── จากนั้น แม่ของอายากะก็เรียก พวกเราเลยออกจากห้องมา นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผมร่วมโต๊ะอาหารของครอบครัวฮาเนอิชิ แม่ของอายากะรู้จักผมตั้งแต่ผมยังเด็ก เพราะงั้นเธอเลยยินดีจะเลี้ยงมื้อเย็นให้ผม

 

[ไม่ได้เจอกันนานเลยนะรุยจัง!  ดีใจมากเลยที่อุตส่าห์มา]

 

แม่ของอายากะพูดด้วยรอยยิ้ม ผมเห็นแค่อายากะกับแม่ของเธออยู่ที่โต๊ะเท่านั้น ดูเหมือนว่าคนอื่นๆในบ้านยังไม่กลับมา ถ้าจำไม่ผิดพ่อกับน้องสาวก็อยู่ทีนี่ด้วย

 

[ฮาๆ ไม่หรอกครับ…พอดีอายากะโทรมาหาผมก็เลยมา….]

 

[ขอโทษจริงๆนะ ลูกสาวแม่รักรุยจังมากจริงๆเลยล่ะ…ตอนเธอเด็กๆ เธอชอบบอกว่าอยาก’อยากแต่งงานกับรุยคุง’ตลอดเลย]

 

[ไม่ได้พูดเลย !  !  ! หม่าม้า อย่าแต่งเรื่องเอาสิ  ! !]

 

อายากะตอบพร้อมกระแทกโต๊ะ ไม่ว่าเธอจะพูดเรื่องอะไร…อายากะยังคงเรียกแม่ของเธอว่าหม่าม้า อืม..ไม่เป็นไรหรอก

 

[จ้าๆ  แล้วรุยจัง…ดูเหมือนว่าช่วงนี้อายากะกำลังทำอะไรแปลกๆ อยู่ รุยจังรู้เรื่องนี้หรือเปล่า? ]

 

ทำอะไรแปลกๆ ? อ่าา หมายถึงเรื่องนั้นหรอ

 

[หมายถึงวีทููบเบอร์หรอครับ? ถ้าเรื่องนั้นผมได้ยินมาสักพักแล้วครับ]

 

[อ่า เธอรู้แล้วหรอ อายากะพูดไว้ว่า ‘หนูจะไม่บอกใครเลย’ แต่เหมือนจะบอกรุยจังแล้วสินะ !]

 

แม่ของอายากะพูดอย่างมีความสุข…และอายากะก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย

 

[ก็หนูบอกใครไม่ได้ด้วย….. แล้วก็ไม่มีใครที่หนูไว้ใจได้มากกว่ารุยแล้ว…]

 

[ฟุฟุ ว่าแล้ว อายากะคิดเรื่องรุยจั- ]

 

[อ๊าาาา ! ! ! เงียบไปเลย ! แล้วก็นะหม่าม้า รุยตัดสินใจเป็นวีทูบเบอร์แล้วด้วย ! ]

 

[เอ๊ะ!???]

 

ผมอดไม่ได้ที่จะขึ้นเสียงใส่ แต่การเคาน์เตอร์นี่มันอะไร? คิดไว้ตั้งแต่แรกหรือเปล่า? และเมื่อแม่ของอายากะได้ยินเรื่องนี้ เธอก็ดูมีความสุขอีกครั้ง

 

[ อารา…งั้นหรอๆ ถ้างั้นครั้งหน้าถ้ารุยจังมาเดี๋ยวต้องเลี้ยงซูชิแล้วล่ะ ]

 

[ดีเลยๆ ! ขอของคุณภาพดีๆเลย !]

 

[เดี๋ยวๆ  ๆ ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ]

 

[เอ๋ ? รุยไม่อยากกินซูชิหรอ ?]

 

[ฉันไม่อ่อนแอ พอที่จะโดนซูชิล่อหรอกนะ ? ]

 

จริงอยู่ที่ว่าซูชิเป็นของโปรดของผม แต่ผมไม่เปลี่ยนใจหรอกนะ !?

 

[ฮิฮิ เอาเถอะๆ ฉันดีใจที่เธอยังเป็นเพื่อนกับอายากะนะ…อา รุยจัง ในตู้เย็นมีทัปเปอร์แวร์ ที่ใส่สลัดมันฝรั่งอยู่นะ ตอนจะกลับบ้านอย่าลืมเอากลับไปด้วยนะ]

 

[โอ๊ะ , จริงหรอครับ ? ขอบคุณมากเลยครับ ! !]

 

[ไม่เป็นไรจ้ะ แล้วก็เมนูนี้อายากะช่วยทำด้วย เพราะงั้น… กินให้หมดเลย~ โอเคมั้ย ? ]

 

 

[ ไม่ต้องพูดแบบนั้นทุกครั้งก็ได้ !!” หม่าม้า ! ! ! ]

 

****************************

 

หลังจากมื้อเย็น

 

[ถามใหญ่เลยนะ แม่เธอน่ะ]

 

[ก็…ฉันเดาว่าเธอคงดีใจที่เจอรุยหลังจากที่ไม่ได้เจอตั้งนาน ขอโทษนะ….]

 

เมื่อเรากลับมาที่ห้องของอายากะ เราก็คุยกันแบบเฉื่อยๆ ผมเดาว่าเราคงเหนื่อยทั้งคู่…

 

[ไม่เป็นไร , แต่ว่า…ฉันไม่เคยบอกเลยนะว่าอยากเป็นวีทูบเบอร์อะ]

 

[หืม…..สงสัยนายคงยังไม่อยากทำ ถ้างั้น ฉันมีไอเดียอยู่..!]

 

เมื่อพูดอย่างนั้น อายากะก็หยิบสมาร์ตโฟนของเธอออกมา หลังจากที่ปัดหน้าจอไปมาสักพัก เธอก็แนบไว้ที่หูของเธอ

 

[เอ๊ะ ? เธอทำอะไรน่ะ ?]

 

[อะ… ฮัลโหลๆ อิบุกิจัง ? ตอนนี้สะดวกคุยมั้ย ?]

 

[ .  .  . !  ! ]

 

ด … เดี๋ยวก่อนไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ นี่เธอโทรหา คิยามะ อิบุกิ , วีทูบเบอร์ที่ผมพึ่งดูไปอะนะ ! ?

 

[โอ้ จริงหรอ! ดีเลย! เอาละมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอสักหน่อยน่ะ โอเคมั้ย?]

 

[ค่ะ , หายากนะเนี่ยที่เรย์จะพูดอะไรแบบนี้  มีเรื่องอะไรหรอคะ]

 

อายากะคงเปิดลำโพงไว้แล้วเสียงของเธอก็มาถึงผม เป็นเสียงเดียวกับเสียงที่ฉันได้ยินในวิดีโอที่ดูก่อนหน้านี้ทุกประการ

 

[ อืม ! คือว่านะ เธอเห็นสตรีมเมอร์คนใหม่ที่กำลังจะเข้าสังกัด สกาย ซันลิเวอร์  แล้วใช่มั้ย , เขาเป็นเพื่อนสมัยเด็กของฉันเองแหละ ! ]

 

[ เห ~ อย่างงี้นี้เอง น่าสนใจมากเลย…แต่เรย์รู้เรื่องนี้ได้ยังไงหรอคะ? ]

 

[เพื่อนสมัยเด็กของฉันมาออกสตรีมของฉันแล้วคุณผู้ดูจัดการก็เห็นเขาก็เลยสเก๊าท์ เพราะงั้น…]

 

[อาจจะถามช้าเกินไปหน่อย แต่ฉันขอถามได้มั้ยคะ? ข้อมูลนี้ยังไม่ประกาศออกมาใช่มั้ย? ]

 

[อ่า…………]

 

อายากะหันมามองผมด้วยด้วยใบหน้าแบบ “อ๊ะ…พลาดละ” นั่นมันข้อมูลรั่วไหลไม่ใช่เหรอ? ไม่สิผมไม่มีความตั้งใจที่จะเป็นวีทุบเบอร์หรืออะไรทั้งนั้นแม้แต่นิดเดียว…

 

[ม่าา  ฉันไม่ไปบอกใครหรอก สบายใจได้ค่ะ ]

 

[จ-จริงหรอ ? งั้นพอวางสายแล้ว เราทำเป็นเลืมเรื่องตอนนี้ทุกอย่างแล้วกัน !]

 

[เข้าใจแล้วค่ะ]

 

เอ๊ะ ? จะคุยต่อหรอ จากนั้นอายากะก็เริ่มพูดขึ้นมา

 

[แล้วก็ถึงแม้จะโดนสเก๊าท์ก็เถอะ แต่เขาก็เอาแต่พูดว่าเธอไม่อยากเป็นวีทูบเบอร์น่ะ! เพราะงั้นเลยคิดว่าอิบุกิจังน่าจะโน้มน้าวเขาได้บ้าง ! ]

 

[อย่างงี้นี่เอง]

 

[อะ , ตอนนี้เขาอยู่ข้างๆฉันน่ะ เปลี่ยนคนคุยละนะ]

 

[เดี๋ยวสิ นี่เธอ…!?]

 

แล้วอายากะก็ยื่นสมาร์ตโฟนของเธอให้ผม ผมอยากจะโยนทิ้งทันทีแต่ก็กลั้นใจไว้  ผมรู้สึกแย่กับอีกฝ่ายถ้าผมเงียบไป หลังจากคิดได้ผมเลยหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาแล้วคุยต่อ

 

[สะ-สวัสดีครับ เออ…ดูเหมือนว่าเรย์ได้รับการดูแลอย่างดีเลยนะครับ]

 

[ทางนี้ก็เช่นกันค่ะ . คุณชื่ออะไรคะ ?]

 

[อะ เรียกรุยก็ได้ครับ]

 

[งั้นหรอคะ รุยซังสินะคะ]

 

คนที่อยู่ปลายสาย คือ คิยามะ อิบุกิ เธอพูดอย่างช้าๆและใจเย็นเหมือนกับNarratorเลย ไม่สิ รู้สึกว่าจะพูดค่อยๆกว่าในคลิปด้วย !  

 

TL : Narrator = ผู้บรรยาย  

 

จากนั้น… ผมก็ไม่ได้พูดอะไรไป สักพักเธอก็เริ่มพูดกับผมขึ้นมา

 

[ก็…ฉันรู้ว่าเรย์อยากจะพูดอะไร แต่ฉันไม่คิดว่าคุณต้องบังคับตัวเองให้เป็นวีทูบเบอร์หรอกค่ะ อีกอย่างยังมีคนดูถูกและล้อเลียนคุณอีกเยอะเพราะว่าคุณยังใช้แค่รูปอยู่ด้วย]

 

[น-นั่นสินะครับ!]

 

[ใช่ค่ะ แถมยังมีคนอยากเข้าสังกัดนี้อีกเยอะแต่ก็เข้าไม่ได้ ถ้าให้คนที่ไม่อยากทำเข้ามา ทุกคนคงจะเสียกำลังใจหมด]

 

[….!]

 

คำพูดนั้นทำผมชะงักอยู่ครู่หนึ่ง ใช่แล้ว… มีคนที่อยากเข้าร่วม สกาย ซันลิเวอร์ มากแต่เข้าไม่ได้อยู่เยอะ ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย

 

[ขอโทษที่อาจจะพูดแรงไปหน่อยนะคะ แต่ฉันเห็นว่าเรื่องแบบนี้มันน่าจะเกิดขึ้นเลยพูดเอาไว้… รุยซังฉันจะโน้มน้าวเรย์ให้เอง ดังนั้นไม่ต้องกังวลนะคะ ]

 

[อ่า ครับ ขอโทษด้วยครับ]

 

แม้ว่าเราจะคุยกันทางโทรศัพท์ แต่ผมก็ก้มหัวลง เพราะผมรู้สึกว่าเธอไม่ได้เป็นวีทุบเบอร์ด้วยความรู้สึกครี่งๆกลางๆ

 

…และหลังจากความเงียบไปหลายสิบวินาที อิบุกิซังพูดอีกครั้ง

 

[คือว่า อันนี้คำถามส่วนตัวนะคะ… ทำไมรุยซังถึงไม่อยากเป็นวีทูบเบอร์หรอคะ ?]

 

[เอ๊ะ ? พ-เพราะว่าฉันไม่ค่อยมั่นใจ……มั้ง]

 

ถ้าลองคิดดู มีเหตุผลมากมายที่ทำให้ผมไม่เหมาะกับงานนี้ แต่เหตุผลที่สำคัญที่สุดคือ….ไม่ว่าผมพยายามแค่ไหน ผมก็ไม่เห็นภาพที่ตัวเองสร้างความบันเทิงให้คนอื่นๆเลย….

 

แล้วจู่ๆ อิบุกิซังก็พูดขึ้นมา

 

[รุยซัง ไม่เคยดูสตรีมของเรย์เลยหรอคะ ?]

 

[เอ๊ะ ?]

 

[เรย์มักจะพูดถึงคุณบ่อยๆ……ตอนที่คุยเล่นกันในสตรีมคุณก็จะถูกพูดถึงเป็นส่วนใหญ่….]

 

[ ด-เดี๋ยว!?  อิบุกิจัง!?  ]

 

อายากะที่อยู่ข้างๆผมส่งเสียงตื่นตระหนกออกมา แต่อิบุกิซังกลับไม่สนใจเธอและพูดก็ต่อ

 

[ฉันแน่ใจว่าเธอก็พูดโกหกไว้หลายเรื่องเพื่อเลี่ยงการระบุตัวตน แต่มันอาจจะเกี่ยวกับรุยซังทั้งหมดเลยก็ได้นะคะ เรย์พูดชมเพื่อนสมัยเด็กของเธอ ประมาณว่า
“เขาฉลาดมากเลยนะ” “เขาเล่นเกมเก่งมากๆ” ไม่ก็ “เวลาฉันมีปัญหาอะไรเขาก็คอยช่วยตลอดเลย..” ]

 

[อิบุกิจัง ! ! ! ? ? ? ]

 

[ถ้าคุณดูสตรีมก็น่าจะรู้อยู่แล้ว เพราะงั้นไม่มีอะไรต้องปิดบังหรอก…ก็นั่นแหละบางทีมันอาจจะดีก็ได้ถ้าคิดสักนิดเกี่ยวกับความหมายที่เรย์ต้องพยายามเชิญรุยซังขนาดนั้น]

 

[ความหมาย….หรอครับ?]

 

[ค่ะ . ที่ฉันจะพูดก็มีเท่านี้แหละค่ะ ตอนนี้ฉันต้องไปตัดวีดีโอต่อ เพราะงั้นขอตัวก่อนนะคะ]

 

[ … ]

 

อิบุกิซังพูดแค่นั้นแล้วก็วางสายไป

 

———————————————–

 

ขอบคุณที่ตามอ่านครับ ??

 

 ขออนุญาติไปตามหา  Acheron ก่อนครับไม่มาหาสักที(ฮา) 

 

ps.  มีผิดอะไรตรงไหนแจ้งได้นะครับ