ตอนที่ 49: เป็นทัศนศึกษาหรือไง ?

──

หลังจากนั้น ผมก็อาบน้ำและเปลี่ยนเป็นชุดนอนสบายๆ อย่างที่คุ้นเคย ถึงแม้ตอนอยู่คนเดียวผมจะไม่เคยคิดอะไรมาก แต่เสื้อสีน้ำเงินหลวมๆ กับกางเกงที่มีรูก็น่าอายพอสมควรถ้ามีใครมาเห็น

[ …เอาเถอะ ยังไงชุดของอายากะก็น่าอายกว่าเป็นสิบเท่า ]

ผมบ่นกับตัวเองพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาเช็ดผม และออกจากห้องน้ำ จากนั้นก็เดินไปยังห้องนอน ซึ่งที่นั่น…

[ …เอ๊ะ เอาจริงดิ? ]

อายากะนอนหงายอยู่บนเตียง หลับตาสนิทอย่างไม่มีการป้องกันอะไรเลย แถมยังนอนกางแข้งกางขาอย่างสบายใจเฉิบ

[ อายากะ…เธอหลับแล้วเหรอ? ]

—ไม่เสียงตอบรับจากอายากะ ผมเดินเข้าไปใกล้ขึ้น และสังเกตเห็นว่ากระดุมเสื้อของเธอที่เคยติดอยู่หลุดออกไปเม็ดนึง ยิ่งผมเข้าใกล้กว่านี้ บางทีอาจจะเห็น…ร่องอก(ที่มีนิดหน่อย)ของเธอได้…

[ … ]

…นี่ต้องเป็นกับดักแน่ๆ ในหัวผมภาพของแสงสว่างได้บอกชัดว่ามันเป็นแผน เพราะเมื่อกี้อายากะยังร่าเริงอยู่แท้ๆ ไม่มีทางที่เธอจะหลับในเวลาที่สั้นขนาดนี้ได้ และเสียงลมหายใจของเธอก็ฟังดูจงใจเกินไป… ฟังสิ เธอเล่นทำเสียง “ครอกฟี้ ครอกฟี้” เหมือนในอนิเมะเลย

ใช่แล้ว…จากที่ผมคิด ถ้าผมทำอะไรผิดแปลกไปนิดเดียว อายากะจะลืมตาและจับได้ พร้อมกับแกล้งผมจนพอใจ… แต่การแกล้งทำเป็นหลับมันใช้ไม่ได้กับนักสืบรุยหรอกนะ น่าเสียดายจัง

[ …ฟู่ว ]

ผมค่อยๆ หยิบผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวอายากะ และพูดออกมาเบาๆ

[ เฮ้อ…ดูเหมือนอายากะจะหลับแล้ว งั้นคงต้องนอนที่พื้นสินะ ]

[ …เอ๊ะ! ไม่ได้สิ! ]

[ รู้อยู่แล้วว่าไม่ได้หลับ ]

อายากะรีบลุกขึ้นมานั่งตรงข้ามผม พร้อมกับทำหน้าตกใจ ก่อนจะใช้มือปิดปากด้วยสีหน้าที่เหมือนเพิ่งทำพลาดไป

[ เฮ้อ…แล้วทำไมถึงแกล้งทำเป็นหลับล่ะ? ]

[ ก็แค่สงสัยว่ารุยจะทำอะไรน่ะสิ? ]

[ …บอกแล้วไง ว่าไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก ]

ถึงปากจะพูดแบบนั้น แต่ผมรู้ว่าเธอยังไม่หลับอยู่ดี เลยแสดงตัวเป็นสุภาพบุรุษแบบนี้ไป แต่ถ้าอายากะหลับจริงๆ ล่ะก็…ผมไม่รู้เหมือนกันว่าผมจะทำอะไร?

อายากะทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดเล็กน้อย พร้อมกับก้มหน้าลง

[ อืม…ขอโทษนะ ที่ทำลองใจรุย ]

[ …ไม่เป็นไรหรอก แต่ยังไงก็อย่าไปทำแบบนี้กับคนอื่นล่ะ? ]

อายากะตอบกลับทันทีด้วยน้ำเสียงจริงจัง

[ รู้แล้วน่า ฉันทำแค่กับรุยคนเดียวไง ]

[ … ]

ผมเคยบอกแล้วว่าอายากะเชื่อใจผมมากเกินไป จนทำให้ผมรู้สึกเป็นห่วง…หรือบางทีอาจเป็นเพราะผมคิดมากไปเองก็ได้?

[ ฮิฮิ…งั้น ไปนอนกันเถอะ ถึงจะยังเร็วไปหน่อยก็เถอะ ]

อายากะพูดชวนให้ผมไปนอน แม้จะยังไม่ดึกมาก แต่ถ้าอยู่ต่อไปก็มีแต่จะทำให้ผมตื่นเต้นขึ้นไปอีก เพราะงั้นนอนก่อนที่จะเสียการควบคุมตัวเองไปน่าจะดีที่สุดแล้ว

[ อืม…ไปนอนกันเถอะ ]

ผมตอบรับคำของอายากะพร้อมกับนั่งลงบนเตียง ตอนนั้นเองอายากะมองชุดของผมแล้วจับแขนเสื้อเบาๆ

[ พอมองดีๆ แล้ว ชุดของรุยนี่น่ารักดีนะ? ]

[ อย่ามองมันเยอะเลย.……แต่ชุดเธอเองก็อันตรายกว่ามากนะ? ]

[ เอ๊ะ? อะ…ฮะฮะ… ]

อายากะหัวเราะเบาๆ แล้วเกาหัวหลังจากได้ยินคำพูดของผม ดูเหมือนว่าเธอยังมีความรู้สึกเขินอยู่บ้าง…ผมรู้สึกโล่งใจ

[ ว่าแต่…ทำไมเธอไม่ใส่กางเกงบ้างล่ะ ตอนนี้ยังทันนะ ? ก่อนจะว่าเรื่องอายไม่อาย แต่นี่ไม่หนาวบ้างเลยเหรอ? ]

[ ไม่เป็นไรหรอก ห้องนี้อุ่นดี แถม…ฉันคงไม่มีโอกาสได้แต่งตัวแบบนี้อีกแล้ว ก็เลยอยากสนุกกับมันให้เต็มที่…เข้าใจใช่มั้ย? ]

[ อ๋อ…งั้นตามใจเธอแล้วกัน… ]

ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะนอนลงบนเตียง แล้วหยิบรีโมตสำหรับปิดไฟ

[ งั้นจะปิดไฟแล้วนะ? ]

[ อื้ม! ]

พอผมยืนยันว่าอายากะนอนลงแล้ว ผมก็ปิดไฟทำให้ห้องมืดสนิท ผมมองไม่เห็นอายากะที่อยู่ข้างๆ แต่ยังรู้สึกถึงความอบอุ่นจากตัวเธอ

[ … ]

อยู่ๆ ผมก็คิดขึ้นมาว่า การที่เรานอนตะแคงหันหน้าเข้าหากันแบบนี้ หมายความว่าผมกำลังจ้องหน้าอายากะอยู่ใช่มั้ย…? บ้าเอ๊ย นี่มันตื่นเต้นจนหลับไม่ลงเลย ผมเลยรีบพลิกตัวนอนหันหลังให้อายากะ และขยับตัวออกห่างจากเธอจนเกือบจะตกเตียง

[ เฮ้ รุย อย่าดึงผ้าห่มไปสิ! ]

[ … ]

[ ถ้านอนห่างกันขนาดนี้ เดี๋ยวก็ตกเตียงหรอก! ]

[ … ]

[ เอาเถอะ…ถ้านายสบายใจก็นอนแบบนั้นก็ได้ ]

[ … ]

[ เฮ้อ…พูดอะไรหน่อยสิ รุย? ]

[…ไม่ใช่จะนอนแล้วเหรอ? ]

อายากะหัวเราะเบาๆ

[ เอ๋ เฮะๆ…ปกติแล้วก็ต้องมาคุยกันตอนอยู่ในผ้าห่มสิ ตอนที่ห้องมืดๆ ทั้งสองคนมองเพดานพร้อมกันแล้วคุยกันเสียงเบาๆแบบนี้ มันสนุกที่สุดเลยไม่ใช่เหรอ? ]

[ มันจะเหมือนทัศนศึกษาน่ะสิ ]

[ นายมีคนที่ชอบหรือเปล่า? ]

[ เหมือนทัศนศึกษาจริงๆนั้นแหละ… ]

[ …แต่ฉันมีอยู่นะ? ]

[ …ห๊ะ? ]

คำพูดที่ไม่คาดคิดของอายากะทำให้เวลาเหมือนหยุดเดินไปชั่วขณะ…อะไรนะ? ใครกัน?

[ … ]

คำถามนี้ออกจากปากไม่ได้ มันติดอยู่ที่ลำคอ ผมไม่กล้าพูดออกไป…กลัว กลัวอะไรน่ะเหรอ…ก็กลัวว่าเธอจะพูดชื่อคนอื่นออกมาน่ะสิ

[ … ]

ทำไมกัน ทำไมผมถึงรู้สึกตื่นเต้นแบบนี้? อายากะก็เป็นเพื่อนสนิทของผมนี่นา ถ้าเธอมีคนที่ชอบ ผมก็ควรจะให้กำลังใจเธอไม่ใช่เหรอ? ควรบอกให้เธอพยายามสิ นั่นคือสิ่งที่เพื่อนแท้ควรทำ…ไม่ใช่เหรอ?

…แต่ถึงอย่างนั้น ถึงอย่างนั้น…ทำไมผมถึงรู้สึกหายใจไม่ออกแบบนี้ล่ะ!?

[ … ]

อายากะไม่ได้พูดอะไร เธอกำลังรอคำตอบจากผม ถ้าผมไม่ถาม เธอก็จะไม่พูดอะไร…เอาล่ะ ลองถามดูสิ ลองออกเสียงอย่างปกติที่สุด แล้วถามออกไป…เอาเลย รุย!

[ …แล้ว…ใครล่ะ? ]