ตอนที่ 51 พูดอีกครั้งได้มั้ย?

 

คำพูดตรงไปตรงมาแต่เรียบง่ายนั้นส่งผ่านถึงผมมาได้อย่างชัดเจน ใช่… ผมเองก็รู้ตัวอยู่แล้ว ว่าอายากะมีความรู้สึกดีๆกับผม และผมก็รู้ว่า ผมเองก็ชอบอายากะเหมือนกัน

 

…แต่ ผมแสร้งทำเป็นไม่รู้ แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น เพราะกลัวว่าความสัมพันธ์จะเปลี่ยนไป คิดว่าอยู่แบบนี้น่าจะดีที่สุดแล้ว

 

[ … ]

 

แต่อายากะรวบรวมความกล้ามาบอกความรู้สึกของตัวเอง เพราะงั้นผมเองก็ควรตอบกลับบ้าง…ต้องเผชิญหน้ากับมันอย่างจริงจัง

 

[ อ่า… ขอบคุณนะ อายากะ ]

[ …! ]

 

มือที่จับกันอยู่เริ่มแน่นขึ้นเรื่อยๆ ผมต้องพูดออกไป… บอกความรู้สึกของผม ว่าผมเองก็ชอบอายากะเหมือนกัน ต้องบอกออกไปให้ชัดเจน…!!

 

[ ฉันเองก็ชอบอายากะนะ…── ]

.

 

.

 

.

 

.

 

ปี๊ปปี้ป๊อปปี้โป๊ะป๊อปป๊อง

 

[ หา!!?] [เอ๊ะ!? ]

 

เสียงดังขึ้นอย่างกะทันหันจนหัวใจแทบหลุดออกจากอก ผมใช้เวลาสักพักกว่าจะเข้าใจว่าเป็นเสียงอะไร… พอรู้ว่าเป็นเสียงโทรศัพท์ก็เริ่มใจเย็นลงเล็กน้อย และเราสองคนก็ปล่อยมือกัน

 

[ อะ… โทรศัพท์เหรอ…? ]

[ ไม่ใช่ของฉันนะ? ก็เสียงเรียกเข้าไม่เหมือนกันนี่นา…]

 

งั้นก็… เป็นมือถือของผมสินะ? ผมค่อยๆ เหลือบไปมองทางที่มีเสียงดังขึ้น… เห็นมือถือของผมที่วางอยู่บนโต๊ะกำลังสว่างอยู่ ซึ่งแน่นอนว่ามันคือโทรศัพทของผม…

 

[ … ]

 

ให้ตายเถอะ… ทำไมถึงไม่ตั้งเป็นโหมดห้ามรบกวนตอนนี้เนี่ย…! ผมมันโง่จริงๆ…!

แต่มันสายไปแล้ว โทรศัพท์ยังคงดังอย่างไร้ความปรานี อายากะจึงพูดอย่างกระอักกระอ่วนเล็กน้อย

 

[ …รับเถอะนะ? ]

[ เอ่อ… แต่ว่า… ]

 

แต่ต่อให้ไม่รับ เราก็คงไม่สามารถกลับไปมีบรรยากาศเหมือนเมื่อกี้ได้แล้ว… จะทำไงดีนะ เมินไปเลยดีมั้ย หรือจะปิดเครื่องไปเลย…

 

[ รับเถอะน่า ตอนนี้ใครโทรมาก็ต้องเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆ ]

[ …อ่า… ขอโทษนะ ]

 

ไม่มีเหตุผลให้โต้แย้งกับคำพูดของอายากะ ผมจึงขอโทษและหยิบมือถือที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา แล้วก็เห็นชื่อ “ผู้จัดการเนโมโตะ” แสดงอยู่บนหน้าจอ

 

[ …เนโม่ซังเหรอ? ]

 

ถึงจะติดต่อกับเนโม่ซังเรื่องงานเป็นระยะๆ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เธอโทรมาช่วงเวลาแบบนี้ หรือว่าจะมีปัญหาอะไรหรือเปล่านะ…? ผมกังวลเล็กน้อยก่อนจะรับสาย

 

[ ฮัลโหล? ]

 

จากนั้นก็ได้ยินเสียงของเนโม่ซังพูดขึ้นตามปกติ

 

『 อ๊ะ ขอโทษที่โทรมารบกวนดึกๆนะ รุยคุง ตอนนี้สะดวกคุยมั้ย? 』

[ อ่ะ ครับ… สะดวกครับ ]

『 จริงเหรอ? แต่ฟังจากเสียงเหมือนไม่ค่อยมีพลังเลยนะ…ว่าแต่เมื่อกี้ทำอะไรอยู่เหรอ? 』

 

..ผมคงบอกไม่ได้แน่ๆ ว่าอยู่บนเตียงกับอายากะ

 

[ …ออกกำลังกายครับ ]

『 อ๋อ ออกกำลังกายแนวฟิตเนสน่ะเหรอ? 』

[ …ใช่ครับ ]

 

เหมือนเนโม่ซังจะตีความไปเอง ซึ่งก็ไม่ได้ผิดอะไรหรอกนะ… จากนั้นเนโม่ซังก็กระแอมเบาๆ เปลี่ยนบรรยากาศเป็นเสียงสดใสเหมือนจะประกาศอะไรอย่างกระตือรือร้น

 

『 เอาล่ะ เกริ่นเท่านี้ก่อนนะ รุยคุง! ขอแสดงความยินดีที่มีผู้ติดตามครบหนึ่งแสนคนด้วย! 』

[ หา? เอ๋…? ]

 

คำพูดที่ไม่คาดคิดทำเอาผมไม่รู้จะตอบยังไง ผมมึนงงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเนโม่ซังก็พูดขึ้นอย่างประหลาดใจ

 

『 เอ๋? รุยคุง ยังไม่ได้รู้ตัวเหรอ? 』

[ เอ๊ะ ไม่สิ… ขอเช็กดูแป๊บ… เอ๋ จริงด้วย!? ]

 

ผมยังคงต่อสายคุยอยู่ ขณะที่เปิดช่องของ “Rui Astica” ขึ้นมา… บนจอก็แสดงจำนวนผู้ติดตามเป็น “100,000 คน” จริงๆ

 

[ เกี่ยวกับสปอนเซอร์ด้วยหรือเปล่าครับ? ]

『 ใช่ รวมทั้งรายได้จากโฆษณาด้วย ถ้ารุยคุงเปิดสร้างรายได้จากตรงนี้ เงินเดือนของนายก็จะเพิ่มขึ้นด้วย… มีคนอีกมากที่อยากโดเนทให้นาย มันดีมากเลยนะ? 』

[ หา…? มีคนแบบนั้นด้วยเหรอครับ…? ]

『 แน่นอนอยู่แล้ว บางทีคุณอาจจะไม่รู้ตัว แต่รุยคุงตอนนี้ถือว่าเป็นหนึ่งใน VTuber ที่ได้รับความนิยมแล้วนะ เพราะแบบนี้แหละถึงได้มีคนติดตามถึงแสนคนเร็วขนาดนี้ 』

 

อย่างนี้เองสินะ… จริงๆแล้วแค่มีคนมาดูไลฟ์ของผม ก็ดีใจมากแล้วนะ แต่ถ้าได้เงินมาด้วยก็คงจะไม่เลว…

 

『 …เอาล่ะ ฉันบอกทุกอย่างที่ต้องบอกแล้ว งั้นจะวางสายแล้วนะ ตั้งใจทำงานต่อไปด้วยล่ะ 』

[ อ่ะ ครับ ขอบคุณมากครับ เนโม่ซัง! ]

『 จ้า ขอโทษที่รบกวนนะ 』

 

เมื่อวางสายแล้ว ผมหันไปมองอายากะ เธอกำลังมองผมอยู่และเราก็สบตากันพอดี

 

[ ฟังอยู่เหรอ? ]

 

อายากะพยักหน้าให้กับคำพูดของผม

 

[ อืม คนติดตามถึงแสนคนแล้วเนอะ สุดยอดเลย เร็วขนาดนี้หายากมากจริงๆ ]

[ งั้นเหรอ แต่ทั้งหมดนี่เป็นเพราะทุกคนเลยนะ การร่วมงานกับคนอื่นๆ ก็ช่วยได้มาก… ]

[ ไม่หรอก แรงของนายเองก็มีส่วนด้วย ถ้าไม่มีพลังของตัวเองก็คงไม่ถึงแสนคนได้เร็วขนาดนี้ ฉันรู้ดีที่สุดเลยล่ะ ]

[ … ]

 

อายากะพูดอย่างมั่นใจ… ใช่แล้ว เธอเองก็ที่ทุ่มเทมาก ถ้าเธอพูดแบบนี้กับผม การยอมรับก็เป็นเรื่องสำคัญ บางทีอาจจะไม่ต้องถ่อมตัวเกินไปก็ได้

 

[ …อืม นั่นสินะ ]

[ อืม ใช่แล้ว ]

[ … ]

[ เอ่อ ว่าแต่… ตอนคนติดตามครบแสนคน จะได้อะไรบ้างหรือเปล่า? ]

[ หมายถึง… โล่เงินน่ะเหรอ? ]

[ อ่า ใช่เลย โล่นั่นน่ะ มันดูเท่ดีเนอะ ฉันอยากมีไว้ที่บ้านจัง… ]

[ อ๋อ… แต่เห็นว่าคนส่วนใหญ่เอาไปตั้งที่สำนักงานนะ? ]

[ หา จริงเหรอ…? เสียดายจัง…]

[ จะลองขอคุณผู้จัดการดูมั้ยล่ะ? บางทีอาจได้เป็นกรณีพิเศษก็ได้นะ? ]

[ อืม ไม่ได้อยากถึงขนาดนั้นหรอก… ]

[ … ]

[ … ]

[ หึหึ ]

[ ฮ่าๆ! ]

[ อ่ะ ฮ่าๆฮะ! ] 

 

เราหัวเราะให้กัน สายใยแห่งความประหม่าเหมือนถูกตัดขาดลงในช่วงเวลานี้ มันทำให้เรารู้สึกเหมือนได้กลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง การหัวเราะแบบไม่ต้องกังวลอะไรทำให้รู้สึกดีเหลือเกิน ผมรู้สึก…สบายใจมากจริงๆ

 

ผมกลับไปบนเตียง นอนลงข้างอายากะอีกครั้ง

 

[ อา…รู้สึกดีมากเลย! ]

[ ฮึฮึ ก็เพื่อนสมัยเด็กของฉันเก่งนี่นา รู้สึกภูมิใจมากเลย! ]

[ ไม่ขนาดนั้นหรอก… แต่ก็อาจจะใช่! ]

[ เอ๋ ใช่จริงๆเหรอ? ]

[ ก็เธอพูดเองนี่นา ]

เราหัวเราะให้กันอีกครั้ง การพูดคุยแบบนี้มันทำให้รู้สึกดีจริงๆ มันอาจจะฟังดูซ้ำซาก แต่มันเป็นช่วงเวลาที่ฉันอยากให้ดำเนินต่อไปตลอดกาลจริงๆ

[ … ] [ … ]

[ เอ่อ… รุย อีกครั้งสิ ]

[ หา? ]

[ เมื่อกี้โทรศัพท์ขัดจังหวะไป พูดอีกครั้งสิ?]

[ …พูดอะไรเหรอ? ]

 

จากนั้นอายากะก็หยิกต้นแขนผมแรงๆ

 

[ อ๊ากก! เจ็บๆ!! เข้าใจแล้วๆ!! ]

[ งั้นก็อย่าแกล้งกันสิ ]

 

ว่าแล้วเธอก็ปล่อยมือจากการหยิกนั้น… เฮ้อ เพื่อนสมัยเด็กที่น่ารักของผมนี่… ผมเอาชนะเธอไม่ได้เลย

 

[ …อืม… ฉันก็ชอบเธอนะ อายากะ ]

 

[ อื้ม… ฮิๆ! ]