–หลังจากที่สตรีมจบ, เราทั้งคู่ก็นั่งเล่นสมาร์ตโฟนของตัวเอง. ผมนั่งเล่นเกมในเน็ต ส่วนอายากะเหมือนค้นชื่อตัวเองอยู่ …

 

[นี่  รุย ! ผลตอบรับของสตรีมเราดีมากเลย! กำลังเป็นกระแสอยู่ด้วย! มีคอมเมนต์ถามว่าจะคอลแลปครั้งหน้าอีกเมื่อไหร่น่ะ! นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่เห็นอะไรแบบนี้อะ!]

 

[อ่าา……?]

 

ผมเงยหน้าขึ้นแล้วส่งเสียงด้วยความสับสน ผมไม่สนใจความเห็นหลังสตรีมเท่าไหร่…เธอโอเคแล้วหรอที่สตรีมกับผมแล้วมันเป็นกระแสขึ้นมา? ไม่ได้ไม่ชอบหรอ?

 

[เรย์…….ไม่สิอายากะ เธอยินดีกับเรื่องนี้หรอ?]

 

[เอ๊ะ? ฉันมีความสุขจริงๆ นะ! ก็มีคนดูเยอะมากเลยนี่นา …อะ ตามสถิติในช่องแล้ว สตรีมนี้ยอดวิวเยอะเป็นอันดับ 2 รองจากสตรีมเดบิวต์เลยนะ!]

 

[อ่าา……?]

 

ปกติแล้วสตรีมเดบิวต์ของวีทูบเบอร์จะได้รับความสนใจมากๆ ผมรู้เพราะวีทูบเบอร์หลายๆ คนก็เป็นแบบเดียวกัน…แต่สตรีมต่อมาที่ยอดวิวเยอะๆ ดันเป็นสตรีมที่คอลแลปกับผม แล้วแฟนๆ จะไม่โกรธเหรอ?

 

[อย่าเอาแต่ ‘อ่า’ สิ! ดูคอมเมนต์พวกนี้ซิ! ทุกคนให้ความสนใจมากๆ เลยนะ!]

 

[เออ รู้แล้วน่า]

 

อายากะบอกแฮชแท็กของสตรีมให้ผม จากนั้นผมก็ค้นแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่ใน “ทวีตอิท” ไหนดูสิ……?

 

[‘เป็นสตรีมที่สุดยอดมาก!’ ‘อยากให้เธอคอลแลปกับรุยอีกจัง’ ‘สนุกมาก!!’ ‘ฉันหวังว่าเรย์จะไม่ร่วมงานกับผู้ชายที่ฉันไม่รู้จัก’ …..]

 

[ก.. ก็มีคนแบบนั้นบ้างแหละ แต่ส่วนใหญ่ก็มีแต่เมนต์ดีๆ ใช่มั้ยล่ะ?]

 

[ก็ใช่…]

 

ผมมั่นใจว่ามีคนดีมากมายที่เป็นแฟนตัวยงพยายามเพิ่มแฮชแท็กและคอยคอมเมนต์…แต่ผมก็ยังมั่นใจอีกว่ายังมีคนที่ไม่ทวีตอยู่ด้วยและพวกเขาก็ไม่เห็นด้วยที่ผมคอลแลปจริงๆ ผมลองคิดไปไกลกว่านั้นดู

 

[ยังไงก็เถอะ รุย เป็นไงบ้าง? สตรีมสนุกมั้ย?]

 

[ก็สนุกดี…แต่ว่าฉันสนุกที่ได้เล่นเกมกับอายากะหลังจากไม่ได้เล่นด้วยกันมานาน….ไม่ได้เกี่ยวกับสตรีมหรืออะไรนั่นหรอก]

 

[ฮิฮิ! งั้นหรอๆ งั้นก็ดีแล้ว!]

 

เมื่ออายากะได้ยินคำพูดของผม เธอก็แสดงรอยยิ้มอันไร้เดียงสาของเธอให้ผมเห็น รอยยิ้มที่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยตั้งแต่เมื่อก่อน อ่า แค่เห็นรอยยิ้มแบบนั้นของอายากะ ในหัวก็คิดถึงแต่เรื่องของเธอ………….อะ ไม่ได้การละ ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย..?

 

[แล้วก็นะ รุย! เราจะคอลแลปกันอีกเมื่อไหร่ดี? พรุ่งนี้เลยเป็นไง?]

 

[เอ้ยๆ ลืมที่ฉันพูดไปก่อนหน้านี้รึไง? นี่เป็นครั้งเดียวที่ฉันจะสตรีมนะแถมพรุ่งนี้ฉันมีงานพาร์ทไทม์ด้วย ไม่น่าไหว]

 

อายากะตอนนี้อยู่ในช่วงพักซัมเมอร์ แต่คนที่ทำงานพาร์ทไทม์แบบผมไม่ได้พักอะไรแบบนั้นเลย เมื่ออายากะได้ยินคำพูดของผมเธอก็ดูเศร้าอยู่สักพักนึง แต่ก็กลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

 

[เข้าใจแล้ว…. งั้นไว้เจอกันใหม่นะ! แล้วจะมาเล่นด้วยกันใหม่มั้ย?]

 

[เอ่อ ก็ได้อยู่หรอก แต่ว่าเธอไม่ได้ไปเที่ยวกับใครเลยหรอ? ฉันว่าเธอควรออกไปเที่ยวกับเพื่อนที่มหาลัยฯไม่ก็วีทูบเบอร์คนอื่นๆ มากกว่านะ]

 

[อย่างที่คิด ความรู้สึกช้าจริง…]

 

[เอ๊ะ?]

 

[อืม ไม่มีอะไรหรอก งั้นแล้วเจอนะ รุย?]

 

[อ่า แล้วเจอกัน]

 

คำพูดของอายากะกวนใจผมนิดหน่อย แต่ผมไม่ได้นึกถึงมันเป็นพิเศษ…ผมหยิบของแล้วออกจากบ้านของอายากะไป

 

* * *

 

ผ่านไปไม่กี่วันหลังจากที่ผมสตรีมคอลแลปในช่องของอายากะ ช่วงเวลาหลังจากสตรีมวันนั้นก็ผ่านไปโดยที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย…..

 

[หืม?]

 

วันหนึ่งหลังจากผมทำงานพาร์ทไทม์เสร็จ ก็ได้รับสายจากอายากะและมีข้อความบนสมาร์ตโฟนของผม เมื่อเปิดข้อความไป มันก็เขียนอยู่ว่า

 

“เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! โทรกลับมาด้วย ด่วนๆ !!”

 

ผมรู้สึกแปลกๆ กับคำว่า “เรื่องใหญ่” ของอายากะอยู่หรอก แต่ผมก็เมินเฉยไม่ได้เหมือนกัน พอคิดแบบนั้นผมก็โทรหาอายากะ…แล้วเธอก็รับสายทันที

 

[ฮัลโหล , รุย?!]

 

ผมได้ยินเสียงที่ดูตกใจของอายากะ

 

[อายากะ, เกิดเรื่องอะไรรึป่าว?]

 

[อืม! , คือว่านะมีเรื่องอัศจรรย์เกิดขึ้นล่ะ!]

 

[เรื่องอัศจรรย์?]

 

[ใช่! นี่รุย ก่อนหน้านี้นายมาออกสตรีมกับฉันใช่มั้ย?]

 

[อ่าฮะ]

 

ความทรงจำนั้นอยู่ดีๆ ก็แว็บเข้ามาในหัว……มีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นหรือเปล่า?

 

[หรือว่าสตรีมบินไปแล้ว?]

 

[เหอะ , ไม่ใช่แบบนั้นสิ! คุณผู้จัดการเห็นสตรีมนั้นแล้วบอกว่าน่าสนใจมากๆ ! เขาบอกว่าอยากให้นายมาเข้าสังกัดอะ! เพราะงั้นเขาเลยวานให้ฉันมาถามนายเผื่อว่านายจะสนใจน่ะ!]

 

[………..ครับ?]

 

ผมไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่อายากะอยากจะสื่อหรอก แต่รู้สึกว่า…

 

[หรือก็คือ , รุยโดนสเก๊าท์ให้มาเป็นวีทูบเบอร์ของสังกัดเลยนะ! เรื่องแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ นะ! สุดยอดมากเลย!]

 

อืม? ผมไปเป็นวีทูบเบอร์เหรอ? …อย่ามาพูดบ้าๆ สิ

 

[ขอปฎิเสธ ฉันไม่ทำหรอก]

 

จากนั้นเสียงที่โคตรดังของอายากะก็ดังเข้ามาหูผมอีกครั้ง

 

[เอ๊ะะะ!!!!!? ทำไมอะ!? มาทำด้วยกันเถอะ! วีทูบเบอร์อะสนุกจะตาย!?]

 

[ไม่ คือมันสนุกดีนะ…แต่ฉันทำให้คนอื่นๆ มีความสุขไม่ได้หรอก อีกอย่างฉันไม่ค่อยรู้เรื่องเกี่ยวกับวีทูบเบอร์มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ไม่มีทางที่คนแบบฉันจะเป็นได้หรอก….]

 

[เป็นได้สิ ขนาดฉันยังเป็นได้เลย!!]

 

[นั่นเพราะว่าเธอเป็นคนตลก พูดเก่งแถมดูน่าสนใจอีก…]

 

[ฉันว่ารุยน่าสนใจกว่าฉันเยอะ! แถมเล่นเกมเก่งอีก!]

 

[อ่าา , เกมอะนะ?]

 

มองอีกมุมนึง นั่นคือสื่งเดียวที่ผมจะเอาชนะอายากะได้ แต่…ถ้าพูดให้ตามตรง คือ มีคนที่เล่นเกมเก่งกว่าผมตั้งเยอะ …

 

[ยังไงก็เถอะ! มาบ้านฉันเดี๋ยวนี้เลย! นายมาหลังทำงานพาร์ทไทม์เสร็จได้ใช่มั้ยล่ะ?]

 

[ทำไมอะ จะสตรีมอีกแล้วหรอ?]

 

[ไม่อะ ไม่สตรีมหรอก สบายใจได้! อ่อ แล้วก็! ทำไมไม่มากินข้าวเย็นที่บ้านฉันเลยล่ะ! เมื่อก่อนนายก็มาบ่อยๆ ไม่ใช่หรอ?]

 

[นานเกินไปมั้ยนั่น ตอนนั้นฉันอยู่ประถมเองไม่ใช่หรอ?]

 

บอกตอนนี้อาจจะสายไปหน่อย แต่อายากะอาศัยอยู่กับพ่อแม่ของเธอ ส่วนผมอยู่คนเดียว ถึงแม้เราจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน แต่บ้านของเราก็อยู่ไกลกันมาก

 

[งั้นก็ดีเลย! เดี๋ยวฉันบอกแม่ก่อนว่ารุยจะมา เพราะงั้นอย่าลืมมานะ!]

 

[อ่า]

 

หลังจากเธอพูดอยู่ฝ่ายเดียวเสร็จก็ตัดสายไป เห้ออ ให้ตายเถอะไม่ว่าจะเมื่อไหร่อายากะเนี่ยก็เห็นแก่ตัวจริงๆ

 

อันที่จรืง เดือนนี้ผมใช้เงินซื้อเกมไปเยอะมากจนการเงินผมมีปัญหานิดหน่อย เพราะงั้น ถ้าผมไปบ้านอายากะแล้วเก็บเงินค่ามื้อเย็นไว้ผมน่าจะเหลือเงินเก็บไว้ซื้อข้าวมื้ออื่นได้อีก

 

[อืมมม ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วสินะ]

 

เมื่อตัดสินใจแบบนั้น ผมก็ปั่นจักรยานไปบ้านของอายากะจากที่ทำงานพาร์ทไทม์

 

————————————————-

 

 

ขอบคุณที่ตามอ่านครับ ??

 

ps, มีผิดอะไรต้องไหนแจ้งได้นะครับ