── ไอสตรีมนี้มันน่าสนใจขนาดนั้นเลยหรอ ? นี่ก็ผ่านไป 20 กว่านาทีแล้วนะตอนแรกกะว่าเป็นสตรีมเพื่อมาขอโทษแล้วจบแบบเร็วๆแล้วไหงถึงเป็นแบบนี้ไปได้ละเนี่ย ?

[ เอ่อ…เรื่องก็มีประมาณนั้นแหละ แล้วก็มีคนไปถามเรย์กับลิลลี่เรื่องของฉันเยอะเลยแน่นอนว่าพวกเธอเป็นห่วงฉันแหละ แต่ว่ามันค่อนข้างน่ารำคาญเพราะงั้นต่อจากนี้ไม่ต้องไปถามก็ได้นะ]

“ขอโทษ”

“ยกโทษให้ด้วย”

“เข้าใจแล้ว”

“แล้วถ้ารุยลืมปิดสตรีมอีกรอบล่ะ ?”

“เดี๋ยวติดต่อเรย์ให้ไปหาที่บ้านเองเพราะงั้นไม่ต้องห่วง !”

“ลิลลี่จังยังอยู่อีกเรอะ 555”

[ไม่สิลิลลี่ คราวหน้าจะไม่ลืมปิดสตรีมหรอกเพราะงั้นหายห่วงได้ ม่า…มาถึงตอนนี้ก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้ว จะกลัวไปทำไมกัน? ]

“www”

“555”

“5555”

“ควรจะกลัวนะ”

[โอเค วันนี้พอแค่นี้แล้วกันพวกรุยมินคงจะทำงานอย่างหนักไม่ก็เรียนกันอยู่ใช่มั้ย ?]

“ไม่ใช่ฮะ”

“แน่นอนผมว่างงานครับ!”

“ไม่อยากเรียนเลยยยย ! ! ! !”

“ไม่สตรีมเกมต่อหรอ?”

“ฉันจะหนีจากสตรีมขอโทษน่าเบื่อๆนี่แล้ว…ไปละนะ?”

[อย่าพูดเหมือนคนที่จะออกจากปาร์ตี้สิ ฉันแค่จะไปทะ-]

“ทะ?”

“ทะ?”

“ทำงาน?”

“ทำงานพาร์ทไทม์?”

“เที่ยวใช่มั้ย?”

อะ แย่ละ จะขุดหลุมฝังตัวเองไปมากกว่านี้ไม่ดีแน่

[ไม่ใช่ๆ ไปเรียนเสริมน่ะเพราะงั้นเลยสตรีมต่อไม่ได้]

“งั้นหรอ”

“น่าเสียดาย”

“เป็นนักเรียนดีเด่นแล้วต้องเรียนเสริมด้วยหรอ?”

“โชคดีกับงานพาร์ทไทม์ที่ร้านราเม็งครอบครัวนะ ! ! !”

[ก็…เป็นนักเรียนดีเด่นแล้วก็มีอะไรหลายๆเรื่องอะนะ ถ้างั้นทุกคน ขอบคุณที่มาดูนะเจอกันสตรีมหน้า]

“โอเค~”

“ครับ”

“ขอบคุณนะรุย”

“ขอบคุณนะเรย์”

“ขอบคุณนะราเม็ง”

“ขอบคุณนะเม็ง”

“ราเม็ง”

“เม็งเม็ง”

[ทักทายให้มันเหมือนๆกันหน่อยสิ?]

พอพึมพำแบบนั้น ผมก็กดปิดสตรีมไป

————

หลังจากที่ผมสตรีมเสร็จ ก็มีโทรศัพท์จากเนโม่ซังเข้ามา เธอคงดูสตรีมอยู่แน่ๆ ผมก็รับสายไปโดยไม่ลังเล

[ฮะโหลๆ ผู้จัดการเนโมโตะใช่มั้ยครับ ? สตรีมเป็นไงบ้างครับ ?]

“คิดได้ไงเนี่ย รุยคุงพอใจกับแบบนี้หรอคะ?”

[เอ๊ะ อ่า ครับ ผมได้ขอโทษแบบที่ผมอยากแล้วด้วย ดูเหมือนว่าพวกคนดูก็ไม่ได้โกรธมากด้วย แถมยังหัวเราะสนุกสนานกันอีก]

จากนั้นก็เงียบไปสักพักก่อนที่เนโม่ซังจะพูด..

“ถ้าอย่างงั้น ฉันก็ไม่มีอะไรต้องพูดแล้วค่ะ ขอบคุณที่เหนื่อยนะคะ รุยคุง”

[ อ่า เอ๊ะ ? ]

ผมคิดว่าผมยังไม่ได้ทำอะไรเยอะเลย เพราะงั้นเลยตกใจจนพูดไม่ออก แล้วเนโม่ซังก็พูดต่อ

“ตกใจอะไรหรอคะ?”

[เปล่าครับ คือผมรั้นที่จะสตรีมขอโทษให้ได้จนทำให้ผู้จัดการเนโมโตะต้องลำบากนะครับ !]

“อ่า ไม่เป็นไรหรอก เป็นงานของผู้จัดการนี่นา แล้วก็นะ…”

[แล้วก็….?]

“สตรีมของรุยคุงสนุกมากเลยนะคะ !”

[….!]

ผมเบิกตาขึ้นทันที ปกติแล้วในคอมเมนต์ทุกคนก็บอกว่าสนุกแถมหัวเราะกันสนุกสนานอยู่แล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้รับคำชมตรงๆ ผมรู้สึกดีใจมากๆ

[อะ ขอบคุณมากครับ ! อาจจะสายไปหน่อยแต่ในฐานะผู้จัดการอาจจะลำบากที่ต้องดูแลคนที่ไม่รู้อะไรเลยแบบผมแต่ต่อจากนี้ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ ผู้จัดการเนโมโตะ ! ]

“ฮิฮิ เรียกเนโม่ก็ได้นะ ?”

[เอ๊ะ ?]

“บอกว่าเรียกเนโม่ก็ได้…ก็ไม่ค่อยชอบชื่อเล่นนี้เท่าไหร่หรอกแต่ก็น่าแปลกนะคะถ้าเป็นรุยคุงฉันก็รู้สึกว่ามันโอเคนะ เพราะงั้นรุยคุงอยากเรียกฉันว่าอะไรก็เรียกได้เลยค่ะ”

[เอ๊ะ งั้นหรอครับ! งั้นขอเรียกว่าเนโม่ซังนะครับ…อะ แย่ละเวลาป่านนี้แล้วหรอ? ต้องไปทำงานแล้ว !]

ระหว่างที่คุยกับเนโม่ซังอยู่ ผมก็มองนาฬิกาบนผนัง เวลาก็เลยเที่ยงตรงไปแล้ว กะของผมคือช่วงบ่ายโมง เพราะงั้นต้องรีบออกแล้ว

[คือว่าเนโม่ซัง ผมต้องไปทำงานพาร์ทไทม์แล้วเพราะงั้นขอตัวก่อนนะครับ แล้วก็ ขอบคุณมากๆครับ !]

“อืม พยายามเข้านะคะ รุยคุง”

[ครับ!]

ผมตอบแบบร่าเริงกลับไปแล้ววางสาย พร้อมเตรียมตัวออกไปทำงาน

ตอนสั้นๆลงได้ – เดี๋ยวมาใหม่ >  sudo shutdown now