“อย่างน้อยๆ ถ้าเกิดหาหลักฐานเรื่องสตอล์กเกอร์ได้…….”

“อะไรเหรอ?”

“…..ฮารุโนะเองเหรอ”

ผมที่นั่งเป็นกังวลอยู่ที่มุมของห้องเรียน เงยหน้าขึ้นมาเห็นฮารุโนะยืนอยู่ข้างๆด้วยสีหน้าสงสัย

“เปล่าหรอก แค่มีอะไรหลายๆอย่างเกิดขึ้นน่ะ”

“หึหึ ถ้างั้นจะมาปรึกษาฉันก็ได้นะ! จะรับฟังปัญหาของเพื่อนสมัยเด็กคนสำคัญเอง!”

ฮารุโนะตบไปที่อก และบอกให้ผมเล่าปัญหาให้ฟัง

ผมลังเลอยู่หน่อยๆ แต่ก็เล่าเรื่องที่โฮชิมิยะให้เวลาไว้หนึ่งสัปดาห์ไป

“งั้นเหรอ… แต่ก็นั่นสินะ ตัวของอายานะจังมีบุคลิกที่จริงจังจนคาดไม่ถึงอยู่ด้วย อาจจะไม่แปลกก็ได้ที่สงสัยเรื่องสตอล์กเกอร์”

“อา แต่ว่าจริงจังจนเกินคาดเนี่ย…..”

“เอ๋? ก็มันเกินคาดสุดๆเลยนี่นา? อายานะจังดูเด่นสะดุดตาสุดๆเลยใช่มั้ยละ ถึงอย่างนั้นภายในก็ยังดูจริงจัง….แถมตอนอยู่บ้านก็ยังเป็นแบบนั้นด้วย”

“อ่อ ดูเรียบๆสินะ”

“ทั้งที่เลี่ยงไม่พูดแล้วแท้ๆ ดันพูดโผงออกมาตรงๆซะงั้น!”

“ไม่ได้เลี่ยงเลยต่างหาก เพราะงั้นเลยรู้ไงว่าอยากจะพูดอะไร”

สุดท้ายแล้ว จนถึงตอนนี้แล้วฮารุโนะก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เหมือนว่าจะกำลังติดใจเรื่องโหมดเรียบๆของโฮชิมิยะ

“หรือว่าเป็นดิวบิวต์ช่วงม.ปลายรึเปล่านะ?”

“ไม่รู้สิ? ไม่ค่อยได้ถามอะไรเท่าไหร่น่ะ”

“เหรอ ช่างเถอะ ตอนนี้เป็นเรื่องสตอล์กเกอร์สินะ ก่อนอื่นก็จำเป็นต้องรู้ให้ชัดเจนว่ามีสตอล์กเกอร์อยู่จริงๆรึเปล่า”

ตามนั้นเลย และฮารุโนะก็ได้พูดในสิ่งที่เรากังวลมาสักพักหนึ่งออกมา ”ถ้าเกิดยังมีริคุจังคอยอยู่ข้างๆ คงไม่น่าจะโผล่ตัวออกมาให้เห็นหรอกมั้ง” 

“ถ้าเกิดว่ามีสตอล์กเกอร์อยู่จริงๆ ก็อาจจะคอยแอบตามดูอยู่ห่างๆก็ได้”

ถ้าหากว่าการคาดการณ์ของฮารุโนะถูกต้อง การยืนยันเรื่องการมีอยู่ของสตอล์กเกอร์อาจจะเป็นเรื่องที่ยากมากๆเลยก็ได้ ที่ว่ามีสตอล์กเกอร์อยู่จริงๆรึเปล่า……คงต้องจัดการให้มันชัดเจนไปเลยอย่างที่ฮารุโนะพูด

ผมกอดอกและใช้หัวคิดว่าอะไรเป็นยังไง

“นี่ ริคุจัง”

“หืม?”

“ควรจะทำให้เรื่องสตอล์กเกอร์มันชัดเจนใช่รึเปล่า?”

“นั่นสินะ”

ฮารุโนะยิ้มโดยที่ยกมุมปากขึ้น

“ฉันมีความคิดอยู่แหละ”

◯

“นี่เหรอ ความคิดที่ว่านั่นน่ะ?”

“แม่นแล้ว!”

เกือบจะได้ถอนหายใจออกมา แต่ก็ต้องเก็บเอาไว้ในใจ

ตอน3ทุ่ม ผมกับฮารุโนะซ่อนตัวอยู่ที่พุ่มไม้ด้านหลังอพาร์ตเมนต์ ถ้าจะเอาให้ถูกเลยก็คืออยู่ที่ด้านหลังมากกว่าจะเป็นการซ่อนตัว

ที่ด้านหลังของอพาร์ตเมนต์นั้นสามารถมองเห็นที่ระเบียงของห้องได้ ให้พูดอีกอย่างก็คือสามารถตรวจสอบผ้าที่กำลังตากอยู่ได้นั่นเอง เสื้อผ้าถูกตากทิ้งเอาไว้ที่ระเบียงของโฮชิมิยะ แน่นอนว่ามีชั้นในที่กำลังส่องแสงเป็นประกายอยู่ด้วย

ตอนนี้โฮชิมิยะกำลังทำงานพาร์ทไทม์อยู่ อีก30นาทีหลังจากนี้ผมต้องไปที่ร้านสะดวกซื้อที่โฮชิมยะทำงาน

“สตอล์กเกอร์ไม่โผล่มาเลยอะ”

“นั่นสินะ รอมาสามชั่วโมงแล้วด้วย”

“เป็นเกมที่เดิมพันกับความอดทนไงละ การใช้ชั้นในของอายานะจังมาเป็นเหยื่อล่อสตอล์กเกอร์….สมบูรณ์แบบเลยใช่มั้ยละ?”

“ที่เคยโดนขโมยไปมันแค่ตัวเดียวเองนะ? ถ้าโดนทุกวันก็ว่าไปอย่าง….”

“สำหรับตอนนี้จำเป็นต้องทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ไปก่อนนะ วันพรุ่งนี้จะต้องมาดักรอสตอล์กเกอร์ก่อนที่อายานะจัง ถ้าเกิดมีสตอล์กเกอร์อยู่จริงๆ มันจะต้องตรวจดูรูปแบบพฤติกรรมของอายานะจังแน่ๆ”

พอได้ฟังคำโน้มน้าวใจของฮารุโนะผมก็ทำการเปลี่ยนทัศนคติ สมเหตุสมผลแล้วล่ะที่จะต้องทำทุกอย่างเท่าที่จะทำได้ ถ้าจะให้พูดก็คือเราไม่ได้ทำอะไรเลยจนถึงตอนนี้ ไม่ใช่เพราะไม่มีเวลาทำ แต่หลักๆก็เพราะใจของเรา

“อ๊ะ ริคุจังดูสิ!”

ฮารุโนะกระซิบและชี้นิ้วไปที่ด้านล่างของอพาร์ตเมนต์

ผมมองผ่านพุ่มไม้เพื่อยืนยันเงาของคน

เพราะมันมืดเลยเห็นแค่รูปร่าง ร่างกายผอมและดูตัวเล็กอยู่หน่อยๆ

และกำลังมองขึ้นไปที่ระเบียงของโฮชิมิยะ

“อย่างกับสตอล์กเกอร์เลยเน๊าะ –-เดี๋ยวนะ ริคุจัง!?”

ได้ยินเสียงตื่นตระหนกของฮารุโนะมาจากด้านหลัง รู้ตัวอีกทีตัวเองก็โผล่ออกมาจากพุ่มไม้แล้ว มาทำให้โฮชิมิยะกลัวซะได้นะ!

ผมพุ่งเข้าไปหาร่างนั้น และผลักมันลงไปอย่างแรง–

======จบตอน======

อืม..
___________________

ติดตามผลงานอื่นๆและสนับสนุนผู้แปลได้ที่

ดอกไม้ไฟ | Facebook