“งูแฝดอมตะ!”

เสียงหวาดกลัวของชายชราหยุดทันทีราวกับถูกตัดขาด

ในฐานะแม่ทัพของปฏิบัติการนี้ เดิมเขาต้องซ่อนอยู่ด้านหลังทุกคน คำนวณทุกสิ่งอย่างสงบ แต่คาดไม่ถึงว่าจะถูกเล่นงานด้วยสกิลวิเศษแบบปุบปับเช่นนี้!

สกิลวิเศษอันดับที่ห้าของโลก!

ด้วยวิชานี้ ไม่มีการป้องกันใดสามารถช่วยให้รอดจากโชคชะตาแห่งความตายได้

ภายใต้สายตาของทุกคน มีเพียงผู้หญิงชุดดำที่พาดคันเบ็ดหยกไว้บนบ่าเท่านั้นที่พุ่งออกจากร่างของชายชรา

ใต้คันเบ็ด ตะขอสีดำออกแรงดึงแผ่วเบา วิญญาณของชายชราถูกเกี่ยวขึ้นมา

ผู้หญิงชุดดำร่ายรำก่อนพุ่งขึ้นสู่ท้องนภา

วิญญาณของชายชราขัดขืนอย่างสิ้นหวัง แต่เพราะถูกตะขอเกี่ยวเอาไว้ ทำให้ไม่สามารถส่งเสียงได้ก่อนจะถูกลากตัวไปอย่างสิ้นหวัง

ทันทีที่ผู้หญิงชุดดำไปแล้ว เขาเห็นผู้หญิงชุดขาวเดินออกมาจากร่างของชายชรา

ผู้หญิงชุดขาวถือตะเกียงเคลือบสีฟ้าไว้ในมือข้างหนึ่งขณะเดินมาหากู่ฉิงซานเงียบๆ แล้วส่งตะเกียงเคลือบให้

ในตะเกียงเคลือบใบนี้ มีแสงเจิดจ้าแห่งชีวิตเปล่งพลังไม่มีสิ้นสุดออกมาราวกับไข่มุก

กู่ฉิงซานได้รับการเตือนจากจี้น้ำเต้าหยกเหวยจุนนานแล้ว ตอนนี้เขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

เขายื่นนิ้วออกไป จุ่มลงไปในตะเกียงเคลือบสีฟ้าอย่างเบามือ จากนั้นเคาะไปทางหลิน

ชุดดำเศร้าโศก ชุดขาวยังมีชีวิต

หลังจากผู้หญิงชุดขาวแยกวิญญาณออกจากร่าง นางนำแหล่งกำเนิดชีวิตมนุษย์ออกมาเพื่อให้ผู้อื่นใช้งาน

ตามที่ผู้ฝึกยุทธ์กล่าวตอนซุ่มโจมตีกู่ฉิงซาน พวกเขากำลังจะใช้งูแฝดอมตะนี้เพื่อพรากชีวิตของกู่ฉิงซาน จากนั้นชุบชีวิตให้ผู้อาวุโสที่ถูกกู่ฉิงซานสังหาร

น่าเสียดาย พวกเขาไม่รู้ว่ากู่ฉิงซานได้ผ่านอันตรายมามากมายก่อนกลับมาจากช่วงเวลาหนึ่งหมื่นปีก่อนจนได้รับจี้น้ำเต้าหยกเหวยจุนที่เป็นสัญลักษณ์แห่งความโชคดีมา

พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในฐานะคนเป็น กู่ฉิงซานเคยเข้ายมโลกเพียงลำพัง ท้ายที่สุดก็ได้รับการยอมรับจากดาบยมโลกจนได้รับพลังอมตะกับทำลายกฎเกณฑ์มา

ไม่มีใครสามารถทำแบบเขาได้

ดังนั้น งูแฝดอมตะนี้จึงไม่สามารถจัดการเขาได้ แถมยังถูกเขาใช้กลับได้อีกด้วย

ขณะกู่ฉิงซานยื่นนิ้วออกไป แสงแห่งชีวิตที่เดิมอยู่ในตะเกียงเคลือบสีฟ้ากระจายไปตามจุดดวงดาว ทะลวงผ่านขีดจำกัดระยะทางก่อนหายไปในร่างของหลินอย่างสมบูรณ์

หลินหลับตาขณะสัมผัสมัน นางยิ้มให้กู่ฉิงซานแล้วกล่าวว่า “ฟื้นฟูขึ้นมาส่วนหนึ่ง”

กู่ฉิงซานพยักหน้าเล็กน้อย

ดีมาก การฝึกฝนของชายชรานับว่าดี พลังชีวิตของเขาสามารถช่วยให้หลินฟื้นฟูบาดแผลได้บางส่วน

ความจริง กู่ฉิงซานสังเกตเห็นแล้ว

หลินคอยคุ้มกันแอนนา ไม่กล้าถอยออกมาด้วยเกรงว่าจะมีใครบางคนมาโจมตีและทำร้ายแอนนา

บางครั้งตอนที่นางได้เปรียบ แต่เมื่ออีกฝ่ายโจมตีแอนนา หลินจะถอยมาอย่างรวดเร็วเพื่อหาทางคลี่คลาย

หากไม่มีเหตุเช่นนั้น ตัดสินที่พละกำลังนาง ย่อมไม่มีทางถูกตำแหน่งของแอนนาพันธนาการเอาไว้จนโดนเล่นงานยับเช่นนี้

ตอนนี้ ผู้หญิงชุดขาวเห็นว่าวิชาเสร็จสิ้นแล้วจึงเก็บตะเกียงเคลือบมาแล้วเดินวนรอบกู่ฉิงซานด้วยความสงสัย

นางเผยความสับสนก่อนกระซิบว่า

“ไม่สงสัยเลยว่าท่านเป็นราชาภูตผี”

หลังจากพูดจบ ผู้หญิงชุดขาวคำนับให้กู่ฉิงซานก่อนจากไป

เมื่อนางไปแล้ว ร่างแข็งทื่อของชายชราพลันล้มลงกับพื้น ไม่มีเสียงใดๆ

กู่ฉิงซานกำลังจะขอบคุณอีกฝ่าย

แต่นางเคลื่อนไหวเร็วมากตอนพุ่งขึ้นท้องนภา ไม่ทราบแล้วว่าไปที่ใด

กู่ฉิงซานจึงชำเลืองมองผู้ฝึกยุทธ์

พวกเขามองผู้หญิงสองคนเมื่อด้วยความหวาดกลัวเหมือนนกกระทาหัวหดจนไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

กู่ฉิงซานไม่ลังเลอีกต่อไปก่อนใช้งานเคลื่อนย้ายเพื่อสลับตำแหน่งกับหลินทันที

“นี่มันหมายความว่ายังไง” หลินถาม

“ข้าคิดว่าเจ้าถูกอัดมาเยอะแล้ว เช่นนั้นให้ข้าคุ้มกันแอนนาเอง เจ้าจัดการเถอะ” กู่ฉิงซานตอบ

หลินมองเขาก่อนแววตาเผยรอยยิ้มเล็กน้อยออกมา

ที่ไม่ต้องคุ้มกันแอนนาอีกแล้วเป็นเพราะไม่มีใครมากดดันนางได้อีกใช่ไหมล่ะ

นางสูดหายใจเข้ายาวๆ ยืนตัวตรง ไม่ตั้งท่าป้องกันขณะมองผู้ฝึกยุทธ์อย่างไม่ใส่ใจ

“พวกเจ้าเตรียมตัวโดนได้เลย” หลินกล่าว

ผู้ฝึกยุทธ์ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามมองนางแต่ไม่กล้าขยับ

“หนี!”

ผู้ฝึกยุทธ์คนหนึ่งตะโกน

เป็นผู้ฝึกยุทธ์ที่รับหน้าที่สืบสถานะของหลินก่อนหน้านี้นั่นเอง

ผู้ฝึกยุทธ์ได้ยินเสียงตะโกนนี้จึงหันหลังอย่างไม่ลังเลก่อนหลบหนีไปทุกทิศทุกทาง

หลินยิ้ม

“ถึงจะกว้างขนาดนี้ แต่อย่าคิดว่าคราวนี้จะหนีรอดล่ะ”

นางพึมพำก่อนหายไปจากที่ที่ตัวเองอยู่

เขาเห็นนางจับคนหนึ่งได้ก่อนลงมือฆ่า

คนแล้วคนเล่าถูกฆ่า

นางหันหลังไปจับอีกคนแล้วฆ่า

“ฆ่า!”

หลังผ่านไปยี่สิบอึดใจ ผู้ฝึกยุทธ์ทั้งหมดตาย

หลินเดินกลับมาช้าๆ ไม่มีคราบโลหิตอยู่บนร่าง

“ทำไมเจ้าถึงอยู่ที่นี่” นางถามอย่างแผ่วเบา

กู่ฉิงซานยกมือขึ้น

หลินหันสายตาตามก่อนจับสิ่งนั้นไว้ในมือ

สิ่งที่นางเห็นคือแหวนแมงมุม

“นี่มัน… แหวนแห่งคำสาบานที่ลึกล้ำขึ้น”

หลินกล่าวอย่างเหม่อลอย

“ใช่ ภัยพิบัติวันสิ้นโลกของโลกคู่ขนานจะมาทำลายที่นี่ในไม่ช้า หุบเหวนิรันดร์ขอให้ข้านำแหวนนี้มาให้เจ้าเพื่อคลี่คลายหายนะนี้” กู่ฉิงซานอธิบาย

หลินไม่กล่าวอะไรขณะสวมแหวนไว้ที่นิ้วอย่างเงียบงัน

นางหลับตาสักพัก

“ในอีกหนึ่งนาที พลังอันแก่กล้าของโลกคู่ขนานจะมาถึง” หลินเปิดปากพูด “ข้าต้องจัดการกับพวกมัน จากนั้นก็ถอยกลับหุบเหวเพื่อไปต่อสู้”

“มันอันตรายหรือเปล่า”

“อันตรายสิ”

“ข้าแค่พยายามจะดูว่าภัยพิบัติวันสิ้นโลกของโลกคู่ขนานเป็นเช่นไร ข้าจะไปพบศัตรูพร้อมกับเจ้าในภายหลัง”

หลินยิ้มอ่อนก่อนส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “เจ้าทำไม่ได้หรอก”

“ดูถูกคนอื่นอย่างนั้นเหรอ? แต่ข้าคิดว่า”

กู่ฉิงซานพูดได้แค่ครึ่งทาง แต่ทันใดนั้นก็พูดไม่ได้อีก

เขาพบว่าตัวเองไม่สามารถขยับได้

ใยแมงมุมสีขาวราวหิมะปรากฏขึ้นจากความว่างเปล่าเพื่อพันธนาการเขาเอาไว้เส้นแล้วเส้นเล่า

ใยแมงมุมแข็งแกร่งกว่าตอนหลินเคยอยู่ในร่างผู้ถักทอชีวิตหุบเหวหลายเท่า กู่ฉิงซานพบว่าเขาไม่แม้แต่จะสามารถปล่อยจิตเทพได้

หลินพันธนาการเขาเอาไว้

“ทำไมทำแบบนี้” กู่ฉิงซานถาม

หลินจ้องใยแมงมุมขณะสัมผัสมันแล้วตอบว่า

“ดูท่าสงครามจะถึงช่วงวิกฤติแล้ว การกระทำของข้าจะทำให้หุบเหวประเมินค่ามากยิ่งขึ้น ดังนั้นหุบเหวนิรันดร์จะต้องมอบร่างหุบเหวที่หาใครเทียบเคียงให้อย่างแน่นอน”

“เจ้าไม่สามารถเข้าร่วมการต่อสู้ครั้งต่อไปได้จริงๆ”

“ทำไมล่ะ” กู่ฉิงซานถาม

“เพราะนี่คือสงครามระดับตำนานของข้าไงล่ะ มันเกินกว่าระดับที่เจ้าจะสามารถรับมือได้” หลินตอบ

“มันก็แค่ตำนาน เจ้าดูถูกข้าเกินไป ข้าต้องสู้จริงๆ เจ้าก็รู้ว่าข้าโหยหาพลังวิญญาณมาโดยตลอด” กู่ฉิงซานกล่าว

หลินฟังเงียบๆ ขณะมองเขาอย่างอ่อนโยน

“หลังจากข้ากลับเข้าร่างหุบเหวแล้ว… เจ้าน่าจะรู้ว่าความสามารถผู้ถักทอชีวิตหุบเหวของข้าคืออะไร”

กู่ฉิงซานตกตะลึง

ใช่แล้ว นางได้แหวนแห่งคำสาบานวงใหม่ นางจะได้ความสามารถอ่านใจอีกครั้ง รวมถึงโชคชะตาอันน่าสะพรึง: ตัวตน อีกด้วย

นางจะรู้ทุกสิ่งที่อยู่ในใจ

“…กู่ฉิงซาน ข้ารับรู้ความกังวลของเจ้าจริงๆ”

“แต่การต่อสู้นี้อันตรายเกินไป หุบเหวส่งแหวนมาให้แล้ว วิชาเคลื่อนย้ายพริบตาแบบตายตัวก็เตรียมไว้ให้เจ้าแล้ว ตอนเจ้าเอาแหวนให้ข้า ในอีกสองนาที เจ้าจะถูกเคลื่อนย้ายพริบตากลับไปยังสถานที่ที่เรียกว่าเมืองเรเควี่ยม”

นางยื่นมือออกมาลูบไล้เค้าโครงดวงตา หูและใบหน้าของกู่ฉิงซาน

“พี่สาวต้องไปแล้ว รักษาตัวด้วย”

เมื่อกล่าวจบ

นางจูบเขา

หนึ่งอึดใจ

สองอึดใจ

สามอึดใจ

หลินพลันก้าวถอยออกมาก่อนกล่าวอย่างขมขื่นว่า “ข้าลืมไปเลย ถึงแม้เจ้าจะถูกใยแมงมุมพันธนาการเอาไว้ แต่ลิ้นของเจ้า…”

มีสีแดงระเรื่อบนใบหน้า นางไม่กล้ามองกู่ฉิงซานอีก ร่างกายโค้งตัวก่อนพุ่งขึ้นท้องนภา

กลางอากาศ แหวนของนางพลางปล่อยบรรยากาศหมองหม่นออกมาก่อนปกคลุมนางจนสิ้น

ร่างของนางเริ่มเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว

ไม่ใช่รูปร่างแมงมุมอีกต่อไป แต่เป็นตัวตนที่น่าทึ่งและงดงามยิ่งกว่านั้น

น่าเสียดายที่กู่ฉิงซานถูกตรึงไว้กับใยแมงมุมสีขาวราวหิมะ เขาไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิดเดียว จิตเทพและพลังวิญญาณทั้งหลายล้วนถูกพันธนาการ เขาจึงไม่สามารถรับรู้การเปลี่ยนแปลงของหลินได้

บนหน้าต่างระบบเทพสงคราม แถวหิ่งห้อยขนาดเล็กพลันปรากฏขึ้น

“ท่านได้ทำการแสดงวิชาจูบที่ดีที่สุดในโลกออกมา”

“ผลจากการต่อสู้: ด้วยสิ่งที่ท่านทำก่อนหน้านี้ ทำให้สามารถพิชิตหัวใจนางได้สำเร็จ”

“หลังจากผ่านไปสี่สิบห้าวินาที ท่านจะถูกเคลื่อนย้ายพริบตากลับเมืองเรเควี่ยม”

“หลังจกาผ่านไปสี่สิบห้าวินาที ใยแมงมุมหุบเหวที่พันธนาการท่านเอาไว้จะคลายออกเอง”

กู่ฉิงซานถอนหายใจก่อนพลันตกตะลึงอีกครั้ง

แอนนา

เขาไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่แอนนาได้สติ

ผมสีแดงยาวร้อนแรงของนางกลายเป็นสีดำ ทั่วร่างถูกห้อมล้อมด้วยสายลมแห่งความมืดอย่างต่อเนื่อง ดูแล้วช่างลึกลับยิ่งนัก

นางหยิบเคียวด้ามยาวขณะเดินมาหากู่ฉิงซานเงียบๆ

“หึ ถึงแม้นางจะช่วยให้ข้าได้รับมรดกจนสมบูรณ์ ถึงข้าจะสำนึกบุญคุณนาง แต่นางจะมาแย่งผู้ชายของข้าไม่ได้!”

แอนนากล่าวเสียงดัง

นางเดินมาหากู่ฉิงซานแล้วกล่าวอย่างเกรี้ยวกราดว่า “พี่สาวคนนั้นฆ่าคนได้โหดเหี้ยมเกินไป ไม่ใช่คนในอุดมคติอย่างแน่นอน อีกอย่าง นางถึงกับทำเรื่องอุจาดในที่สาธารณะ!”

ในที่สาธารณะ…

ดวงตาของกู่ฉิงซานมองรอบข้าง

ซากศพกองเต็มไปหมด

อืม… ใช่ มันก็นับว่าเป็นที่สาธารณะจริงๆ

……………………………