ตอนที่ 31: สถานการณ์ชวนใจเต้น ?

── หลังจากนั้น พวกเราก็ตอบคำถามไปหลายข้อ ถึงจะมีบางข้อที่สงสัยว่าจะตอบได้รึเปล่าก็เถอะ แต่คอมเมนต์ก็ครึกครื้นกันดี ดังนั้นถือว่าผ่านไปได้ด้วยดีล่ะนะ……

『 ฟู่วว~ อ่านไปเยอะเลยเนอะ เวลานี้น่าจะใกล้จบแล้วล่ะ? 』

『 เอ๋! จะจบแล้วเหรอ? 』

[ ก็ผ่านมาเกิน 2 ชั่วโมงแล้วนี่ ]

ที่ใต้จอมีนาฬิกาแสดงเวลา ’22:24′ ซึ่งตามกำหนดการ เวลานี้พวกเราน่าจะเลิกไลฟ์กันไปแล้ว

『อืม…งั้นเหรอ…』

ลิลลี่ทำเสียงเศร้าออกมาอย่างชัดเจน แน่นอนว่าเวลาที่สนุกแบบนี้จบลง ทำเอาผมรู้สึกเหงาเล็กน้อยเหมือนกัน……

『งั้นอ่านคำถามง่าย ๆ เป็นคำถามสุดท้ายกันเถอะ! ตอบอันนั้นแล้วจบการไลฟ์ไปเลยดีไหม? 』

เหมือนว่าอายากะจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดี เธอจึงเสนอแนวคิดนี้ให้กับพวกเรา

[ อืม ก็ไม่เลวนะ ]

『 อื้ม ! โอเคเลย! 』

ลิลลี่ดูเหมือนจะเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้ เธอตอบรับด้วยเสียงที่กระตือรือร้น… จากนั้นอายากะก็หัวเราะก่อนที่จะเริ่มอ่านคำถามต่อไป

『 งั้นนี่จะเป็นคำถามสุดท้ายนะ! เอาล่ะ… ข้อความจากเดเระจังค่ะ! สวัสดีค่ะ เรย์จัง, รุยคุง, ลิลลี่จัง! 』

[ โอ๊ะ ในที่สุดก็มีคนที่อ่านชื่อพวกเราแบบจริงจังแล้ว…]

ทั้งที่มันเป็นเรื่องธรรมดา แต่ทำไมรู้สึกดีใจขนาดนี้นะ…?

『 ‘สถานการณ์แบบไหนที่ทำให้ทั้งสามคนใจเต้นตึกตัก?’ …ถามมาแค่นั้นล่ะ! 』

[…แค่นั้นเหรอ? ]

『 แค่นั้นแหละ ! 』

นี่เขาอยากรู้จริง ๆ เหรอ…? เอาเถอะ คำถามนี้ไม่ได้อยู่ในตอนซ้อมเลย คงเป็นเพราะอายากะเลือกคำถามที่ดูตอบง่าย ๆ มาเพื่อจะได้จบเร็ว ๆ แต่ถ้าพูดถึงสถานการณ์ที่ทำให้ใจเต้นแล้วมันจะนึกได้ทันทีเลยหรอ?

『 งั้น… ใครจะตอบก่อน? 』

『 ฉัน ๆ! ฉันจะตอบก่อน! 』

[ โอ้ว… ]

ผมไม่คิดว่าจะมีใครจะรีบตอบขนาดนี้… จากนั้นลิลลี่ก็เริ่มยิ้มอย่างน่ารักและพูดขึ้นด้วยเสียงที่เปี่ยมไปด้วยจินตนาการ

『 เอะเฮะ ๆ สำหรับฉันนะ… ถ้าเอากระป๋องน้ำเย็น ๆ มาแปะที่แก้ม แล้วพูดว่า ‘ลิลลี่ ช่วงนี้ดูเหนื่อย ๆ นะ เป็นอะไรรึเปล่า?’ อะไรประมาณนี้ล่ะ… 』

“เบสิคจัง”

“โคตรเบสิค”

“เหมือนการ์ตูนสาวน้อยยุคเก่าเลย”

“ตรงข้ามเลย นี่มันเป็นสิ่งที่ผู้จัดการสาวทำไม่ใช่เหรอ?”

“แต่ลิลลี่มีช่วงที่เหนื่อยด้วยเหรอ?”

“เบสิคจริง ๆ นะ…”

『 เอ้า! มันไม่ดีเหรอ!? มันทำให้ใจเต้นตึกตักได้ไม่ใช่เหรอ!? 』

แต่ฉันเคยเห็นแบบนี้แค่ในเรื่องแต่งเท่านั้นล่ะ… และที่สำคัญที่สุด…

[ ถ้าอยู่ ๆ มีคนทำแบบนั้นกับฉัน ฉันคงจะโกรธแย่อารมณ์แบบ ‘อุ๊ย! เย็น!’ อะไรแบบนั้น ]

『 …แล้วรุยเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้แล้วเหรอ? 』

[อย่าพูดแบบนั้นได้มั้ย ฉันเถียงไม่ออกเลย ]

“5555”

“555”

“555”

“เลือดเย็นมาก”

“นั่นมันคำต้องห้ามเลยนะ !”

『 อืม งั้นรุยล่ะ? สถานการณ์แบบไหนที่ชวนใจเต้นได้บ้าง? 』

จากนั้นลิลลี่ก็ถามผม… อืม… ถ้าพูดถึงสิ่งที่ทำให้ใจเต้นแล้ว มันมีหลายแนวเลย แต่ถ้าจะยกตัวอย่างสักอัน…

[ อืม… แบบว่ารุ่นน้องทำข้าวกล่องมาให้แล้วพูดว่า ‘ทำมาให้รุยเซนไปค่ะ ไม่รู้ว่าจะถูกใจมั้ย แต่ถ้าทานแล้วชอบก็ดีใจค่ะ…’ พร้อมกับยื่นกล่องข้าวมาให้ด้วยท่าทางเขิน ๆ อะไรแบบนี้ก็ทำให้รู้สึกดีนะ..]

“อื้อหือ”

“โห…”

“ทำเสียงมาแบบนี้ยิ่งอึดอัด”

“แถมบอกว่าเป็นรุ่นน้องอีก นี่มันยิ่งทำให้หนักกว่าเดิมอีกนะ”

“แต่จริง ๆ ก็เข้าใจแหละ”

‘”รุยคงไม่ได้มีชีวิตวัยรุ่นที่สวยหรูสินะ…”

จากคอมเมนต์ที่ดูเหมือนจะเยาะเย้ยผม… ทำให้ทั้งสองคนเงียบไปพักหนึ่ง

[…จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ ลิลลี่? ]

『 คือว่า… ฉันคิดว่ามันไม่ดีที่จะไปตัดสินความฝันของคนอื่นน่ะ… 』

[ ใจดีกับเรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นหรอก!! ]

ไม่ ๆ ถ้าคิดว่ามันแปลก ก็พูดออกมาเลย! การที่ต้องมองด้วยสายตาสงสารแบบนี้มันเจ็บปวดกว่านะ!!

[ เฮ้อ… ก็พูดไปทั้งคู่แล้ว ให้เรย์ตอบบ้างสิ? ]

สุดท้ายผมก็หันไปถามอายากะ… เธอที่ดูเหมือนจะคิดไว้ล่วงหน้าแล้ว ตอบออกมาอย่างคล่องแคล่ว

『 อื้ม สำหรับฉันนะ… ถ้าตอนที่ฉันรู้สึกแย่หรือกำลังมีปัญหา แล้วมีใครสักคนมาช่วยและลูบหัวฉันเบา ๆ… ฉันก็คงรู้สึกดีมาก ๆ เลยล่ะ! 』

“ดีนะ”

“น่ารักจัง”

“ปกติเลย”

“สองคนแรกก็เวอร์ไป~”

“รุยกับลิลลี่คงดูอนิเมะเยอะเกินไปแหละ”

คำตอบของอายากะได้รับการยอมรับมากกว่าคนอื่น แต่สำหรับผม การลูบหัวมันก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องในจินตนาการมากไปเหมือนกัน… นอกจากนี้…

[…สิ่งที่เรย์พูดนี่คือ ‘แต่ต้องเป็นผู้ชายหน้าตาดีเท่านั้น’ ใช่ไหม? ]

『 เอ๋? ฮ่าๆ! ก็ใช่เนอะ ถ้าไม่ใช่เจ้าชายบนหลังม้าขาว ก็คงไม่ทำให้ใจเต้นตึกตักได้ล่ะนะ~ 』

[ นั่นล่ะ ฉันว่าแล้ว… อาาาา ไม่น่าถามเลย… ]

『 …รุย ทำไมดูเศร้าจัง? 』

[ หา!? พูดอะไรน่ะ ลิลลี่!? ฉันไม่ได้เศร้าเลยนะ!? ]

การที่จู่ ๆ ลิลลี่พูดออกมาแบบนั้น ทำให้ผมต้องเถียงกลับไปด้วยเสียงที่ไม่คุ้นเคย…

ไม่สิ แล้วทำไมผมถึงต้องรู้สึกเศร้าเพราะสถานการณ์ที่ทำให้เรย์ใจเต้นด้วยล่ะ…!?

“555”

“5555”

“555”

“เหมือนเด็กประถมเลย”

『 ฮ่าๆ! งั้นวันนี้ก็จบแค่นี้แหละ! ขอบคุณทุกคนมากที่อยู่กันมาตั้งนาน! บ๊ายบายทุกคน จากเรย์ค่า ~』

จากนั้นอายากะที่ไม่พลาดช่วงเวลาที่เหมาะเจาะ เธอเริ่มกล่าวคำอำลา…ผมกับลิลลี่ก็เช่นกัน

『 ขอบคุณนะทุกคน ! จากลิลลี่เอง! 』

[ อืม… ขอบคุณทุกคนที่ดูจนจบนะ ]

“ลาก่อน เรย์!”

“บ๊ายบาย”

“สนุกมากเลย!”

“สนุกสุด ๆ !!”

“ทั้งสามคนคอลแลปกันอีกนะ~!”

“การรวมตัวที่ลงตัวมาก”

จากนั้นอายากะก็ปิดไลฟ์ไปหลังจากอ่านคอมเมนต์จบ

* * *

『 อ้าาา! วันนี้สนุกมากจริง ๆ ! 』

『 ฟุฟู~ ขอบคุณสำหรับความพยายามนะ ทั้งสองคน! … รุยคราวหน้าจะทำข้าวกล่องมาให้เอามั้ย ? 』

[ ทำไมอะ?! ]

——————————