…..ดูเหมือนว่า หน้าที่ของตัวร้ายคงจะยังอีกนาน

เลิฟคอมเมดี้ของริวซากิ กำลังดำเนินไปในจุดที่ผมไม่มีความรู้แล้ว

 

บางที ช่วงนี้น่าจะเป็นช่วงแนะนำตัวละครแมรี่ซังล่ะมั้ง อาจจะเป็นตอนที่กำลังเล่าว่าแมรี่ซังไปคนแบบไหน และชอบริวซากิได้ไง

 

แต่ถึงอย่างงั้น เรื่องราวในครั้งนี้ผมก็ยังไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลย

ก่อนอื่น ถ้ายังไม่ถึงเวลา ก็อยู่อย่างสบายๆโดยไม่ต้องคิดถึงหมอนั่นดีกว่า

 

……ถ้าหากว่า มีคนติดตามเรื่องราวของผมแล้วล่ะก็

ก็ขอโมษด้วยที่มันไม่ได้เรื่องและมีคามคืบหน้าที่ล้าช้าเหมือนเต่า เนื้อเรื่องดาดๆ ไม่มีขึ้นไม่มีลงอะไรทั้งนั้นー

 

 

 

 

“โคทาโร่คุง วันนี้มาฉันไหม?”

 

หลังเลิกเรียน

เหมือนกับปกติ พอผมเดินกลับบ้านกับชิโฮะจนมาถึงป้ายรถบัส จู่ๆเธอก็ชักชวนแบบนั้นมา

 

“ที่จริงแล้วน่ะนะ ป๊ะป๋าเพิ่งจะชนะเลิศยูโดมา หม่าม้าก็เลยจะทำอาหารชุดใหญ่ มันดูเยอะเกินไปที่จะกินกัน3คน ถ้าได้โคทาโร่คุงช่วยด้วยจะดีมากเลย เป็นอย่างไงล่ะ? ที่ผ่านมา ฉันก็ไปเที่ยวแต่บ้านฝั่งนั้นอย่างเดียวด้วยสิ นานๆทีตอบแทนฉันบ้างได้ไหม?”

 

…..วิธีถามแบบนั้น ขี้โกง

ถ้าเธอยิ้มมาอย่างไร้เดียงสาแบบนั้น มีหรือจะปฏิเสธได้

อาสึสะเองก็เคยพูดมาบ่อยๆ……ผมนั้นปกติแล้วพอเป็นเรื่องของชิโฮะแล้วจะอ่อนข้อตลอดเลย

 

ถ้าเป็นเธอแล้วต่อให้เธอจะทำอะไรมาผมก็มักจะยกโทษให้เสมอ

…..ที่จริงก็ แอบกลัวนิดหน่อยนะ ชิโฮะถูกเอ็นดูอย่างมากด้วย เป็นไปได้ด้วยที่จะถูกคิดว่า ผู้ชายจะแตะต้องลูกสาวไม่ได้

 

 

ผมไม่อยากโดนครอบครัวเธอปฏิเสธด้วย ถ้าเป็นไปได้ก็อยากขอเวลาอีกซักหน่อย

แต่ว่า ผมก็รู้สึกว่ามันน่าเสียดาย ถ้าพลาดโอกาสครั้งนี้ เพราะผมสนใจอยู่ว่าเธอถูกพ่อแม่เลี้ยงดูมาอย่างไง

 

พ่อแม่ของคนที่แสนวิเศษแบบนี้ จะเป็นคนแบบไหนกันนะ?

นั่นเป็นเรื่องที่คาใจผมーและสุดท้าย ผมก็ตอบรับคำเชิญของเธอ

 

“จริงหรอ!? ดีใจนะ ที่มา♪ ที่จริงก็อยากชวนให้เร็วกว่านี้อยู่นะ แต่เพราะ โคทาโร่คุงเป็นคนน่ารำคาญที่เหมือนกลุ่มก้อนของการปฏิเสธตัวเอง เลยคิดว่าฝืนไม่มา เพราะงั้น พอชวนได้แล้วดีใจมากเลย”

 

…..อะ เอาเถอะนะ ช่วงเรื่องที่ผมเป็นคนน่ารำคาญละกัน

 

“ถ้าอย่างงั้น มาตอนช่วงเย็นๆนะ แล้วก็ ชวนอาสึเนียนมาด้วยนะ? เธอดูเหมือนอยากให้โอเน่จังเอาใจ ถึงจะช่วยไม่ได้แต่จำเป็นต้องดูแลเธอสินะ”

 

“เข้าใจแล้ว จะชวนอาสึสะมาด้วยนะ”

 

พอแลกเปลี่ยนบทสนทนากันเรียบร้อย ผมก็กลับมาบ้าน

พอเข้าบ้านมาก็เห็นอาสึสะนั่งกินขนมอยู่ในห้องนั่งเล่น ก็เลยชวนไปบ้านชิโฮะเลยทันทีและเธอก็ตอบกลับมา

 

“……ไม่เอา อาสึสะไม่ต้องการโอเน่จัง! ตอบกลับไปด้วยนะว่าชิโมสึกิซังคือ’อุนจิ’นะ?”

 

เธอปฏิเสธเรื่องชิโฮะเสียงแข็งเลย

อุนจิเนี่ย……เหมือนเด็กประถมเลยนะ

 

อืーม ช่างเถอะ

อาสึสะเป็นพวกเก็บตัวด้วย คงไม่อยากออกไปไหนล่ะมั้ง

 

เพราะอย่างนั้น รอบนี้ผมเลยปล่อยไว้แบบนั้น

ผมก็เลยต้องมุ่งหน้าไปบ้านของชิโฮะคนเดียวอย่างช่วยไม่ได้ ผมเคยไปครั้งนึงแล้วเลยรู้ว่าอยู่ไหน ตอนที่เจอกันครั้งแรก ผมมาส่งเธอถึงบ้าน แน่นอนว่าไม่ได้เข้าไปด้านในหรอก

 

จะว่าไป ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่เคยเห็นบ้านเธออีกเลยนะ

 

“…..ฟู่ว”

 

เวลาหกโมงเย็นนิดๆ พอผมมาถึงแล้ว ก็สูดหายใจลึกๆและกดอินเตอร์คอม

 

ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก

 

“ค่าค่ーา สวัสดีจฝตอนเย็น”

 

จากนั้น สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าก็คือーーสาวงามผมเงิน

 

“…..อึก”

 

ผมเผลอกลืนน้ำลายตัวเอง

มองครั้งแรกผมก็รู้เลย

เธอคนนี้คือแม่ของชิโฮะ……เหมือนกับเธอรูปลักษณ์ของคนคนนี้นั้นต่างชั้นกับคนปกติอย่างมาก

 

“เธอคือโคทาโร่คุงที่ชีจังพูดถึงสินะ?”

 

แม่ของชิโฮะส่งน้ำเสียงที่อ่อนโยนมาให้ผมที่กำลังประหม่า

จากนั้นเธอยิ้มน้อยมาให้

 

“ยินดีที่ได้รู้จัก ชิโมสึกิ ซัทสึกิค่า เป็นแม่ของชีจัง…..มาสิ เข้ามาข้างในเลย? ชีจังกำลังรออยู่ข้างในนะ?”

 

“…….”

 

ถึงจะพูดแบบนั้นมา ผมก็พูดอะไรไม่ออกเลย

 

ถ้าเป็นผู้ชาย ก็ต้องโดนดึงดูดสายไปอย่างเลี่ยงไม่ได้แน่นอน

ตัวตนเธอแตกต่างจากผม มากทำเอาผมตัวหดลงไปเลย

 

ผมเข้าใจดี เพราะผมเกิดมากับตำแหน่งตัวประกอบ

 

ว่าคนคนนี้นั่น ครั้งหนึ่งเคยเป็นนางเอกมาก่อน…….