อารัมภบท:ไม่เกี่ยวกับพวกผม

วันนั้นเป็นวันปกติเหมือนอย่างเคยเป็นวันที่เริ่มโดยที่ไม่มีเรื่องอะไร และจบลงโดยที่ไม่มีเรื่องอะไร มันควรจะเป็นวันแบบนั้น

“นี่ ไปคาราโอเกะกันมั้ย? ไปร้องเพลงที่ไม่ได้ร้องนาน”

“เอ๋? เพิ่งจะวันจันทร์เองนะ?”

“ก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่นา เดี๋ยวจะให้ได้ยินเสียงอันเพราะพิ้งของฉันพัดพาความเศร้าหมองของวันจันทร์ไปเอง!”

เหล่าตัวละครที่อยู่จุดสูงสุดของสิ่งที่เรียกว่าชนชั้นของโรงเรียนกำลังส่งเสียงเรียกเพื่อนสนิททั้งชายและหญิง ผมที่กำลังเตรียมกลับถึงจะไม่ชอบแต่ก็ได้ยินเข้ามาในหู

“นี่ พวกนายเองก็มาสิ ให้ฟังอนิซองที่ไม่ได้ฟังนานหน่อยดิ”

พวกเขาส่งสียงเรียกกลุ่มโอตาคุในชั้นเรียนแบบนั้น…..ไม่เหมือนกับผมและเด็กผู้ชายคนอื่นๆ พวกผู้ชายที่ถูกเรียกก็ทำวางท่าและรับคำชวน

โชคยังที่ที่ในชั้นเรียนของผมไม่มีการกลั่นแกล้ง อย่างน้อยๆผมก็ไม่รู้ล่ะนะ

แม้ว่ากลุ่มที่สนิทกันนั้นจะแยกออกจากกันแต่สิทธิ์ในการออกความเห็นกับความแข็งแกร่งจุดยืนไม่ว่ายังไงก็มีอยู่แต่พื้นฐานแล้วคิดว่าแต่ละกลุ่มนั้นมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน

ข้อยกเว้นเพียงข้อเดียวก็คงจะเป็นผมนี่แหละ

ผมนั้นไม่ได้อยู่กลุ่มใดกลุ่มหนึ่ง ปกติแล้วจะพูดกับเพื่อนร่วมชั้นแค่ไม่กี่คำ และก็ไม่มีเพื่อนที่สนิทกันเป็นพิเศษ

ตอนนี้เองเหมือนทุกคนก็จะไม่รู้สึกถึงผม และก็คุยถึงตารางของคาราโอเกะ

“นี่ นานามิเธอเองก็จะมาใช่มะ? ถ้าทั้งสามคนไม่มามันจะไม่สนุกเอานา”

ในตอนนั้นมีเด็กผู้ชายคนหนึ่งเหมือนว่าจะตัดสินใจเรียกสามคนที่โดดเด่นอยู่ในชั้น ประหม่างั้นเหรอ เสียงดังขึ้นหน่อยด้วย

“อ่า ครั้งนี้พวกเราขอผ่าน จากนี้นานามิกับพวกเรามีธุระกันน่ะ ทุกคนไปสนุกกันได้เลย”

ความตั้งใจของนักเรียนชายนั้นล้มเหลว และคำตอนนั้นไร้ความเมตตา นักเรียนหญิงผมดำนั้นหันกลับไปเพียงแค่ครั้งเดียวแล้วก็โบกมือปฏิเสธ

“อารายกานน ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนิ ไปคาราโอเกะกับทุกคนในห้องก็สนุกกว่าด้วย….”

“น่ารำคาญ….”

นักเรียนหญิงผมดำยิ้มอย่างมีพลังให้กับเด็กผู้ชาย แล้วส่งเสียงไปเด็กผู้ชายก็คอตกแล้วยอมถอยไป

“ข เข้าใจแล้วๆ ครั้งนี้ทั้งสามคนจะไม่ไปด้วยสินะ รับทราบแล้ว”

นักเรียนหญิงคนนั้นพยักหน้าด้วยความพอใจกับคำพูดของเด็กผู้ชายที่ยอมแพ้ไป เด็กผู้หญิงที่นั่งข้างหลังที่ชื่อนานามิเองก็ดูโล่งใจอยู่หน่อยๆ คิดไปเองละมั้งนะ?

ทั้งสามเป็นแกลที่มีสไตล์เปิดเผยแล้วก็ดูคุ้นกับผู้บชาย

บางทีคงจะคิดไปเองนั่นแหละ เอ่อ ชื่อของเธอคือนานามิ…ใช่รึเปล่านะ? ถึงจะจำไม่ค่อยได้แต่เหมือนจะเคยได้ยินชื่ออยู่

เอาเถอะ ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมสักหน่อย ออกจากห้องเรียนไปทั้งๆแบบนี้แหละ

ถึงจะได้ยินเรื่องดีๆของคาราโอเกะจากในห้องเรียกก็เถอะแต่ในหัวผมมีแต่การกลับบ้านแล้วก็โซเชี่ยวเกมอยู่เต็มไปหมด

นี่เป็นความต่างของการมีเพื่อนในชั้นเรียนกับการมีเพี่อนนอกชั้นเรียน ผมเล่นเกมกับเพื่อนในเกมออนไลน์ นั่นเป็นการจัดลำดับความสำคัญ เพียงแค่เท่านั้นเอง

เพราะงั้นเพื่อนๆที่ไปร้องคาราโอเกะกับแกลที่มีธุระต้องทำ แป๊ปๆก็จะหายออกไปจากหัวแล้ว

พวกเขากับผมนั้นไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน และจากนี้ก็คิดว่าเป็นผู้คนที่ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องลึกซึ้งอะไร

โดยเฉพาะสาวแกลทั้งสามคนคงจะไม่ได้สนใจอะไรผมเลยด้วยซ้ำ

จนถึงวันนี้ก็คิดแบบนั้น

ผมไม่เคยจินตนาการ

คิดว่าไม่มีทางจะข้องเกี่ยวกับพวกเธอ….ไม่สิ เธอ ไม่เคยคิดเลยว่าสิ่งต่างๆจะเปลี่ยนไปและมีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับเธอ

ตอนนี้จะดีหรือร้ายก็ไม่รับรู้แล้ว

======จบตอน======

หลังจากอารัมภบทจะเป็นWNยาวๆแล้วนะครับ
___________________

ติดตามผลงานอื่นๆและสนับสนุนผู้แปลได้ที่

ดอกไม้ไฟ | Facebook