บทที่ 1 ปมด้อยวัยรุ่น

[ เอาล่ะ รุยคุง ช่วงนี้มีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรือเปล่าครับ? ]

 

[ เอ๊ะ? ทำไมล่ะ? ]

 

[ คนที่มาถึงที่นี่มักจะมีเรื่องกลุ้มใจกันทั้งนั้นนะครับ ต้นเหตุที่แท้จริงเราก็ยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่หรอกนะ ]

ใช่สิ แขกรับเชิญของรายการนี้มักจะถูกจัดให้เป็นคนที่มีปัญหาหรือเรื่องกลุ้มใจบางอย่าง ซึ่งเนื้อหาก็ขึ้นอยู่กับตัวแขกเอง เพราะงั้นตั้งแต่จุดนี้ไปจะเป็นการสนทนาที่ไม่มีในสคริปต์แล้ว

 

[ ก็…จะบอกว่าไม่มีเลยก็จะเป็นการโกหกน่ะ… ]

 

[ งั้นเหรอครับ… ถ้าไม่รังเกียจ ลองเล่าให้พวกเราฟังหน่อยได้มั้ย ? บางทีพูดกับคนที่ไม่รู้จักอาจจะพูดได้ง่ายกว่าก็ได้นะครับ? ]

 

“เซนเซย์ใจดีจัง”

“เข้าประเด็นเนียนสุดๆ”

”รุยมีเรื่องกลุ้มใจด้วยเหรอ?”

“คงเพราะไม่เป็นที่นิยมล่ะมั้ง”

“หรือเพราะยังคงติดภาพลักษณ์ร้านราเม็งอยู่?”

 

ในช่องคอมเมนต์เริ่มเดาว่าผมกำลังกลุ้มใจเรื่องอะไร…ไม่รู้ว่าจะเป็นการเปลี่ยนบรรยากาศหรือเปล่า แต่โมจิก็หันมาพูดกับผม

 

[ อ๊ะ รุยรุย นั่งก่อนดีไหม? ]

 

[ รุยรุย? อ่า งั้นนั่งก็ได้… ]

 

จากนั้นโมจิก็พูดด้วยเสียงที่แสบแก้วหูนิดๆ

 

[ เเต่นแเต๊น~ เก้าอี้ห้องวิทย์~! ]

 

[ เป็นแบบไม่มีพนักพิงอีกแล้ว ]

 

“55555”

“55555“

“55555“

“น่าคิดถึง”

“เหมือนได้ย้อนความเลย”

—

หลังจากนั้น ภาพฉากหลังของรายการก็มีเก้าอี้เตรียมไว้ ผมจึงเริ่มปรึกษาปัญหากับทั้งสองคน

 

[ แล้วรุยคุง กลุ้มใจเรื่องอะไรเหรอ? ]

 

[ เอ่อ จะบอกว่ากลุ้มใจมันก็อาจจะไม่ตรงเท่าไหร่หรอกครับ…บางครั้งรู้สึกอึดอัดใจหน่อยๆ ]

 

“กลับมาใช้คำสุภาพอีกแล้ว ขำเลย”

“รุยกลับเป็นตัวเองแล้ว”

“คงเป็น RP สั้นๆ นั่นล่ะ” TL: Role-Play

“อึดอัดใจเหรอ?”

“น่าจะหนักน่าดู”

 

โมจิเข้าร่วมบทสนทนา

 

[ อึดอัดใจ? รุยรุย…นี่ใช่ความรักหรือเปล่า? ]

 

[ รีบสรุปไปมั้ยครับ โมจิซัง…แต่ถ้าเป็นเรื่องสุขภาพก็ควรจะพักผ่อนหรือปรึกษาแพทย์นะครับ… ]

 

[ ไม่ๆ มันไม่ใช่เรื่องหนักอะไรขนาดนั้นหรอก! เรื่องเล็กๆ น่ะ! ]

 

ผมรีบโบกมือปฏิเสธด้วยความตกใจ อันโดเซนเซย์ก็ถามรายละเอียดเพิ่มเติมเหมือนเป็นหมอ

 

[ แล้วมันเกิดขึ้นตอนไหนเหรอครับ? ]

 

[ ก็แบบ…ยกตัวอย่างนะครับ เวลาดูอนิเมะที่เกี่ยวกับชีวิตประจำวันแล้วเห็นว่าทุกคนมีความสุขกัน ก็อดรู้สึกอิจฉาไม่ได้ ]

 

[ อืม ]

 

[ หรือดูคลิปวิดีโองานโรงเรียนที่มีการเล่นดนตรีแล้วคิดว่าอยากลองมีประสบการณ์แบบนั้นบ้างจัง ]

 

[ อื้ม? ]

 

[ หรือบางทีก็เห็นคู่รักมัธยมแล้วรู้สึกเหงามากๆ หรือเวลาเล่นเกมจีบสาวแล้วคิดว่าอยากมีรักในวัยเรียนแบบนี้บ้างก็เลยรู้สึกอึดอัด… เอ่อ ผมยังเป็นนักเรียนไม่ใช่รึ!? ]

 

“ชีวิตวัยเรียน…? “

“กว่าจะรู้ตัวช้าไปแล้ว!”

“เข้าใจความรู้สึกของรุยนะ”

“ฉันก็อยากมีชีวิตวัยเรียนนั้นเหมือนกัน…”

 

มีคนในคอมเมนต์หลายคนที่เข้าใจความรู้สึกของผมอยู่เหมือนกัน อันโดเซนเซย์ทำท่าคิดสักครู่แล้วก็พูดขึ้นมา

 

[ รุยคุง บางทีนี่อาจเป็นอาการที่เรียกว่า ‘ปมด้อยวัยรุ่น’ ก็ได้นะครับ ]

 

[ ปมด้อยวัยรุ่น ? ]

 

[ ใช่ครับ เป็นอาการที่พบบ่อยในยุคสมัยนี้ คงจะเป็นผลมาจากการพัฒนาของโซเชียลมีเดียและอื่นๆ ล่ะมั้ง… ]

 

ต่อมาโมจิก็ถามอันโดเซนเซย์เกี่ยวกับเรื่องนี้

 

[ เซนเซย์ ปมด้อยวัยรุ่นนี่คืออะไรเหรอ? ]

 

[ อธิบายง่ายๆ ก็คือ เป็นสภาวะของคนที่ไม่สามารถใช้ชีวิตวัยรุ่นอย่างเต็มที่ในช่วงวัยเรียน และยังคงยึดติดกับเรื่องนั้นจนถึงปัจจุบันครับ ]

 

“เจ็บจี๊ดเลย!”

“รุยยังเป็นนักเรียนนะ…ตามเซตติ้งน่ะ…”

“แบบฉันเป๊ะ”

“โดนดาเมจหนักกันเลยทีเดียว”

 

แม้จะเป็นการสร้างความเจ็บปวดให้ผู้ชมโดยไม่คาดคิด แต่โมจิก็พูดต่ออย่างสบายๆ

 

[ อ๋อ งั้นเองเหรอ… แต่รุยรุย เรื่องแบบนั้นแก้ได้ในพริบตาเลยนะ? ]

 

[ อ๊ะ? ]

ผมหันไปทางโมจิโดยอัตโนมัติ เมื่อเธอเห็นผมจ้องเธอ เธอก็เอามือแตะที่แก้มแล้วยิ้มออกมา

 

[ ก็แค่เริ่มมีชีวิตวัยรุ่นตั้งแต่ตอนนี้ไงล่ะ! ]

 

[ เอ๊ะ ทำตั้งแต่ตอนนี้เหรอ…? ]

 

ผมงุนงงกับคำตอบของโมจิ แต่เธอก็ถอนหายใจพร้อมทำท่าเดิม

 

[ เฮ้อ ก็เพราะแบบนี้ไงถึงไม่ได้เรื่อง รุยรุย มีผู้ใหญ่ที่ใส่ชุดนักเรียนไปสวนสนุกด้วยนะ? ]

 

[ ก็…รู้อยู่หรอก ]

 

[ ที่สำคัญที่สุดคือ วันนี้น่ะเป็นวันที่เธอหนุ่มที่สุดในชีวิตนะ ถ้ามัวแต่กลุ้มก็ไปลงมือทำอะไรสักอย่างเถอะ! ]

 

คำพูดของมอจิทำให้ผมรู้สึกตัว… พอได้ฟังแล้วเซนเซย์ก็ยิ้ม

 

[ ฮะๆ โมจิซังพูดถูกแล้วล่ะครับ ไม่มีอะไรที่สายเกินไป…แล้วรุยคุงเองก็มีสภาพแวดล้อมที่เหมาะกับการใช้ชีวิตวัยรุ่นอยู่ด้วยใช่มั้ยล่ะ? ]

 

[ สภาพแวดล้อม? ]

 

[ ใช่ครับ รุยคุงเป็นสมาชิกของสกายซันลิเวอร์นะ มีกลุ่มเพื่อนมากมายที่เหมาะกับการใช้ชีวิตวัยรุ่นอยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ? ]

 

[ …! ]

 

ใช่แล้ว…ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่อย่างโดดเดี่ยวแล้วนี่ ที่สกายซันฯมีเพื่อนมากมาย…! รวมถึงสองคนที่อยู่ตรงหน้านี้ด้วย…!

 

[ งั้น…งั้นผมจะชวนอันโดเซนเซย์ไปเที่ยวได้มั้ยครับ !? ไปทะเลหรือภูเขาด้วยกันได้มั้ยครับ!? ]

 

[ ฮะๆ แน่นอนครับ ถ้ามีเวลาว่างก็ยินดีไปอยู่แล้ว ]

 

[ จริงเหรอ!? เย้…! ]

 

โมจิพูดด้วยเสียงไม่พอใจ

 

[ เอ๋~ รุยรุย ทำไมไม่ชวนโมจิบ้างล่ะ? ]

 

[ อ๊ะ ถ้าโมจิอยากไป จะไปด้วยกันก็ได้นะ…! ]

 

[ เย้! งั้นครั้งหน้าเปิดงานคืนชีวิตวัยรุ่นให้รุยกันดีไหม? ]

 

[ หืม? เอ่อ อ่า! เอาเลย ! ถึงจะไม่รู้จะทำอะไรก็เถอะ…! ]

 

“ดีใจด้วยนะ รุย”

“ทุกอย่างแก้ได้เพราะโมจิเลย”

“น้ำตาจะไหล…”

“แฮปปี้เอนด์”

“ใช้ชีวิตวัยรุ่นเผื่อฉันด้วยนะ รุย”

”มาดูชีวิตวัยรุ่นของรุยมาดูกันเถอะ!”