ตอนที่ 40 มาเล่นด้วยแล้วนะ! รุย 

──
หลังจากวางสาย ผมก็เริ่มจัดห้องทันที พอเริ่มทำความสะอาดแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าต้องจัดการกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ จนหมด ผมรู้สึกได้เลยว่าคงทำไม่เสร็จภายในวันเดียว จึงตัดสินใจวางแผนแบบละเอียด ค่อยๆ ทำความสะอาดทีละจุด เช่น ห้องนั่งเล่นและทางเข้า

ชีวิตการทำความสะอาดแบบนี้ดำเนินต่อไปหลายวัน แล้วในที่สุดก็มาถึงวันคอลแลป!

[ ทำไมเราถึงรู้สึกกังวลแบบนี้นะ? ]

ตอนนี้เวลา 5 โมงครึ่ง ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ รอพวกเขามาถึงบ้านของผม อายากะและคนอื่นๆ บอกว่าจะนัดเจอกันที่ไหนสักที่ก่อนจะมาบ้านผม ก็น่าจะใช้เวลานิดหน่อย แต่เราวางแผนจะเริ่มสตรีมตอน 6 โมง เพราะงั้นพวกเขาควรจะมาถึงแล้ว แต่ก็ยังไม่มาเลย…

ปิ๊งป่อง ปิ๊งป่อง

[ …..! ]

ทันใดนั้น เสียงออดจากทางเข้าดังขึ้น มาแล้วเหรอ? ผมรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและมองไปที่หน้าจออินเตอร์คอม… แล้วก็เห็น…

[ ….. ]

เด็กสาวตัวเล็กสวมที่คาดผม เด็กหนุ่มที่ใส่เสื้อฮู้ดตัวใหญ่เกินตัวพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ และที่ยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาคืออายากะ ที่ยืนกอดอกอยู่ คงไม่ต้องยืนยันอะไรมาก… ใช่แล้ว นี่คือสมาชิกแก๊งค์โอเว่นอย่างไม่ผิดแน่

ผมกดปุ่มเพื่อเริ่มพูดคุย และพยายามไม่ให้พวกเขารู้ว่าผมกำลังตื่นเต้น

[ …..สวัสดีครับ ]

เด็กสาวที่ยืนอยู่ด้านหน้า กระพริบตาปริบๆ แล้วตอบกลับ

[ อ๊ะ! นี่ Amazon ค่ะ! ]

[..คาเรนซังใช่ครับ? ]

[ เอ๊ะ! รู้ได้ไงคะ!? ]

[ ถ้าจะเซอร์ไพรส์ ต้องใช้ชื่อคนอื่นนะครับ… ]

เสียงของคาเรนซังมันโดดเด่นเกินไปน่ะสิ แล้วอีกอย่าง หน้าทางเข้ามีกล้องด้วย… ผมกดปุ่มเปิดประตู ในขณะที่มองดูคาเรนซังที่ทำหน้าเขินอาย

หลังจากนั้นไม่นาน อินเตอร์คอมที่หน้าประตูก็ดังขึ้น ผมเดินไปที่ประตู เปิดล็อกและเปิดประตู… เห็นพวกเขาสามคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนกับที่เห็นในจอมอนิเตอร์

[ ฮ่าๆๆ! พวกเรามาเล่นกันแล้วนะ รุย! ]

อายากะพูดด้วยสีหน้าที่ดูสนุกสนานมาก

[ อืม… เข้ามาข้างในก่อนสิ ]

[ขอรบกวนด้วยนะคะ!] [ รบกวนด้วย!] [ขอรบกวนด้วยครับ! ]

ผมพาทั้งสามคนไปยังห้องนั่งเล่น แล้วให้พวกเขานั่งบนเบาะที่ผมเพิ่งซื้อมาเมื่อวานนี้ ดูเหมือนว่าอายากะจะสังเกตเห็นได้อย่างรวดเร็ว เธอชี้ไปที่เบาะแล้วพูด

[ อ๊ะ รุย นายซื้อมันมาใช่มั้ย? ]

[ รู้ได้ไงเนี่ย…? ]

[ ก็เพราะว่ารุยอยู่คนเดียว ไม่จำเป็นต้องมีนี่นา! ]

[ ….. ]

อายากะพูดพลางหัวเราะเบาๆ… แต่ก็ไม่คิดบ้างเหรอว่าผมอาจจะอยู่กับคนอื่น หรือมีเพื่อนมาบ้านบ้าง… แต่ก็จริงตามที่อายากะพูดนั่นแหละ ผมอยู่คนเดียวตลอด เลยไม่รู้จะเถียงยังไงดี

ส่วนคาเรนซังก็นั่งมองไปรอบๆ ห้องของผมด้วยสายตาตื่นเต้น

[ ว้าว… นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมาบ้านผู้ชายเลยนะคะ! ]

[ เอ่อ อย่าจ้องแบบนั้นสิ มันน่าอายนะ… ]

พูดเองแล้วก็รู้สึกแปลกๆ แฮะ ประโยคนี้ฟังดูไม่น่าฟังเท่าไหร่… โรบินเองก็มองไปรอบๆ ห้องของผมด้วยท่าทางสนใจเช่นกัน

[ หืม ฉันก็ไม่ได้เข้าบ้านคนอื่นมานานแล้ว… ตอนเด็กๆ ก็โดนแบนจากบ้านเกือบทุกหลังเลย ]

[ นายทำอะไรลงไปล่ะเนี่ย… ]

[ ฮึๆ… อยากฟังมั้ย? ตอนที่ฉันไปเล่นบ้านเพื่อนตอนประถม มีโดนัทที่จัดไว้ให้ทุกคน แต่ฉันกินหมดคนเดียว เลยโดนลือว่าถ้าโรบินมาบ้านใคร ขนมจะหมดแน่ๆ… ]

[ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมนายถึงโดนแบน ]

พอฟังเรื่องราวของโรบิน สองคนที่เหลือก็หัวเราะจนท้องแข็ง

[ ฮ่าๆ! เรื่องนี้ตลกดีนะ! น่าจะเล่าในไลฟ์ไปเลย! ]

[ งั้นเปิดไลฟ์เลยดีมั้ย? ถึงจะยังไม่ถึงเวลาก็เถอะ ]

[ อ๊ะ แต่… เรายังไม่ได้ตัดสินใจเลยว่าจะทำอะไรในไลฟ์ดี เปิดไปก่อนเลยจะดีเหรอคะ? ]

คาเรนซังพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นห่วง เธอเคารพอายากะมาก จึงอยากเตรียมการล่วงหน้าอย่างละเอียด ซึ่งก็ไม่เป็นไร แต่โรบินก็เพียงแค่พูดออกมาเบาๆ ว่า “ฮึม…”

[ ก็งานนี้เป็นเหมือนงานต้อนรับให้รุยบอยน่ะ ถ้าจะออกมาแบบเก้ๆ กังๆ หน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอก อีกอย่าง วันนี้ไลฟ์ที่ช่องของรุยบอยเองด้วย… งั้นให้เขาตัดสินใจเองดีกว่ามั้ย? ]

[ อื้ม จริงด้วย! ให้รุยตัดสินใจดีกว่า! ]

[ ค่ะ! ถ้าอย่างนั้นก็เข้าใจแล้วค่ะ! ]

ทุกคนดูจะเห็นด้วย และการตัดสินใจก็ถูกยกให้ผม… ก็จริงตามที่โรบินพูด งานนี้เหมือนงานปาร์ตี้ทำความรู้จักกันมากกว่า ไม่จำเป็นต้องเตรียมอะไรเยอะ แต่ถ้าจะคุยเรื่องที่จะทำก็คงต้องบอกไว้หน่อย…

[ เข้าใจแล้ว งั้นคราวนี้เราสตรีมแบบสบายๆ เน้นพูดคุยกันไป ถ้าเกิดหมดเรื่องคุยก็เปิดโอกาสให้ผู้ชมถามคำถามได้ หรือถ้าเบื่อๆ ก็เล่นเกมกันหน่อยก็ได้ คิดว่ายังไงบ้าง? ]

[ ฮิๆ! ฉันว่าดีมากเลยล่ะ! ]

อายากะพยักหน้าเห็นด้วย และอีกสองคนก็ตามมาพยักหน้าเช่นกัน

[ โอเค งั้นเตรียมตัวสตรีมกัน… เอ่อ แต่โมเดล VTuber มันมีแค่ฉันที่ขยับได้นี่? ]

[ งั้นก็เอาภาพตัวละครของพวกเราไปขึ้นไว้ด้วยนะ ถึงจะเป็นภาพนิ่งก็เถอะ ! ]

[ โอเค เข้าใจแล้ว ]

ผมหยิบโน้ตบุ๊กขึ้นมาและเริ่มเตรียมหน้าจอสตรีม…

[ รุยซัง ฉันคิดว่าเราควรเตรียมไมค์ไว้ด้วยนะคะ! ]

[ อืม ก็จริงนะ แต่ไมค์ตั้งของฉันอาจจะรับเสียงทุกคนได้ไม่เท่ากันนะ… ]

[ อ๊ะ! ฉันเตรียมไมค์มาด้วยค่ะ เป็นไมค์ที่สามารถรับเสียงทุกคนได้! ]

[ ว้าว สุดยอดเลย! ]

คาเรนซังหยิบไมค์แบบรอบทิศทางออกมาจากกระเป๋า แล้ววางมันไว้ตรงกลางโต๊ะที่ทุกคนกำลังนั่งล้อมอยู่ บอกเลยว่า เมื่อได้ทำงานกับพวกโปรแบบนี้มันช่วยได้เยอะจริงๆ

[ รุยบอย ฉันช่วยอะไรได้บ้าง? ]

[ อืม ถ้างั้นฝากด้วยนะ… เดี๋ยวสิ! นายทำอะไรอยู่เนี่ย!? ]

เมื่อหันไปมองโรบิน ผมเห็นเขากำลังสูบลมลูกโป่งสีทองอยู่ เขายังคงสูบลมขึ้นลงไปเรื่อยๆ อย่างสงบ

[ ก็ดูเอาสิ กำลังตกแต่งอยู่ไง ]

[ นายพกลูกโป่งมาทำไมเนี่ย…? ]

[ ก็แค่แวะร้าน 100 เยนมา ได้หมวกปาร์ตี้ด้วย… นี่ไง! สายสะพาย ‘พระเอกงานวันนี้’ ก็ซื้อมาให้แล้ว! ]

โรบินหยุดสูบลมชั่วคราว แล้วหยิบของตกแต่งปาร์ตี้จากถุงขึ้นมา และก็เอาสายสะพายที่เขียนว่า ”พระเอกงานวันนี้’ มาคล้องให้ผม

[ แต่มันไม่ได้โชว์ในสตรีมนะ… แต่ก็ ขอบคุณนะ ]

[ ฮึๆ ไม่เป็นไร ฉันก็สนุกเหมือนกัน ]

[ ….โอเค งั้นเริ่มกันเลยดีกว่า ]

[ ค่ะ! ] [ โอ้! ]

เมื่อผมยืนยันว่าการเตรียมสตรีมพร้อมแล้ว ผมมองทุกคน จากนั้นก็คลิกปุ่มเริ่มไลฟ์สตรีม
 

ตอนต่อไม่เกินวันอาทิตย์ สัญญาๆ