ตอนที่ 45 – ถึงจะซุ่มซ่ามแต่ก็ใจดีนะ

── หลังจากที่การคุยหลังสตรีมจบลง โรบินกับคาเรนก็กำลังจะกลับบ้าน ตอนที่พวกเขาสวมรองเท้าเสร็จตรงหน้าประตู ทั้งสองหันมายิ้มและพูดกับผม

[ ฮ่าๆ รบกวนมากไปหน่อยแล้วสินะ รุยบอย! ]

[ วันนี้สนุกมากเลยค่ะ! คราวหน้ามาเล่นด้วยกันอีกนะคะ! รุยซัง! ]

[ อื้ม แน่นอน! ทั้งสองคนเดินทางปลอดภัยนะ! ]

ผมโบกมือส่งพวกเขาแล้วค่อยๆ ปิดประตูลง… จากนั้นผมก็หันมองไปที่ห้องนั่งเล่น ที่ยังคงมีใครบางคนนั่งอยู่

[ …แล้ว ทำไมเธอยังไม่กลับบ้านล่ะ อายากะ? ]

[ อ่า… ในที่สุดก็เรียกชื่อฉันสักทีนะ รุย? ]

[ …เฮ้ออ ]

ผมถอนหายใจ แล้วเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนบนพื้นโดยใช้หมอนรองเป็นที่หนุน…จะผ่อนคลายเต็มที่ไปเลย

[ อุ๊ย นั่นหมอนรองที่คาเรนจังนั่งเมื่อกี้นะ? เนียนจังเลยน้า~? ]

[ ก็อยู่ใกล้ๆ เลยหยิบมาใช้ก็แค่นั้น ไม่ได้คิดอะไร… แล้วก็นะ เธอพูดคำนี้หลายรอบแล้ว กำลังฮิตหรือไง? ]

[ เปล่าหรอก~ แค่รู้สึกว่ารุยนี่ชอบทำอะไรที่มันเนียนๆ เลยต้องพูดบ่อยๆ ไง ]

[ อ้อเหรอ… แต่เรื่องหนังสือr18นี่ล่ะก็ ทั้งหมดมาจากโรบินเลยนะ ]

[ โห ตอนนี้ถึงกับไม่ปิดบังแล้วสินะ? เนียนจริงๆ ]

[ ก็อยู่กับอายากะคนเดียวแล้ว ไม่เป็นไรหรอก…]

ถ้าคาเรนกับโรบินยังอยู่ ผมคงเก็บเรื่องนี้ไว้บ้าง แต่เมื่ออายากะเอามือปิดหน้าอกทำท่าเขินๆ พร้อมพูดขึ้นมา

[ อุ๊ย คุณหมาป่า~ อย่าเข้ามาใกล้น้า~? ]

[ …ขอถามอีกครั้ง ทำไมเธอยังไม่กลับบ้านล่ะ อายากะ? ]

ผมถามพร้อมทำเป็นไม่สนใจ เธอจึงปล่อยมือและพูดขึ้น

[ อ้อ นั่นสินะ ฉันกะว่าจะอยู่ช่วยเก็บห้องให้แหละ! ]

[ เก็บห้อง? ]

ผมลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆ เห็นถุงขนมเปล่าๆ สี่แก้วที่ยังมีเครื่องดื่มอยู่ สายสะพายตัวเอกของวันนี้ แล้วก็…ลูกโป่งสีทองที่ยังลอยอยู่

[ เฮ้ย โรบินดันลืมเอาลูกโป่งนี่กลับไปอีก… ]

[ ฮิฮิ นี่อาจเป็นของฝากจากโรบินก็ได้นะ? ]

[ ไม่เอาโว้ย! ]

ผมเตะลูกโป่งด้วยแรงเต็มที่ แต่มันกลับลอยอย่างเย้ยหยัน….ก็แค่ลอยขึ้นไปเบาๆ เท่านั้นแหละ

[ เฮ้อ… ก็ใช่ มันเลอะเทอะอยู่ ถ้าเธอจะช่วยเก็บก็ดีใจอยู่ แต่ถ้าเธออยู่ที่นี่คนเดียว คนอื่นเขาจะไม่เข้าใจผิดกันหรือเปล่า? จะโอเคเหรอ? ]

[ อืม? เข้าใจผิดยังไงเหรอ? ]

[ ก็… แบบว่า… ความสัมพันธ์แบบนั้นน่ะ เข้าใจมั้ย? ]

อยู่ๆ ผมก็รู้สึกเขินขึ้นมา จนพูดติดอ่างเล็กน้อย พอเห็นผมเป็นแบบนั้น อายากะก็หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

[ ฮิๆ! ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันบอกพวกเขาไปแล้วว่าจะอยู่ช่วยเก็บห้องให้! ]

[ ก็แล้วไป…แต่เรื่องแบบนี้มันแพร่กระจายไวอยู่นะ โดยเฉพาะกับพวก VTuber ถ้าเกิดข่าวแบบนี้ขึ้นมา พวกเราคงลำบากแย่เลย ]

[ เอ๊ะ? แต่ก็มีคู่อื่นๆ ที่แฟนๆ ชิปกันอยู่แล้วนี่นา บางคนก็จะมีมแบบว่าใครกับใครเป็นของจริงกันทั้งนั้นแหละ ]

[ จริงเหรอ? งั้นถ้าพวกเขาชิปว่า ‘รุยกับเรย์เป็นคู่กันจริงๆ’ เธอก็โอเคเหรอ? ]

พอผมถามแบบนั้น อายากะที่ดูเหมือนจะกล้าแกร่งก็ดูจะสับสนเล็กน้อย

[ เอ๊ะ? เอ่อ… นั่น… ]

[ เห็นมั้ย? ถ้าทำไม่ได้ก็อย่าแกล้งฉันเลยน่า… ]

[…ฉันโอเคนะ ]

[ หา? ]

ผมตะลึงกับคำตอบที่ไม่คาดคิด อายากะที่ดูเขินและเอาผมมาปิดหน้า พูดต่อไปด้วยเสียงเบา

[ ฉันไม่รังเกียจหรอกถ้ามีคนพูดว่าเราเหมาะสมกันหรือเป็นคู่จริงๆ… แบบว่า… ถ้ามีคนพูดแบบนั้นมันก็อาจทำให้ฉันรู้สึกดีนิดหน่อย… เอ่อ… ]

…นี่มันอะไรกันเนี่ย ทำไมถึงทำให้ผมต้องรู้สึกอายด้วยล่ะเนี่ย โธ่เว้ย ทำเอารู้สึกเขินชะมัด…

[ เฮ้อ… เอาเป็นว่า ถ้าเก็บห้องเสร็จแล้ว เธอก็รีบกลับไปซะนะ… เดี๋ยวฉันเดินไปส่งหน้าบ้าน ]

[ ฮิฮิ~ รุยนี่น่ารักจริงๆ แล้วก็ใจดีมากด้วย ]

[ เงียบไปเลยน่า… เอาล่ะ มาเริ่มเก็บห้องกันเถอะ เธอช่วยเอาแก้วไปล้าง ส่วนฉันจะเก็บขยะเอง ]

[ ได้เลย~ งั้นฉันจะจัดการแก้วทั้งสี่ใบนี้เอง ]

อายากะหยิบแก้วที่ยังเหลือน้ำอยู่ทั้งสี่ใบแล้วเดินไปที่ซิงก์ แต่เธอดันสะดุดสายไฟแล้วล้มลงพร้อมส่งเสียงกรี๊ด แก้วทั้งหมดกระเด็นหลุดจากมือและตกแตกกระจายอยู่บนพื้น

[ เอ๊ะ!? อายากะ! เป็นอะไรมั้ย? ]

ผมรีบเข้าไปหาเธอ อายากะทำหน้าเหมือนจะร้องไห้แล้วก็พูดขึ้นมา

[ ขอโทษนะ… ฉันทำแก้วของรุยแตกหมดเลย… ]

[ ไม่ต้องสนใจเรื่องแก้วหรอก! เธอเจ็บตรงไหนมั้ย!? ]

[ ไม่… ไม่เป็นไร… ]

ผมถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย แต่เธอก็ดูเหมือนจะเศร้าอยู่

[ ก็ดีแล้ว… ลุกไหวมั้ย? ระวังเท้าด้วยนะ เดี๋ยวโดนเศษแก้วบาด ]

[ อืม… ]

ผมยื่นมือให้เธอจับแล้วช่วยพยุงลุกขึ้น พาเธอเดินออกจากพื้นที่ที่มีเศษแก้วกระจายอยู่ เมื่อผมมองกลับไปก็สังเกตเห็นว่าเสื้อผ้าของเธอเปียกไปด้วยน้ำและน้ำแข็งจากแก้วที่หล่นแตก

[ อืม… เสื้อผ้าเธอเปียกหมดแล้วนะเนี่ย… ]

[ … ]

น้ำและน้ำแข็งในแก้วที่หล่นแตกทำให้เสื้อผ้าของเธอเปียกไปหมด สภาพนี้คงให้เธอกลับบ้านเลยไม่ได้ ผมเลยพูดขึ้นว่า

[ อ่า… ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น ไปอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันเก็บกวาดตรงนี้เอง ]

[ … ]

[ อายากะ? ]