันสังหารหนึ่งในตระกูลชนชั้นปกครองของแต่ละเผ่าพันธุ์ได้สำเร็จ พวกมันจะเอาร่างนั้นกลับไปประจานยังเทวนครเป็นแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ณ ตอนนี้ ร่างของเทียน่าจะต้องยังอยู่ในสภาพที่ยังสามารถคืนชีพกลับมาได้อย่างแน่นอน”

…ประจาน?

เมื่อ 8 ปีก่อน… ร่างของคุณพ่อของฉัน เรเซอ บลัดลอร์ดเองก็ไม่อยู่ที่หมู่บ้านด้วย

แถมที่พวกมนุษย์มันบอกๆ กัน เหมือนจะพูดอะไรประมาณว่า จะเอาร่างของคุณพ่อไปประจานในที่สาธารณะด้วยนี่นะ

…มือของฉันกำแน่นก่อนที่จะทันรู้ตัวซะอีก

แต่ว่า นี่ก็ช่วยฉันเอาไว้ได้เลยนะ ตอนนี้

ถ้าเรายังสามารถชุบชีวิตให้คุณเทียน่าได้อยู่ล่ะก็ ฉันจะต้องช่วยเธอให้ได้เลย แม้แต่กับฉัน เมื่อตอนที่ฉันเข้าร่วมกับกองทัพจอมมารเป็นครั้งแรก ก็เป็นคุณเทียน่านี่แหละที่ช่วยฉันเอาไว้หลายอย่างเลยในตอนที่ฉันยังไม่รู้เลยว่าอะไรเป็นอะไร

อีกอย่าง พลังของคุณเทียน่าน่ะสำคัญต่อกองทัพจอมมารอย่างมากเลยด้วย คนคนนั้นจะยังตายไม่ได้เด็ดขาดเลย

“…เป็นไปได้มั้ยคะ ว่าร่างของคุณเทียน่าจะบาดเจ็บจนไม่สามารถคืนชีพได้แล้ว?”
“เป็นไปได้ แต่โอกาสนั้นต่ำมาก เวทคืนชีพจะได้ผลหรือไม่นั้นขึ้นกับทักษะของผู้ร่าย แต่หากคนร่ายเป็นซากุระแล้วล่ะก็ แม้นว่าจะยังคงเหลือร่างอยู่เพียง 30% ก็ยังสามารถคืนชีพได้อยู่สินะ”
“ค- ครับ!”
“ยอดเยี่ยม เรามีแผนการช่วยเหลือตัวประกันแล้ว แต่ว่า ยังมีปัญหาอยู่ 2 ประการ คือเราจะรับมือกับพวกอัครสาวก 2 คนนั้นด้วยวิธีใด กับเราจะกวาดล้างกองทัพ 20,000 นายได้อย่างไร”

โอ้ สมกับเป็นท่านจอมมารเลย

นี่คิดเรื่องของพวกเราเผ่ามาร ก่อนจะไปสนใจพวกมนุษย์ด้วยสินะคะ

ประทับใจมากเลยค่ะ

“ท่านจอมมารครับ! ขอผมรับหน้าที่กำจัดเจ้าพวกอัครสาวกด้วยเถอะครับ! ขอให้ผมได้ทำมันด้วยนะครับ!”

โห ซากุระคุงตะโกนออกมาเลย

…หายากเลยนะเนี่ย ซากุระคุงที่ไม่ค่อยแสดงออกตัวเองจะทำแบบนี้น่ะ

คงเพราะเขาโกรธมากเลยสินะ เพราะครอบครัวของเขาถูกฆ่านี่นา

“จริงๆ เลย เราบอกไปหลายครั้งแล้วมิใช่ฤๅว่าให้เจ้าสงบใจเสียหน่อย… เอาเถิด แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่เราตั้งใจเอาไว้อยู่แล้วตั้งแต่ต้นนั่นแล ทว่า ไม่ว่าเจ้าจะแข็งแกร่งเพียงใด การรับมือกับทั้งลำดับที่ 4 และ 5 ในคราเดียวกันนั้น ก็ยังคงหนักหนาเกินไปอยู่ดี”
“อึก……”

พวก 12 อัครสาวกน่ะ ถูกพวกเราแบ่งไว้เป็น 2 กลุ่ม

จุดที่แบ่งคือระหว่างลำดับที่ 5 กับลำดับที่ 6… เอาขอบเป็นที่เจ้านอยน์ ไอ้คนที่ฆ่าคุณแม่ของฉัน

ว่ากันว่าความแข็งแกร่งของฮัซซาร์ดที่อยู่ลำดับที่ 5 กับนอยน์ที่อยู่ลำดับที่ 6 น่ะ เทียบกันไม่ได้เลย

เหมือนว่าดูเก็นกับฮัซซาร์ดจะมีพลังมากกว่าผู้บริหาร แต่ก็ต่ำกว่าขุนพลจตุเทวอสุราอยู่สินะ

แต่ว่า ถ้าจะเป็นแบบนี้ 2 รุม 1 ก็คงหนักไปหน่อยนั่นแหละ

“ซากุระ เจ้ารับมือไปคนหนึ่งเสีย ส่วนอีกหนึ่ง… ลีน เราขอฝากเจ้าสังหารมันเสียด้วย”

โอ้ ฉันเหรอ

“รับทราบคำสั่งแล้วค่ะ จะไม่ให้มีเศษเนื้อเหลือซักชิ้นเลยค่ะ”
“พูดได้ดี จงเผาพวกมันที่ฆ่าเทียน่าอันเป็นที่รักของพวกเราจนไม่เหลือแม้แต่เศษธุลีซะ! เอาให้แหลกจนแม้แต่เวทคืนชีพก็ไม่อาจช่วยพวกมันได้!”

…ท่านจอมมารเองก็โมโหไม่น้อยเลยแฮะ

จริงสินะ คุณเทียน่าเองก็เป็นผู้บริหารรุ่นอาวุโสเหมือนกัน ถึงจะไม่ได้เก่าแก่ขนาดรุ่นบุกเบิก แต่เธอก็มีความสัมพันธ์อันยาวนานกับท่านจอมมารเหมือนกันเลย

“เท่านี้ สำหรับคนที่จะรับหน้าที่จัดการกับกองทัพที่เหลือ… โยมิ เรน หน้าที่นี้เป็นของพวกเจ้า 2 คน อย่าให้มันผู้ใดหนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว”
“เข้าใจแล้วค่ะ!”
“ได้เลย~”

อืม นี่คือ เพลิงโทสะจริงๆ ของท่านจอมมารสินะ

ให้ขุนพลจตุเทวอสุราทุกคนยกเว้นคุณเกรย์เคลื่อนไหว แถมยังให้คุณเรนช่วยจัดการด้วย โอเวอร์คิลสุดๆ เลยแฮะ

“คำสั่งถึงพวกเจ้าทุกคน! สังหารพวกมันทั้งหมดอย่าให้เหลือใครรอดไปได้! เมื่อแม้แต่โยมิเองก็ต้องเคลื่อนไหวด้วยแล้ว ก็จงทำให้พวกมันเสียใจที่ได้เกิดมาหนักแผ่นดินจนถึงตอนนี้เสีย!”

“อ- เออ… คุณ ลีนครับ”
“…? ซากุระคุง? มีอะไรเหรอ?”

ผ่านมาแค่ชั่วโมงเดียว นับจากการประชุมตัดสินเมื่อกี้นี้

แถมหายากด้วยนะที่ซากุระคุงจะมาเข้าคุยกับฉันก่อนในช่วงที่ยุ่งๆ แบบนี้น่ะ

“คือ… ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“…เออ คือ หมายถึงเรื่องอะไรน่ะ?”
“ป- เปล่า… ผม ตอนที่ได้ยินว่าท่านเทียน่าถูกฆ่า… ในหัวมันก็ ขาวโพลนไปหมดเลยครับ… แล้วก็ ทุกอย่างก็เป็นสีแดง… นั่นน่ะ มัน…”

อ้อ นั่นสินะ

สรุปแล้ว เธอรู้สึกร้อนรน ทำอะไรไม่ถูก จนอยากพุ่งไปเอาเลือดหัวเจ้าพวกอัครสาวกพวกนั้นมาเลยสินะ

“ไม่เลย ไม่เลย ไม่ใช่เรื่องที่เธอต้องกังวลเลยนะ แม้แต่ฉันเองก็เป็นหนี้คุณเทียน่าอยู่มากเลย ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากจะทรมานพวกอัครสาวกที่ฆ่าคุณเทียน่าด้วยมือตัวเองสุดๆ เลยเหมือนกัน เพราะงั้น ซากุระคุงไม่ต้องกังวลหรอกนะ พวกเราก็เป็นเพื่อนประเภทเดียวกันนั่นแหละ เนอะ?”
“! ……ครับ ขอโทษนะครับ… ขอบคุณมากนะครับ”

…ยิ่งมาดูแบบนี้ ยิ่งดูเหมือนเด็กผู้หญิงจริงๆ เลยนะ

“ลีน ซากุระคุง พร้อมกันหรือยังน่ะ?”
“อะ โยมิ…”

…ใจเย็นก่อนนะฉัน นี่ไม่ใช่เวลาจะมาวอกแวกนะ

ตอนนี้ต้องออกไปสู้นะ ต้องลืมความรู้สึกกับโยมิไปก่อนสิ

“อื้อ ไม่เป็นไร โยมิ ระวังตัวด้วยนะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว จะฆ่าพวกมันให้เรียบร้อยเลย เพราะงั้น วางใจ แล้วฝากจัดการเจ้า 2 คนนั้นด้วยนะ”
“ค- ครับ! จะทำอย่างเต็มที่เลยครับ!”
“รับทราบ”

…โล่งอกไปที ถ้าควบคุมความคิดของตัวเองดีๆ แล้ว ฉันก็ยังคุยกับโยมิได้ตามปกตินะ

การสื่อสารความหนึ่งในสิ่งที่สำคัญที่สุดในการสงครามนะ

“ถ้างั้น ซากุระคุงอยากจะเก็บคนไหนดีล่ะ? ดูเก็น? หรือว่าฮัซซาร์ด?”
“เออคือ… ฮัซซาร์ดน่าจะ ดีกว่าครับ… ดูเก็นก็ ได้เหมือนกัน…”
“ดูเหมือนเจ้านั่นจะมีการป้องกันเวทสูงอยู่สินะ เอาเถอะ ฉันว่าซากุระคุงกับ ‘คทาราชัน ฮาติ’ ก็น่าจะเอาอยู่นะ”
“ก- ก็จริงนะครับ… แล้วก็ ถึงยังไง… ฮัซซาร์ดก็ โจมตีจากระยะไกล… ผมคิดว่านั่นเป็นศัตรูที่เหมาะกับผมดี…”
“โอเค งั้น ให้ดูเก็นเป็นหน้าที่ฉันเอง ฆ่ามันให้เรียบร้อยไปเลยล่ะ”
“ค- ครับ! ขอฝากตัวด้วยนะครับ!”

…เอาล่ะ มาล้างแค้นให้คุณเทียน่ากันเถอะ

พวกแกจะได้เสียใจ ที่กล้ามาลงมือกับเพื่อนพ้องของพวกเรา