หลังจากที่กลับมาถึงบ้าน พวกเราปล่อยให้เวลาไหลไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเป็นพิเศษ แต่ล่ะคนนั่งจ้องไปที่มือถือของตัวเอง และไม่ได้คุยอะไรกันเลยสักนิดเดียว ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่บรรยากาศที่น่าอึดอัดอะไร ถ้าจะให้บอกว่าเป็นประมาณใหน ก็คงเป็นช่วงเวลาที่ไหลไปตามปกติที่ไม่ทำให้รู้สึกว่าเจ็บปวด

ผ่านไปไม่นานท้องฟ้าที่เห็นได้ผ่านหน้าต่างก็มืดลงจนถึงเวลาอาหารเย็น

“อ๊ะ ลืมไปเลย ยังไม่ได้ซื้ออะไรสักอย่างเลยนี่นา”

โฮชิมิยะถอนหายใจออกมาหลังจากที่เปิดตู้เย็นดู ค่อนข้างหายากเลยที่จะพลาดแบบนี้

เอาเถอะ เราที่อยู่ในตำแหน่งผู้อยู่อาศัย ก็คงพูดอะไรไม่ได้

“ขอโทษนะคุโรมิเนะคุง เดี๋ยวเค้าไปซื้อของก่อน ฝากหุงข้าวหน่อยได้รึเปล่า?”

“ไม่สิ เดี๋ยวฉันไปซื้อของเอง โฮชิมิยะไปพักเถอะ”

ผมขอเปลี่ยนตัวกับโฮชิมิยะที่เท้าแพลงอยู่ ทว่าโฮชิมิยะกลับมองมาที่ผมด้วยสายตาที่เป็นห่วง

“…..เอ๊ะ จะไม่เป็นไรเหรอ? ไปซื้อของได้ด้วยเหรอ?”

“อย่าทำเหมือนฉันเป็นเด็กสิ ไม่ได้ทำเป็นครั้งแรกสักหน่อย”

“ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น….คือคุโรมิเนะคุงน่ะไม่เคยทำอาหารเลยใช่มั้ยละ? เพราะงั้นก็เลยคิดว่าคงไม่น่ารู้ว่าควรจะซื้ออะไรมาน่ะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงไป มื้อค่ำวันนี้เชื่อมือฉันได้เลย”

“ม มีอะไรงั้นเหรอ? ดูมีความมั่นใจจัง”

“อ่อ ฝากโฮชิมิยะหุงข้าวทีนะ เดี๋ยวฉันจะไปซื้อแกงกะหรี่สำเร็จรูปมา!”

“ก็คงแบบนั้นสินะ”

“นี่จะว่าแกงกะหรี่สำเร็จรูปงั้นเหรอ? อร่อยออกจะตาย มีอยู่หลายแบบทั้งทำง่ายแถมยังอร่อยด้วย”

“ทำไมถึงจริงจังขนาดนั้นละ……”

โฮชิมิยะดูตะลึงอยู่หน่อยๆ แต่ก็พูดต่อว่า “วันนี้กินแกงกะหรี่สำเร็จรูปกัน……”

“วันพรุ่งนี้ ระหว่างกลับบ้านไปซื้อของกันมั้ย? ถ้าเกิดมีอะไรที่อยากกินก็บอกก่อนด้วยนะ จะได้ซื้อวัตถุดิบ”

“เข้าใจแล้ว”

ผมพยักหน้าขณะที่ถือกระเป๋าเงินอยู่ ตอนที่กำลังจะเดินไปที่ทางเข้าก็นึกจะพูดในสิ่งที่นึกขึ้นมาได้ไป แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดออกไป

“มีอะไรเหรอ คุโรมิเนะคุง?”

“ไม่มีอะไร”

โฮชิมิยะถามออกมาด้วยความสงสัย แต่ผมก็ปฏิเสธไป

เพราะดันไปคิดว่าบทสนทนาเมื่อกี้นี้……..เหมือนกับคู่รักที่อยู่ด้วยกัน

ถ้าเกิดพูดไปแบบนั้นคงจะโดนว่า ว่าพูดไม่คิดอีกแน่ๆ

เพิ่งจะโดนโฮชิมิยะเตือนบนรถไฟไป เพราะงั้นจะไม่พลาดแบบเดิมซ้ำอีกแล้วล่ะ

อีกอย่างขนาดโฮชิมิยะยังไม่ได้ติดใจอะไร ถ้าเกิดเราใส่ใจไปก็คงจะดูแปลกๆ

○

ผมยืมจักรยานของโฮชิมิยะไปที่ร้านสะดวกซื้อ หลังจากที่ซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินทางกลับไปที่อพาร์ทเม้นของพวกเรา ด้วยเพราะอาทิตย์ลับฟ้าไปแล้ว การมองเห็นส่วนใหญ่เลยต้องพึ่งไฟข้างถนน

ผมจอดจักรยานเอาไว้ที่ที่เก็บจักรยานของอพาร์ทเม้น และถือถุงที่ใส่แกงกะหรี่สำเร็จรูปเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว จากนั้นก็เดินขึ้นบันได

ระหว่างทางเดินผ่านผู้ชายที่ใส่ชุดวอร์มสีดำ(อายุประมาณ30ถึง40ปีหลังค่อม) ผมเลยก้มหัวลง

“อ่ะ สายัณห์สวัสดิ์ครับ”

“…….”

ผู้ชายในชุดวอร์มรีบเดินลงจากบันไดโดยที่ไม่แม้จะเหลียวมามอง ทำให้รู้สึกราวกับว่าเลี่ยงที่จะพูดคุยกับผม

“ไม่เป็นมิตรเลยแฮะ”

เลยลองพูดแบบนั้นไป แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจความรู้สึกนั้น เพราะตัวผมเองก็เป็นประเภทที่ไม่ถนัดการปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนบ้านเหมือนกัน เอาเถอะยังไงผมก็ไม่ได้อาศัยอยู่ที่อพาร์ทเม้นนี้อยู่แล้ว ยังไงก็ได้แหละมั้ง ยังไงก็เถอะ มีคนแบบนั้นอาศัยอยู่ที่นี่ด้วยเหรอ? ไม่ยักกะเคยเห็น

เรื่องสตอล์กเกอร์แวบเข้ามาในหัวอยู่ชั่วครู่หนึ่ง แต่ก็ประเมินไปว่าคงไม่ใช่หรอกไป

======จบตอน======

___________________

ติดตามผลงานอื่นๆและสนับสนุนผู้แปลได้ที่

ดอกไม้ไฟ | Facebook