ทันทีที่ลอร่ากางร่ม

กู่ฉิงซาน เหล่าต้า จางหยิงห่าวและเย่เฟยหลีจับปลายร่มหลากสีสันอย่างรู้งาน

ทั้งห้าคนหายไปพร้อมกัน

ราชาอ้าแขนแล้วกล่าวเสียงดังกับปากสีเทาขนาดใหญ่ว่า “มาสิ มารับใช้ข้า”

ก่อนจะทันได้พูดจบ เขาถูกผลักโดยบางสิ่ง

เขาหายไปจากที่นั่นเช่นกัน

วินาทีต่อมา

ลิ้นยาวหลายสิบอันตกลงมาจากท้องนภาเป็นภาพติดตา

‘ตูม!’

แผ่นหินลอยในอากาศระเบิดกลุ่มแสงออกมาเพื่อเป็นโล่ให้กับตัวเอง

แต่กลุ่มแสงนั่นไม่สามารถขัดขืนลิ้นยาวนั่นได้นานก่อนพ่ายแพ้อย่างรวดเร็ว

แผ่นหินทั้งหมดแตกร้าวเช่นกันก่อนตกลงไปยังความมืดไม่มีสิ้นสุดที่อยู่ด้านล่าง

ความมืดทั้งลึกล้ำและไร้พรมแดน เมื่อเสียงดังก้องของแผ่นหินที่แตกหักค่อยๆ หายไป มันกลืนกินทุกสิ่ง

เกิดความเงียบสนิท

หากไม่นับเสาซากศพที่ยังเปิดอยู่ก็ไม่มีอะไรอยู่รอบข้าง

ซากศพเหล่านั้นล้วนก้มศีรษะไม่ขยับไปไหน

พวกมันไม่กรีดร้องเหมือนก่อนหน้านี้

กรอบแกรบกรอบแกรบ

เสียงคืบคลานแผ่วเบายังคงดังขึ้น

หนึ่ง

สอง

ลิ้นยาวนับไม่ถ้วนเคลื่อนลงมาจากท้องนภา กระจายออกราวกับหนวด พวกมันกำลังตามหาที่ที่พลังก่อนหน้านี้อยู่

ลิ้นยาวนับพันเลียเสาซากศพทั้งหมด ไม่ขยับไปไหนแม้แต่นิ้วเดียว

หลังจากค้นหาเสาซากศพ ลิ้นยาวแยกออกราวกับหนวดไปในความว่างเปล่าอันมืดมิดเพื่อพยายามสัมผัสบางสิ่ง

แต่ก็ไม่พบอะไร

ผ่านไปเนิ่นนาน ลิ้นยาวนับพันหดกลับเข้าปากสีเทาขนาดใหญ่

เสียงกรอบแกรบกรอบแกรบดังขึ้นอีกครั้ง

ปากขนาดใหญ่ถอยเข้าไปในความมืดก่อนจางหายไปพร้อมกับเสียงอันแผ่วเบา

ป่าซากศพกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง

เวลาผ่านไป

ร่างจำนวนมากพลันปรากฏบนหน้าผาที่นำไปสู่ป่าซากศพ

ราชาสั่นสะท้านก่อนร่วงลงไปกองกับพื้น ใบหน้าซีดเผือดบิดเบี้ยว เม็ดเหงื่อขนาดใหญ่ผุดบนหน้าผากก่อนไหลลงมาที่แก้ม

จางหยิงห่าวถามว่า “ทำไมเจ้าทำหน้าแบบนั้นล่ะ”

ราชาตอบอย่างสิ้นหวังว่า “มันจบแล้ว มันจบแล้ว โอกาสเดียวที่จะเข้าที่นี่ได้กลับสูญเปล่าเพราะข้า”

“ยังหรอก นี่เพิ่งจะเริ่มเท่านั้น” ลอร่าอดที่จะกล่าวออกมาไม่ได้

ราชากล่าวว่า “เจ้าไม่รู้อะไรเลย แผ่นหินนั่นเป็นดวงประทีปเพียงแห่งเดียวของที่นี่ หากไม่มีมัน พวกเราก็ไม่รู้ว่าจะไปที่นั่นได้อย่างไร”

“พวกเราสามารถกลับไปคุยกันก่อนได้เพื่อดูว่าจะทำอะไรได้บ้าง” เย่เฟยหลีกล่าว

“พวกเจ้าหันหลังไปดูสิ” ราชากล่าว

ทุกคนหันกลับไปมองทางที่เคยมา

เส้นทางลับที่พวกเขามาหายไปแล้ว มีเพียงความมืดว่างเปล่าที่อยู่ในสายตา

หน้าผาที่ทุกคนยืนอยู่ตั้งตระหง่านเพียงลำพังในอากาศธาตุ

“พวกเราถอยกลับไม่ได้หรือ” กู่ฉิงซานถาม

ราชาถอนหายใจ “ใช่ ทันทีที่เข้ามา มีเพียงแค่โอกาสเดียวเท่านั้น ไม่สามารถถอยกลับได้ ทำได้เพียงเคลื่อนย้ายพริบตาในส่วนที่ลึกที่สุดของซากปรักหักพังเท่านั้น”

ทุกคนเงียบ

ถอยกลับไม่ได้

หลงทางที่จะไป

ทีนี้ทำไงดีล่ะ

ขณะยืนอยู่ตรงขอบหน้าผา กู่ฉิงซานรู้สึกถึงสายลมเย็นยะเยือกในท้องนภาก่อนพลันถามว่า “เจ้าคิดว่าสัตว์ประหลาดเมื่อครู่คืออะไร”

“พละกำลังที่เหนือกว่า แข็งแกร่งกว่าสัตว์ประหลาดเหล่านั้นที่อยู่ในพื้นที่จ้าวโลก” จางหยิงห่าวกล่าว

ลอร่ากล่าวว่า “ไม่มีสัตว์ประหลาดที่ชั่วร้ายแบบนั้นในโลกเก้าร้อยล้านชั้นหรอก ข้าว่ามันเกินกว่าขอบเขตความรู้ของพวกเราด้วยซ้ำ”

“มันก็จริง” เหล่าต้ากล่าว “ข้าไม่เคยเห็นสิ่งนี้เหมือนกัน มันไม่ใช่สัตว์ประหลาดในโลกเก้าร้อยล้านชั้นและหุบเหว ไม่ได้มาจากโลกภายในและห้วงลึกลับแห่งมิติและเวลา อาจจะเป็นสัตว์ประหลาดในกระแสวังวนความว่างเปล่าอันไกลลิบสุดหยั่งเพราะเทพในตอนนั้นยังไปสำรวจไม่ถึง”

ทุกคนหันมามองเขาพร้อมกัน

กู่ฉิงซานกล่าวว่า “ว่ากันว่าเทพต่อสู้กับสัตว์ประหลาดมากมายในวังวนความว่างเปล่าเพื่อเมืองเรเควี่ยมจนท้ายที่สุดก็กวาดล้างพื้นที่ขนาดใหญ่ได้สำเร็จ”

“ใช่ เทพได้ปล่อยวิธีการปกปิดและป้องกันมากมายในความว่างเปล่านี้ นี่คือเหตุผลที่ทำไมโลกเก้าร้อยล้านชั้นถึงปลอดภัยมาหนึ่งร้อยล้านปี” เหล่าต้ากล่าว

เขาเดินไปตามขอบหน้าผาขณะมองความว่างเปล่าอันมืดมิดพร้อมกับกู่ฉิงซาน

“นี่ถึงกับเป็นดินแดนหุบเหวแห่งความตาย” เขากล่าว

“ดินแดนหุบเหวแห่งความตายคืออะไร”

“หลังจากการทำลายล้างโลกภายใน เทพสร้างที่พักพิงมากมายในวังวนความว่างเปล่า ยกตัวอย่างง่ายๆ ก็เมืองเรเควี่ยมนี่แหละ”

“ภายหลัง เทพต่อสู้กับสัตว์ประหลาดในวังวนความว่างเปล่าก่อนค่อยๆ ได้รับบาดเจ็บจนไม่อาจรักษาได้”

“เทพพบคุณลักษณะนิรันดร์ของหุบเหวและอยากใช้พลังหุบเหวเพื่อทำให้ตัวเองเป็นตัวตนนิรันดร์”

“เจ็ดเทพร่วมมือกันแยกสถานที่บางแห่งจากหุบเหวนิรันดร์เพื่อให้เทพสามารถศึกษาพลังหุบเหวได้”

“หลายปีผ่านไป เทพตายในที่สุด พวกเขาไม่อาจปกป้องที่นี่ได้ ที่นี่ไม่ใช่ของหุบเหว หุบเหวย่อมไม่ปกป้องมัน ดังนั้นสัตว์ประหลาดในความว่างเปล่าอันไกลลิบจึงค่อยๆ ค้นหาจนเข้ามายึดครองที่นี่”

หัวใจของทุกคนสั่นสะท้านเมื่อได้ยินราวกับกำลังฟังเรื่องราวสุดระทึกในรอบหลายปีที่ผ่านมา

เหล่าต้าพูดเสียงดังขึ้น “ระดับความอันตรายของที่นี่เกินกว่าที่จินตนาการเอาไว้ พวกเราอาจจะไม่สามารถไปถึงปลายทางได้หากพึ่งเพียงพละกำลังของพวกเราเอง”

เย่เฟยหลีมองหน้าผารอบข้างแล้วกล่าวว่า “แต่พวกเราไม่มีทางถอยกลับนะ”

“ใช่ พวกเรามาถึงที่นี่แล้ว ไม่มีทางกลับเมืองเรเควี่ยมได้” จางหยิงห่าวกล่าว

“เดี๋ยวนะ ขอข้าดูก่อน” ลอร่ากล่าว

นางก้มมองเพื่อค้นในกระเป๋า ท้ายที่สุดก็หยิบเข็มทิศออกมา

ลอร่ามองตัวชี้ทิศทางบนเข็มทิศก่อนถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ถ้าแบบนี้ พวกเราคงมาถึงสถานที่ที่ลึกมาก ไม่มีวิชาเคลื่อนย้ายพริบตาที่สามารถเดินทางไกลจนส่งพวกเรากลับออกไปได้”

กู่ฉิงซานกล่าวว่า “ไปต่อเถอะ ไปยังปลายทางของซากปรักหักพังนี้ น่าจะมีทางที่เทพแห่งชีวิตทิ้งเอาไว้”

ราชาโบกมือแล้วกล่าวว่า “เจ้าไม่รู้หรือ แผ่นหินที่สามารถระบุทิศทางได้พังไปแล้ว พวกเราไม่สามารถหาทางไปข้างหน้าต่อได้”

“ทางไปข้างหน้า…”

กู่ฉิงซานคร่ำครวญ ยื่นมือออกไปแล้วตบบ่าจางหยิงห่าว “ตาเจ้าแล้ว”

จางหยิงห่าวจั่วไพ่ออกมาก่อนโยนออกไปอย่างแผ่วเบา

ไพ่ตกลงบนพื้นก่อนกลายเป็นหลุมดำ

‘เหมียว’

เสียงเหมียวอันแผ่วเบาดังขึ้น

แมวสีดำกระโดดออกมาก่อนมาอยู่ที่ไหล่ของจางหยิงห่าว

“เจ้าตัวน้อย วันนี้เจ้าอยากกินอะไรหรือ”

กู่ฉิงซานลูบมือของมันขณะยิ้มประจบ

แมวสีดำเลียอุ้งเท้าแล้วกล่าวว่า ‘เหมียวๆ’

“มันบอกว่าหิวแล้ว กินได้ทุกอย่าง ขอแค่อร่อยก็พอ” จางหยิงห่าวแปลให้

กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพักก่อนถามทุกคนว่า “พวกเจ้าหิวกันหรือยัง”

“ใกล้ถึงเวลากินแล้วสินะ” เย่เฟยหลีกล่าว

เหล่าต้ายกมือขึ้นแล้วตอบว่า “อา ถ้าพูดถึงเรื่องกิน ข้าอยากกินข้าวผัดไข่เหมือนคราวที่แล้ว”

“ข้าอยากกินก๋วยเตี๋ยว” ลอร่ากล่าว

“ข้าอยากกินสเต๊กกับไวน์หนึ่งขวด” จางหยิงห่าวกล่าว

กู่ฉิงซานมองราชา

ราชาก้าวถอยออกมาขณะมองคนเหล่านี้ด้วยความไม่อยากเชื่อ จากนั้นหันศีรษะไปมองเสาซากศพน่าสะพรึงนอกความว่างเปล่า

ถึงแม้ซากศพจะอยู่นิ่ง แต่หลังจากมองพวกมันนานๆ ก็จะพบว่าพวกมันเผยรอยยิ้มแปลกประหลาดออกมา

ในความมืดเหนือเสาซากศพ มีสัตว์ประหลาดน่าสะพรึงยิ่งอยู่

ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ ยังมีกะจิตกะใจจะกินอีกหรือ

ราชาอดที่จะชี้ไปยังกองซากศพขนาดใหญ่ไม่ได้แล้วกล่าวว่า “ตอนนี้พวกเจ้าวางแผนจะทำอาหารกินกันหรือ ไม่ได้เห็นสถานการณ์รอบข้างเลยหรือไง”

กู่ฉิงซานชำเลืองมองแล้วตอบอย่างไม่ใส่ใจว่า “อย่ากลัวไปเลย ถ้าซากศพเหล่านี้สามารถขยับได้ ใช่! พวกมันจะอยู่ภายใต้การควบคุมของข้า”

“…ข้าไม่หิวเท่าไหร่น่ะ” ราชาไม่มีทางเลือกนอกจากตอบแบบนี้

กู่ฉิงซานไม่สนใจเขาอีกต่อไป

กู่ฉิงซานหันศีรษะมาบอกกับคนอื่นว่า “สเต๊กได้ ข้าวผัดไข่ได้ ก๋วยเตี๋ยวของลอร่าไม่ได้ เจ้าสั่งใหม่ และก็เฟยหลี เจ้าอยากกินอะไร”

“ทำก๋วยเตี๋ยวไม่ได้เหรอ ถ้าอย่างนั้นข้าอยากกินเค้กที่เจ้าอบ”

“ข้าอยากกินพวกราเมนน่ะ ทำไมเจ้าทำพวกก๋วยเตี๋ยวไม่ได้ล่ะ แต่ช่างเถอะ ข้ามีรีซอตโต้เห็ดกับหมูอยู่ ถ้าอย่างนั้นขอเป็นไอศกรีมกับชาบราวน์ชูการ์ซิดนีย์สักถ้วยละกัน”

“อา เย่เฟยหลีคิดได้ดี ข้าอยากกินไอศกรีมเหมือนกัน” ลอร่ากล่าว

“ไอศกรีมหรือ ของดีนี่ ข้าเอาด้วย” เหล่าต้าร่วมวง

กู่ฉิงซานสวมผ้ากันเปื้อนก่อนพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ ข้าจะทำให้เดี๋ยวนี้แหละ”

ในดินแดนหุบเหวแห่งความตายที่อยู่ไกลจากโลกเก้าร้อยล้านชั้น ในซากปรักหักพังของเทพแห่งชีวิต ต่อหน้าเสาซากศพนับไม่ถ้วน ทุกคนกินอาหารกันอย่างอบอุ่น

กู่ฉิงซานทำอาหารแต่ละอย่างเกินจำนวนก่อนส่งให้แมวสีดำ

หลังจากกินเสร็จ

ทุกคนพึงพอใจมาก

แมวสีดำพึงพอใจมากเช่นกัน

‘เหมียวๆ เหมียวๆ!’

“มันบอกว่าอร่อยมาก บอกมาได้เลยว่าอยากให้ทำอะไร” จางหยิงห่าวแปลขณะยกแก้วไวน์

“พวกเราหลงทางที่นี่ ช่วยพาไปยังส่วนลึกที่สุดของที่นี่ที” กู่ฉิงซานกล่าว

‘เหมียวๆ’

“มันบอกว่าไม่มีปัญหา”

“อย่างนั้นก็ดี ลอร่ากางร่ม หยิงห่าว เจ้าให้แมวสีดำอยู่ในร่มเอาไว้ เฟยหลีคอยจับตาดูและฟังการเคลื่อนไหวรอบข้าง พวกเราจะไปข้างหน้ากันแบบนี้”

“ดี!” ทุกคนตอบรับ

กู่ฉิงซานดีดนิ้วก่อนกล่าวในความว่างเปล่าว่า “เจ้าคอยแจ้งเตือนข้าด้วยหากมีอะไรเกิดขึ้น”

‘ฟิ้ว’

เสียงตอบรับดังขึ้นในความว่างเปล่า ทำเอาราชาตกตะลึง

เขาไม่มีเวลามาคิดว่ามันคืออะไร เพราะทุกคนกำลังจะไป

ทุกคนยืนรอบลอร่า กู่ฉิงซานมองรอบข้าง ในที่สุดก็กล่าวว่า

“ออกเดินทาง!”

………………………..