ตอนที่ 33: ถ้าผมเป็นผู้หญิงคงหลงรักเขาไปแล้วแน่ๆ

หลังจากนั้นทุกครั้งที่มีเวลาว่าง ผมก็จะดูรายการของอันโดเซนเซย์…ขอเรียกย่อๆ ว่า “อันริกะ”แล้วกัน ความเท่และความอ่อนโยนของอันโดเซนเซย์ ผสมผสานกับความแปลกและอิสระของโมจิจัง ทำให้รายการนี้ดึงดูดใจผมมาก

[ แค่คิดว่าจะได้ไปออกรายการนี้ก็รู้สึกตื่นเต้นมากแล้ว…! ]

เมื่อดูถึงตอนที่ 10 ผมก็กลายเป็นแฟนตัวยงของทั้งสองคนไปซะแล้ว
 

เมื่อวันออกอากาศก็มาถึง ผมเดินทางมาถึงสตูดิโอที่เนโม่ซังส่งมาให้ทางข้อความ

[ อ่าาา ตื่นเต้นจัง ]

ถึงจะเริ่มคุ้นกับงาน VTuber แล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนเป็นมือใหม่อยู่ดี…อ่อ เนโม่ซังบอกว่าเธอทำหน้าที่เป็นผู้จัดการให้กับไลฟ์เวอร์คนอื่นด้วย ทำให้มาที่สตูดิโอพร้อมกับผมไม่ได้

แต่เธอบอกว่าติดต่อเธอได้ทุกเมื่อที่มีปัญหา เพราะงั้นเลยไม่รู้สึกกังวลเท่าไร…แต่ก็ยังอยากลองทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง

ผมเดินผ่านทางเดินที่เรียงรายไปด้วยห้องแต่งตัว…นี่มาถูกทางหรือเปล่า?

[ …หืม? ]

เมื่อเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็เห็นป้ายชื่อที่ติดอยู่หน้าห้อง…เขียนว่า “อันโด คาซุโอะ” “อิจิกายะ โมจิ” และ “รุย อัสติกา”

[ …นี่มันดาราหรอ? ]

ผมเคยเห็นแบบนี้แค่ในทีวี…อย่างน้อยก็รู้แล้วว่ามาถูกที่ แต่จะเข้าไปได้เลยดีมั้ยนะ? หรือว่าควรเคาะก่อนดี…เอ๊ะ แล้วเคาะนี่ ควรจะเคาะกี่ครั้งอะ สองครั้ง? หรือสามครั้งดี !?

[ ใจเย็นๆ รุย… ]

จำได้ว่าเคยมีคนบอกว่าเคาะหลายครั้งดีกว่า…งั้นเคาะสี่ครั้งแล้วกัน!

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

[ ขะ…ขอโทษนะครับ… ]

เมื่อเคาะเสร็จ ผมก็ค่อยๆ เปิดประตูเข้าไป เห็นชายคนนึงนั่งอยู่ข้างในอายุน่าจะราวๆยี่สิบปลายๆถึงสามสิบต้นๆ ใส่แว่นกรอบดำและสวมเสื้อแจ็คเก็ตสีขาว ดูแล้วเหมือนกับภาพวาดที่ประดับไว้ในกรอบ

…ใครอะ ? หล่อเกินไปมั้ย ?…เป็นช่างแต่งหน้าหรอ ? แต่เราเป็น VTuber ไม่จำเป็นต้องแต่งหน้านี่ ? หรือว่า…!?

ก่อนจะสรุปอะไรได้ เขาก็หันมาทางผมและพูดว่า

[ อ่า สวัสดีครับ คงจะเป็นรุยคุงสินะ? ]

[ อ๊ะ ใช่ครับ…แล้วนี่..คุณคือ…อันโดเซนเซย์ใช่มั้ยครับ!? ]

เมื่อผมถามไป เขาก็ยิ้มและเอามือแตะที่อกของตัวเอง

[ ใช่แล้ว ฉันนี่แหละอันโด ]

[ จริงหรอครับ!! ผมดู’อันริกะ’เพื่อเตรียมตัวมาเยอะเลย กลายเป็นแฟนคลับของพวกคุณแล้ว! ตอนที่ 14 เกี่ยวกับการเดินทางข้ามเวลาเป็นตอนที่เจ๋งสุดๆ ไปเลยครับ!! ]

ผมรีบพูดเร็วๆเหมือนพวกโอตาคุ…ตอนที่ 14 เกี่ยวกับการเดินทางข้ามเวลานั้น ตอนแรกคิดว่าเป็นตอนปกติ แต่กลับกลายเป็นโมจิจังเกิดอาการแปลกๆ…เธอทดลองปรุงสารเคมีแต่มันผิดพลาดจนทำให้ห้องแลประเบิด อันโดเซนเซย์เลยต้องย้อนเวลากลับไปตอนเริ่มต้นของรายการ

สุดท้ายอันโดเซนเซย์ก็สังเกตว่าโมจิจังเปลี่ยนทรงผมเลยชมว่าเหมาะกับเธอมาก ทำให้หยุดเธอจากการทำลายล้างและสามารถหลุดออกจากการวนลูปได้…พอมานึกดู นี่มันเกินกว่าระดับรายการแนว Voice Drama แล้วนะ!?

หลังจากฟังผมพูดอันโดเซนเซย์ก็เกาหัวอย่างอายๆ

[ ฮ่าๆ พูดแบบนั้นมันก็รู้สึกเขินหน่อยนะ…แต่ก็ดีใจจริงๆ ตอนนั้นโมจิจังเสนอไอเดียตอนเช้าแล้วฉันก็เขียนบทขึ้นมาทันทีเลย ]

[ ว้าว จริงหรอครับ!? ]

ไม่นึกเลยว่าอันโดเซนเซย์จะเป็นคนเขียนบทเอง…นี่มันคนอัจฉริยะหรือเปล่า…!?

[..แล้วบทนี่….จะผ่านได้ยังไงเหรอครับ? ]

[ ทางรายการปล่อยให้เราทำอะไรก็ได้เต็มที่เลยน่ะ แต่อาจจะพูดได้ว่าพวกเขาปล่อยปละละเลยก็ได้…เพราะฉันมีคอนเทนท์ให้ทำร่วมกับเธอเสมอ รายการนี้เลยเปิดโอกาสให้เราทำอะไรที่อยากทำ ฉันชอบมากๆ ] 

[ ดีใจ ที่ได้ยินแบบนั้นครับ ! ผมก็ชอบรายการนี้เหมือนกัน ไม่อยากให้มันจบเลย! ]

[ ฮ่าๆ ฉันก็รู้สึกเหมือนกัน ]

อันโดเซนเซย์ยิ้มอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง…ถ้าผมเป็นผู้หญิงคงหลงรักเขาไปแล้วแน่ๆ…พอกลับบ้านผมจะซื้อDramaCDของอันโดเซนเซย์ทั้งหมด…แล้วฟังจนกว่าจะหลับไปเลย

[ แล้ว…โมจิจังยังไม่มาอีกหรอครับ? ]

[ อ้อ เธอชอบมาตอนประมาณสามนาทีก่อนเริ่มรายการน่ะ ]

[ นี่มันค่อนข้างเสี่ยงเลยนะครับ…? ]

[ เธอบอกว่ามันเร็วสำหรับเธอแล้ว แล้วก็บอกอีกว่ารายการนี้เป็นรายการเดียวที่เธอไม่เคยมาสายเลย ]

[ จริงหรอครับ…? ]

ถึงจะเป็นแบบนั้น ผมก็คิดว่ามันไม่ใช่เรื่องที่ควรทำอยู่ดี…แต่อาจเป็นเพราะความอิสระที่เป็นตัวเธอเอง ทำให้ได้รับอนุญาตให้ทำแบบนั้นได้ แน่นอนว่าการไม่สายก็ดีที่สุดล่ะนะ

[ ยังมีเวลาเหลืออีกเยอะ…ถ้าไม่รังเกียจ เรามาคุยกันหน่อยดีมั้ย ? จริงๆแล้วฉันก็ดีใจที่ได้เจอรุยคุงเหมือนกัน ]

[ เอ๊ะ…!? จริงๆ หรอครับ!? ผมดีใจมากเลย…!! ]

[ ใช่ๆ ฉันติดตามเธอตั้งแต่การสตรีมครั้งแรกแล้ว ]

[…]

คำๆ นั้นทำให้ใบหน้าของผมแข็งทื่อ…สตรีมครั้งแรก? ตั้งแต่สตรีมแรก…?

[…งั้นแปลว่า…นั่นด้วย? ]

ผมทำท่าทางเหมือนคนกินราเม็ง อันโดเซนเซย์มองผมแล้วหัวเราะเบาๆ

[ ฮ่าๆ รุยคุงตลกดีนะ…ใช่ฉันดูหมดเลย ]

[ อ่า…จริงหรอ…อายจัง… ]

รู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาทันที การที่อายากะหรือคนดูทั่วไปเห็นยังไม่เท่ากับความอายที่ผมรู้สึกตอนนี้…เพราะอันโดเซนเซย์เป็นคนที่ผมนับถือมาก ผมเป็นแฟนตัวยงของเขา! ผมถึงกับต้องเอามือปิดหน้า…

[ ไม่เลยนะ การที่เธอสร้างความประทับใจตั้งแต่ครั้งแรก แล้วเอามาใช้ในครั้งถัดไปได้ มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ ]

[ จริงหรอครับ…!? ]

[ ใช่ ฉันคิดว่าเธอจะประสบความสำเร็จได้แน่นอน ]

[ อ๊า…อันโดเซนเซย์ !! ผมดีใจมากเลยครับ!! ]

ผมรู้สึกดีใจมากจนอดไม่ได้จนจับไหล่ของอันโดเซนเซย์ที่นั่งอยู่ และกอดเขาเบาๆ…แล้วทันใดนั้น ผมก็ได้ยินเสียงเปิดประตูจากข้างหลัง

[ …อ่า เซนเซย์?…มีแฟนแล้วหรอ? ]

ผมหันกลับไปมอง เห็นเด็กผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาล สวมหน้ากากสีดำ ใส่เสื้อฮู้ดสีน้ำเงินกับกระโปรงลายตารางยืนอยู่ ผมรีบตะโกนออกมา…

[ ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ!!!! ]