บทที่ 217 ความเจ็บปวดของตงฮวงไป่หลี่

 

วันนี้ธุรกิจของของคุณน้าก็ยังดิบดีเหมือนเดิม เธอยังคงมีคนต่อคิวมากกว่า 10 คนเหมือนเดิม

 

และกว่า 10 คนที่ต่อคิวอยู่นั้นต่างก็หันมามองเย่ฮัวที่มาพร้อมกับลูกและสาวสวยจนแทบตาถลนออกมา

 

ตงฮวงไป่หลี่นั้นเดินนำลิ่วไปแล้ว

 

อาหลี่นั้นรู้สึกเขินอายต่อสายตาผู้คนมากๆ เพราะงั้นแล้วเธอถึงหดหัวเข้าไปในแขนของเย่ฮัว การเคลื่อนไหวของเด็กสาวตัวเล็กนั้นทำให้ทุกสายตาที่มองมาต่างรู้สึกเอ็นดู

 

เขาโอบร่างของเธอไว้ขณะที่ยืนอยู่ท้ายแถวของร้านแพนเค้กผลไม้ซึ่งต่างจากตงฮวงไป่หลี่ที่ตอนนี้กำลังเดินหาที่แทรก

 

เย่ฮัวยืนมองตงฮวงไป่หลี่ที่เดินหาที่แทรกด้วยความที่เธอนั้นถือตนเป็นราชินี และก่อนที่เธอจะเข้าแทรกได้เย่ฮัวก็ตะโกนขึ้น “ทำอะไรของเธอน่ะ!”

 

ตงฮวงไป่หลี่มองกลับไปยังต้นเสียงราวกับเธอจะถามว่าทำไมต้องไปยืนท้ายแถว?

 

“กลับมานี่!” เย่ฮัวพูดเบาๆ ยัยนี่ระดับมันสมองต่ำขนาดไหนกันนะ ขนาดเข้าไปแทรกแถว พอบอกให้ออกมายังทำหน้างงใส่อีก

 

ในความเป็นจริงเย่ฮัวเองก็แทรกแถวเหมือนกันในตอนแรกๆ เพราะคิดว่าตัวเขาเองเป็นผู้สูงส่งไม่จำเป็นต้องเข้าแถวร่วมกับมนุษย์หรอก

 

และด้วยเหตุผลนั้นแหละ มันเลยทำให้น้าเจ้าของร้านไม่ยอมทำแพนเค้กให้เลย แถมยังโกรธจัดอีกด้วย

 

ตอนนั้นน่ะ ถ้าไม่ติดว่าแพนเค้กอร่อยคงได้ทิ้งระเบิดกันไปแล้ว

 

อาหลี่เมื่อเห็นว่าพ่อของเธอพูดเช่นนั้น เธอก็ช่วยพูดด้วย “หม่าม๊า กลับมาก่อนนนนน อย่าไปแทรกแถวน้าาา~”

 

ตงฮวงไป่หลี่ที่ได้ยินเช่นนั้นก็เหมือนโดนดาเมจแบบคริติคอลไปเป็นแสนๆ นี่ต้องไม่ใช่สิ่งที่เย่ฮัวสอนแน่ๆ ไม่มีทางที่หมอนั่นจะสอนทักษะผู้ดีแบบนี้ให้เธอได้หรอก หรือว่านี่จะเป็นสัญญาณที่บอกว่าลูกสาวเธอกำลังแปรพักตร์กันน่ะ…

 

คนที่ยืนต่อแถวส่วนใหญ่นั้นเป็นพวกเด็กผู้ชายแล้วก็พวกที่ต้องรีบไปทำงานเพราะงั้นพวกเขาจึงแทบจะให้หญิงสาวหน้าตาสวยเพียงคนเดียวนั้นได้มีโอกาสแทรกแถวได้โดยง่าย

 

“คนสวย ดูท่าจะรีบ ถ้ายังไงมายืนตรงนี้ก็ได้นะ”

 

“ตรงนี้ก็ได้เหมือนกันนะ”

 

“พวกนายเนี่ย ละสายตาจากสาวสวยไม่ได้เลยนะ” เหล่าสาวๆบางคนในแถวบ่น ดูก็รู้ว่าพวกนี้ถ้าไม่ใช่คนสวยล่ะก็คงไม่ยอมทำถึงขนาดนี้หรอก

 

อาหลี่เริ่มรู้สึกละอายใจมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว “หม่าม๊า กลับมาเร็วๆ พวกเราต้องเข้าคิวนะคะ”

 

“ดูสิ แม้แต่อาหลี่ยังรู้เลย การแทรกแถวมันเป็นเรื่องที่แย่นะ มานี่” เย่ฮัวส่ายหน้าและแน่นอนว่าถ้าเป็นชิงหยาคงไม่ทำแบบนี้แน่

 

ตงฮวงไป่หลี่หน้าแดงและอับอายมากๆ

 

ถึงสีหน้าจะไม่แสดงอาการอายออกมา แต่ท่าทีของเธอนั้นก็เปลี่ยนจากราชินีกลายเป็นคนทั่วไปในทันที

 

มองตงฮวงไป่หลี่ที่กลับมาเข้าแถวดีๆเย่ฮัวก็ตัดสินใจที่จะสั่งสอนเธอนิดหน่อย

 

“รู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไป เป็นคนประเภทไหนกันน่ะ” เย่ฮัวเริ่มที่จะต่อว่าเธอด้วยพื้นฐานของผู้ชายคนหนึ่ง

 

แน่นอนว่าอาหลี่ก็ไม่ยอมปล่อยให้แม่เธอโดนว่าแน่ๆ “อย่าว่าหม่าม๊า หม่าม๊าน่ะอยู่คนเดียวมาตลอด ไม่ได้ออกไปไหนเลย เพราะงั้นหม่าม๊าไม่เข้าใจเรื่องพวกนี้หรอก”

 

“…”

 

เย่ฮัวสัมผัสหน้าอาหลี่เบาๆ “อาหลี่น่ะอ่อนไหวมากๆเลยนะ แถมยังเป็นเด็กที่ซื่อสัตย์ด้วย”

 

“ฮี่ๆ”

 

ไอ้นิสัยชอบตอกย้ำคนอื่นนี่ดูจะแพร่พันธุ์เร็วจริงเลยนะ ไม่ทันไรสองพ่อลูกนี่ก็พากันสุมหัวเหยียบย่ำเธอเสียแล้ว น่าโมโหสุดๆ!!

 

ถ้าไม่ติดว่าอยู่ข้างนอก ป่านนี้ตีกันไปแล้ว!

 

เย็นไว้ก่อน… อย่าเสียความเยือกเย็นในฐานะราชินีสิ…

 

หลังจากที่รอมากว่า 10 นาที ในที่สุดก็ถึงคิวของเย่ฮัวเสียที

 

ป้าคนขายนั้นมองเย่ฮัวแล้วแต่ก็ยังสงสัยว่าเด็กสาวที่มาด้วยกับผู้หญิงสวยๆที่ยืนด้วยกันนั้น…เหมือนกันจังเลยแฮะ

 

“แพนเค้กผลไม้ 6 ชิ้น 1 ในนั้นเพิ่มแฮมกับไข่ไปด้วย” เย่ฮัวยื่นหน้าเข้าไปสั่งกับลูกสาวของเขา

 

“เฮ้! อาหลี่ก็จะเอาแฮมกับไข่ด้วย!” อาหลี่ที่มองไปยังสิ่งที่เย่ฮัวสั่งมันก็อดไม่ได้ที่จะสั่งแบบเดียวกับเขา

 

เย่ฮัวยิ้มน้อยๆ “จะกินด้วยเหรอ?”

 

อาหลี่ลูบพุงน้อยๆของเธอ “ใช่แล้ว อาหลี่น่ะสามารถเก็บของไว้ในพุงน้อยๆนี่ได้นะ!”

 

“งั้นเอาสองชิ้นเลย” เขาพูดกับป้าคนขาย

 

ป้าที่ทำแพนเค้กจู่ๆก็เอ่ยขึ้นมา “อ้อ ป้าจำได้แล้ว! เธอคือคนที่มายืนอยู่หน้าร้านทุกๆเช้าเมื่อสามปีที่แล้วนี่นา”

 

ตงฮวงไป่หลี่สะดุ้งเฮือกแล้วก็ขมวดคิ้วใส่ทันที

 

เย่ฮัวและอาหลี่เองก็พากันหันมองไปทางตงฮวงไป่หลี่เหมือนกัน

 

“หม่าม๊าเล่นซ่อนแอบเหรอคะ?” อาหลี่ถามด้วยความใสซื่อ

 

ฉึก!

 

เหมือนมีดแทงเข้ามากลางอกเลย…

 

“ไม่ต่ำกว่า 10 วันเลยนะ” ป้าขายแพนเค้กพูดเสริม

 

อาหลี่นั้นตกตะลึงมากกว่าเดิมอีก “ว้าวววว หม่าม๊านี่เป็นคนที่มีความลับซ่อนไว้จริงๆด้วย”

 

ฉึก!

 

อีกแผลแล้ว… ตอนนี้ตงฮวงไป่หลี่เริ่มจะเจ็บจี๊ดขึ้นมาในอกนิดๆแล้ว ชักจะโกรธขึ้นมาแล้วสิ…มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่!!

 

เย่ฮัวลูบหัวลูกสาวเบาๆก่อนจะพูดขึ้น “อาหลี่ หม่าม๊าก็ทำตัวแบบนี้เป็นปกติอยู่แล้ว แต่ยังไงก็ตาม น่าสนใจอยู่นะ เรื่องนี้”

 

“ใช่แล้ว ก็ป๊ะป๋าหล่อนี่นา เพราะงั้นหม่าม๊าเลยหลงเอาซะขนาดนี้”

 

ฉึก!

 

ฉึก!!

 

ตงฮวงไป่หลี่ตอนนี้พรุนไปหมดทั้งอกแล้ว นี่มันยิ่งกว่ามีดพันเล่มแทงเข้ามาที่ทรวงอีกนะ เพราะจะพูดอะไรก็ไม่ได้

 

“พ่อหนุ่ม นี่ลูกสาวเหรอ?” ป้าถามต่อแบบอยากรู้อยากเห็น

 

ระหว่างรอให้เย่ฮัวพูดอาหลี่ก็ชิงพูดขึ้นมาก่อน “สวัสดีค่ะคุณยาย หนูชื่ออาหลี่ ส่วนพี่สาวคนนี้คือหม่าม๊าของหนูเอง”

 

“เฮ้…พ่อหนุ่ม ใช้เงินฟุ่มเฟือยมันไม่ดีนะ” ป้าแพนเค้กเริ่มจะสอนเขาอีกแล้ว และดูเหมือนว่าป้าจะเป็นคนเดียวที่สอนแล้วเย่ฮัวยอมฟังด้วย ส่วนใหญ่จะเป็นแบบนั้นนะ…

 

นั่นก็เพราะว่าครั้งนี้เย่ฮัวไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองผิด เพราะงั้นเขาจึงพูดขึ้นมาทันที “ป้าหมายถึงซื้อดอกไม้ให้เธอเหรอ? ไม่จำเป็นหรอก นี่น่ะเมียใหม่ฉันเอง ส่วนอีกคนนอนอยู่ในบ้าน”

 

นี่ไม่ใช่สิ่งที่อยู่ในใจซักหน่อย…

 

“ใครเป็นเมียใหม่นายไม่ทราบ พูดอะไรระวังปากหน่อย!” ตงฮวงไป่หลี่ที่ยืนฟังอยู่อดไม่ได้ที่จะขัดขึ้น เธอปฏิเสธมันสุดๆ

 

อาหลี่ที่ได้ฟังนั้นก็ดูจะตื่นเต้นมากๆ เธอดูกระโตกกระตากและพูดขึ้นมา “หม่าม๊าจะเป็นเจ้าสาวเหรอ!! อาหลี่มีความสุขที่สุดเลยยยย”

 

“อาหลี่ ไม่พูดน่า”

 

เด็กสาวมุดหลบเข้าไปในแขนของเย่ฮัวเมื่อเธอรู้สึกได้เหมือนจะโดนเคาะหัว มันเป็นภาพที่ดูน่ารักน่าเอ็นดูมากๆ

 

ป้าถอนหายใจ “หนุ่มๆสาวๆอย่างพวกเธอเนี่ยต้องไม่ทำให้การเกิดมาของเด็กนี่เป็นเรื่องผิดพลาดนะ เพราะว่าเด็กก็คือความไร้เดียงสาหนึ่งเดียวที่โลกนี้มีนะ จำไว้ให้ดีล่ะ”

 

นี่ฟังดูมีเหตุผล เย่ฮัวและตงฮวงไป่หลี่ไม่ปฏิเสธมันเลย อาหลี่เองก็โผล่มายิ้มให้ป้าแพนเค้กก่อนจะหลบกลับไปเหมือนเดิม

 

หลังจากที่รอมานาน เย่ฮัวก็เดินกลับเข้าไปในร้านพร้อมกับแพนเค้กผลไม้ อาหลี่ไม่รอช้าที่จะรับมันไปและกินทันที

 

“เอาไป” เย่ฮัวยื่นถุงให้กับตงฮวงไป่หลี่

 

“ไม่เอา!”

 

“ในฐานะผู้หญิงของฉันก็ช่วยใช้กฏของฉันด้วย!” เย่ฮัวพูด ช่างเป็นคนที่ดื้ออะไรขนาดนี้เนี่ย

 

“โทษทีนะ ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนาย”

 

อาหลี่ได้ฟังก็เกิดสับสนขึ้นมา “หม่าม๊าไม่ใช่ผู้หญิงของป๊ะป๋า…ถ-ถ้างั้นหม่าม๊าเป็นใครคะ…”

 

“อาหลี่ หยุดพูด!”

 

เย่ฮัวในตอนนี้นั้นใจเย็นขึ้นมากๆ เขาพูดเสียงเบา “ตงฮวงไป่หลี่ ถ้าเธอเชื่อฟังอะไรง่ายๆจะดีกว่านี้นะ”

 

อาหลี่ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาเองก็พยักหน้าและไม่ได้พูดอะไร

 

“ฝันไปเถอะ!”

 

เย่ฮัวไม่ได้ใส่ใจเธอ เขากลับไปที่บาร์และขังเธอไว้เช่นเดิมก่อนจะหิ้วเอาอาหารเช้าไปกินบนชั้น 2 สองสาวในห้องนั้นยังหลับปุ๋ยเพราะเล่นเกมกันดึกเพราะงั้นพวกเธอจึงยังไม่ตื่น เพราะงั้นเขาจึงไปยืนอยู่ที่หน้าประตูออฟฟิศแทน

 

เขาเปิดประตูเข้าไปในนั้นช้าๆ

 

ภาพที่เห็นคือชิงหยากำลังนอนขดตัวบนโซฟาเหมือนเมื่อคืน ดูน่าสงสารจัง

 

เย่ฮัวที่เห็นภาพนั้นก็รู้สึกเป็นทุกข์ไม่น้อยเลย

 

“ตื่นได้แล้ว นี่อาหารเช้า” เขาพูดเบาๆ

 

น้ำเสียงที่ตอบกลับของชิงหยานั้นยังคงเหมือนคนครวญครางอยู่ “ยังไม่หิว ออกไป”

 

“เธอเป็นอะไรของเธอ ถ้าอยากให้ออกไปก็ลุกขึ้นแล้วมาไล่เองเลยมั้ย?” เย่ฮัวถามด้วยน้ำเสียงเย็นๆ