หลังเที่ยงจะลงจากเขา

เหมือนกับตอนขึ้นมาผมเดินข้างๆกับฮารุโนะ ไม่กี่นาทีหลังจากที่ผมคุยกับฮารุโนะเรื่องทิวทัศน์และอากาศที่ดี

 

“…..หืม?”

 

รู้สึกได้เลยว่าข้างหลังมีเสียงดังมาก

พอมองย้อนกลับไปก็เห็นพวกเพื่อนร่วมชั้นยืมล้อมใครบางคนอยู่

เลยลองเงี่ยหูฟังที่พวกเขาพูดดู

 

ได้ยินเสียงว่า[โฮชิมิยะล้มแล้วขยับไม่ได้] [ข้อเท้าแพลงเหรอ? จะไปเรียกครูนะ?] หัวใจมันเหมือนกับถูกกุมเอาไว้ โฮชิมิยะ…..?

 

“แย่แล้วล่ะ อายานะจังเขา….!”

 

ฮารุโนะท่ะยืนอยู่ข้างๆเองก็หน้าซีดและหยุดเดิน

และก่อนที่ทันจะได้รู้ตัวผมก็วิ่งพุ่งขึ้นเนินไปหากลุ่มของโฮชิมิยะแล้ว เอาตัวเองไปที่จุดศูนย์กลางพร้อมกับบอก[ขอโทษ]เพื่อนร่วมชั้น

 

“….เจ็บจัง”

 

“อายานะ เป็นอะไรรึเปล่า?”

 

“อือ เจ็บที่ข้อเท้าอยู่นิดหนึ่งแต่คิดว่าน่าจะพอเดินได้ตามปกติอยู่”

 

ตรงนั้นมีโฮชิมิยะนั่งอยู่พร้อมกับยิ้มเจื่อนๆ และคานะที่ท่าทางดูกังวล

 

 

“โฮชิมิยะ เป็นอะไรรึเปล่า?”

 

“อ่ะ คุโรมิเนะคุง ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ละ?”

 

“ได้ยินว่าโฮชิมิยะล้มน่ะ เจ็บข้อเท้าเหรอ?”

 

“แค่นิดเดียวเท่านั้นเอง คานะรีแอคชั่นเกินจริงไปหน่อยด้วย”

 

ในตอนที่กำลังยื่นมือไปหาโฮชิมิยะที่กำลังทำหน้าเจ็บปวด มือนั้นก็ถูกคว้าไว้จากด้านข้าง เป็นคานะนั่นเอง คานะแสดงความหงุดหงิดออกมา และจับมือผมเอาไว้แน่น

 

“จะว่าไปแล้วนะคุโรมิเนะ นายมาทำอะไรตรงนี้ ไม่ไปอยู่กับฮารุคาเสะรึไง”

 

“มาเพราะเป็นห่วงโฮชิมิยะมันผิดรึไง?”

 

“ผิดสิยะ ยืดอกจับปลาสองมือได้หน้าด้านๆเลยนิ”

 

“จ จับปลาสองมือ…?”

 

“ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือ เข้าไปยุ่งกับอายานะแล้วก็ฮารุคาเสะไม่ใช่รึไง”

 

“นั่นมันไม่–”

 

“หยุดนะทั้งสองคน เค้าน่ะ—-!”

 

โฮชิมิยะพยายามจะยืนขึ้น แต่ก็ส่งเสียง[โอ้ย!]ออกมา และนั่งลงไปอีกครั้งเพื่อกันข้อเท้าขวา

 

“อายานะ ว่าแล้วเชียวฝืนอยู่ไม่ใช่รึไง”

 

“ก ก็บอกอยู่ว่าแค่สะเพร่านิดเดียวเองไง”

 

ไม่รู้ว่ากำลังดูถูกอาการแพลงอยู่หรือแค่ทำเป็นเก่งอยู่ โฮชิมิยะพยายามจะยืนขึ้นอีกครั้ง

ผมเลยตัดสินใจพูดออกไปในทันทีโดยไม่รีรอ

 

“รอเดี๋ยวก่อน ตรวจดูข้อเท้าอีกรอบน่าจะดีกว่านะ”

 

“ขอบคุณนะคุโรมิเนะคุง แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก”

 

“เถอะน่า”

 

ผมคุกเข่าลงข้างหน้าโฮชิมิยะที่นั่งอยู่ แล้วเอื้อมมือไปจับที่ขาขวาที่เหมือนจะเคล็ด

 

“ด เดี๋ยว! จะทำอะไรน่ะ!?”

 

“ต้องถอดรองเท้าออก ไม่งั้นก็มองไม่เห็นจุดที่มันแพลงสิ?”

 

“ก็ใช่อยู่หรอก! ต แต่มันต่อหน้าทุกคนนะ….!”

 

พอเห็นว่าโฮชิมิยะลนลาน คานะก็เลยไล่พวกเพื่อนๆออกไปด้วยการทำมือไล่ ไม่รู้เป็นเพราะสนับสนุนคานะหรือเป็นเพราะกลัวกันแน่ พวกเพื่อนร่วมชั้นเริ่มเดินลงเขากันไปอีกครั้ง

 

[คนแปล:คำแทนตัวของคานะกับโฮชิมิยะเหมือนกันนะ ตอนที่แล้วไม่ได้แปลนานเลยลืมน่ะ]

“คุโรมิเนะ เค้าเรียกจะไปเรียนครูมานะ…”

 

“อ อือ”

 

“ขอบอกไว้เลยนะ ถ้าเกิดว่าทำอายานะร้องไห้ล่ะก็ เค้าจะต่อยหน้าของนายจนกว่าหมัดเค้าจะแหลกเลย”

 

คานะพูดประโยคน่ากลัวที่ทำให้กลัวจนจะร้องให้ออกมา และเริ่มวิ่งเหยาะๆไปตามทางบนเขา เป็นสาวแกลนิสัยโฉดที่ห่วงเพื่อนมากๆอะไรแบบนั้นเหรอ

 

“ถ้างั้น ถ..ถอดแล้วนะ”

 

“….คุโรมิเนะคุงเนี่ย ในเวลาแบบนี้ยึดมั่นกับเส้นทางของตัวเองดีจังเลย”

 

“งั้นเหรอ?”

 

“อือ ตอนคุณฮารุโนะเองก็เหมือนกัน…. ทั้งที่ปกติมีแต่ทำตัวนิ่งๆ และขี้แกล้งเท่านั้นเองแท้ๆ”

 

“นึกๆดูก็ใช่แฮะ”

 

ผมไม่ค่อยได้ใส่ใจกับการกระทำของตัวเองมากนัก แต่พอโฮชิมิยะชี้ให้เห็นผมก็ยอมรับมันอย่างว่าง่าย ผมจับรองเท้าของโฮชิมิยะและค่อยๆถอดมันออก และพอเอื้อมมือจะไปถอดถุงเท้าก็ถูกบอกว่า[เดี๋ยวก่อน!] ด้วยความสงสัยว่ามีอะไรเลยเงยหน้าขึ้นจากนั้นโฮชิมิยะที่หน้าแดงก่ำและตัวสั่นก็ฉายเข้ามาในดวงตา

เห็นได้ชัดเลยว่ากำลังอายอยู่

 

“มันน่าอายอะ เหงื่อออกด้วย ….จะเหม็นเอา…”

 

“ไม่เป็นไร ฉันไม่ติด”

 

“แต่เค้าติด! เดี๋ยวเค้าถอดเอง!”

 

“โอะ โอ้….”

 

คิดๆดูมันก็ถูกแหละนะ เราไม่ต้องไปถอดให้ก็ได้

 

“ฮึบ… ไม่น่ามีเลือดออกข้างในหรอกมั้ง”

 

โฮชิมิยะถอดถุงเท้าออก และตรวจดูเท้าที่เนียนสวยสุขภาพดี

ใบหน้าดูโล่งใจขึ้นมานิดหน่อย

แม้จะเป็นแค่สายตาของมือสมัครเล่น แต่ก็คงแพลงแค่นิดเดียว ถ้าเกิดพักฟื้นสักหน่อยไม่นานก็คงหายดี

 

“แต่ก็เจ็บใช่มั้ยละ?”

 

“อือ แต่ว่าไม่ได้ถึงกับเดินไม่ได้หรอกนะ”

 

“อาจจะทำให้มันแย่ลงก็ได้ อยู่นิ่งๆไปเลยน่าจะดีกว่า รอสักเดี๋ยวนะ”

 

ผมวางกระเป๋าที่สพายอยู่ และหยิบสเปย์เย็นกับเทปล็อคข้อเท้าออกมา

 

“เตรียมมาดีจัง ทำไมถึงเอาของพวกนั้นมาด้วยเหรอ?”

 

“เผื่อเอาไว้เพราะไม่รู้ว่าฮารุโนะจะบาดเจ็บเอาตอนใหน”

 

ตอนม.ต้นเคยฝึกพันเทปล็อคข้อเท้าเอาไว้อยู่ มันไม่ใช่เรื่องที่ยากอะไรขนาดนั้น วิธีพันก็มีให้เห็นบนเน็ตทั่วไป แต่ว่าสเปย์เย็นนั้นอยู่ในระดับที่แค่ทำให้เบาใจไประยะหนึ่ง จะให้ดีจริงๆต้องเป็นน้ำแข็ง ผมยกเท้าที่เรียวของโฮชิมิยะขึ้นมาเบาๆ และฉีดสเปย์เย็นใส่จุดที่แพลงประมาณ2ถึง3วินาที จะใช้นานมากไม่ได้เพราะอาจจะทำให้เกิดอาการถูกน้ำแข็งกัดได้

โฮชิมิยะที่พอถูกสเปย์เย็นฉีดใส่ก็ส่งเสียงร้อง[อื้อ!]ออกมาและเหยียดขาออกกับตัวสั่นเล็กน้อย

 

“โฮชิมิยะ จะพันด้วยตัวเองมั้ย?”

 

ผมหยิบเทปล็อคข้อเท้าขึ้นมาแล้วยื่นให้ดู

 

“ไม่รู้วิธีพัน….”

 

“งั้นฉันพันให้นะ”

 

“ร รอเดี๋ยวก่อน!”

 

“…มีอะไรเหรอ”

 

ผมตกใจนิดหน่อยที่เห็นโฮชิมิยะกระสับกระส่าย

เพราะเหมือนว่าจะพูดอะไรสักอย่างผมเลยเงยหน้าขึ้นมอง

 

“พันเทปเนี่ยคือต้อง…จับเท้าเค้าใช่รึเปล่า?”

 

“ก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วนะ? ถ้าไม่จับก็พันไม่ได้สิ”

 

“…ไม่ไหวง่ะ”

 

“…ไม่อยากโดนฉันแตะตัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

 

“ม ไม่ใช่แบบนั้น…..มันน่าอายน่ะ”

 

“ถ้างั้น ครูกำลังจะมาแล้ว จะรอมั้ย?”

 

“……”

 

โฮชิมิยะยังคงเงียบ คงจะกำลังกังวลอยู่สินะ

ผมมองลงไปที่ทางลาดข้างหน้า ทั้งหมดที่เห็นก็คือแผ่นหลังของเพื่อนร่วมชั้นที่เล็กเท่าเม็ดถั่ว เหมือนว่าคานะจะยังไปไม่ตัวอาจารย์

…..ปกติแล้วอาจารย์จะอยู่ที่หลังแถวไม่ใช่รึไงนะ?

อีกนานมั้ยนะกว่าจะมาถึง

 

“ปฐมพยาบาลเอาไว้ตั้งแต่เนิ่นๆดีกว่านะ…. เดี๋ยวจะเริ่มพันแล้วทนหน่อยนะ”

 

“….คุณฮารุโนะจะไม่ว่าเอาเหรอ?”

 

“ไหงถึงมีชื่อของฮารุโนะโผล่ขึ้นมาล่ะนั่น”

 

“เปล่า ก็แบบว่า….”

 

“ฉันกับฮารุโนะเราไม่ได้คบกัน ไม่รู้หรอกนะว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ไม่ต้องกังวลไปก็ได้”

 

“…..เข้าใจแล้ว”

 

โฮชิมิยะพยักหน้าและขยับเท้ามา 

เท้าเปล่าที่ปกติจะไม่ได้เห็น แถมยังฝ่าเท้าที่ดูนุ่มลื่นอีก ทำเอาตื่นเต้นหน่อยๆเลยแฮะ

นิ้วแต่ล่ะนิ้วนั้นดูอวบแต่ก็เล็ก เล็บได้รับการตกแต่งอย่างดี ทั้งที่จนถึงตอนนี้ไม่ได้สนใจเลยแท้ๆ แต่ว่าเพราะโฮชิมิยะอายเกินความจำเป็นไปหน่อยผมเลยต้องดึงสติเอาไว้

 

“ค คุโรมิเนะคุง?”

 

“อ่อ โทษที”

 

ด้วยความที่เป็นฝ่าเท้าที่โค้งมนสวยงามซึ่งต่างจากของผู้ชายเลยอดไม่ได้ที่จะจ้อง ไอ้นี่มันเฟติชเท้าไม่ใช่เราะ ผมสะบัดความคิดชั่วร้ายในหัวออกไป พร้อมกับนึกวิธีพันเทปล็อคเท้า จากนั้นก็จับขาของโฮชิมิยะและพันเทปไปรอบๆ

 

“อืม….. อื้อ……!”

 

โฮชิมิยะหลับตาปี๋และตัวสั่นจากความอาย เลยเริ่มดำเนินพันเทปแบบมือใหม่โดยที่ไร้ความกังวล และปิดท้ายด้วยการฉีดสเปย์เย็นอีกรอบเป็นอันเสร็จ

 

“เสร็จแล้วล่ะ”

 

“….คุโรมิเนะคุงน่ะ จะต้องอยู่ข้างๆคุณฮารุโนะนะ”

 

“จู่ๆก็พูดอะไรเนี่ย ตอนนี้ฮารุโนะไม่เกี่ยวด้วยสักหน่อย”

 

“เกี่ยว เกี่ยวสิ….. ก็ทั้งสองคน….เหมาะกันมากๆเลยนี่นา”

 

“นี่ โฮชิมิยะ—”

 

โฮชิมิยะส่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบาราวกับว่ายอมแพ้กับอะไรบางอย่างไป ในตอนที่กำลังจะถามว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ก็ได้ยินเสียงจากด้านหลังถามว่า[เป็นอะไรรึเปล่า-]  พอมองย้อนกลับไปก็มีครูประจำชั้นกับคานะกำลังวิ่งอยู่ตามถนน

……พลาดโอกาสที่จะได้คุยกับโฮชิมิยะไปแล้ว ทั้งที่อยากรู้ว่าทำไมถึงเว้นระยะห่างกับเราแท้ๆ เอาเถอะ เอาไว้ถามเอาทีหลังก็ได้ ยังไงก็อยู่ด้วยกันอยู่แล้ว 

======จบตอน======

อืม..
___________________

ติดตามผลงานอื่นๆและสนับสนุนผู้แปลได้ที่

ดอกไม้ไฟ | Facebook