บทที่ 218 ยุทธการณ์เกลี้ยกล่อมของอาหลี่

 

“ออกไปเลย!” ชิงหยาโวยวาย ซึ่งนั่นมันทำให้คนที่กังวลอยู่แล้ว เริ่มจะรู้สึกแย่เพิ่มไปอีก

 

เย่ฮัวทำอะไรไม่ได้นอกจากขมวดคิ้วแล้วเดินออกไปพร้อมกับถุงแพนเค้กผลไม้ในมือ

 

เมื่อลงไปด้านล่างเขาก็เห็นตงฮวงไป่หลี่และอาหลี่นั่งอยู่ข้างๆกัน ทั้งสองคุยกันและหัวเราะกันไปเรื่อย ทำดีก็ได้นี่…งั้นฉันจะให้รางวัลละกัน

 

“อาหลี่ มานี่หน่อย” เย่ฮัวเรียก

 

อาหลี่ที่ทำตัวเหมือนนกนั้นเพียงไม่นานเธอก็ไม่อยู่ในอ้อมแขนของเย่ฮัวแล้ว นั่นทำให้ตงฮวงไป่หลี่รู้สึกสงสัยไม่น้อยเลย อะไรทำให้เธอติดเขาเป็นตังเมแบบนั้นนะ? หรือมันควรจะเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว?

 

“อาหลี่มาแล้วค่า~”

 

เย่ฮัวนั้นสุขใจกับท่าทีนั้นมากๆ “อาหลี่เป็นผู้ช่วยที่ดี”

 

“หืม~~”

 

“เอาแพนเค้กผลไม้นี่ไปให้ป้าชิงหยานะ ตอนนี้ป้ากำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลย เธอไม่ยอมกินอะไรทั้งสิ้น เพราะงั้นหน้าที่นี้เป็นของอาหลี่ที่จะทำยังไงก็ได้ให้ป้าชิงหยายอมกิน” สำหรับชิงหยาแล้ว เย่ฮัวรู้สึกผิดต่อเธอมากๆ เพราะงั้นแล้วเขาคงต้องหาโอกาสตอบแทนเธอในอนาคตบ้างแล้ว

 

อาหลี่ตีอกรับคำสั่ง “ฮ่ะฮ่า! ป๊ะป๋าสบายใจได้เลย อาหลี่จะทำให้ป้าชิงหยากินนี่เข้าไปเอง!”

 

“ดีมาก ลุยไปเลย”

 

เด็กสาววิ่งขึ้นไปบนชั้นสองอย่างรวดเร็วพร้อมแพนเค้กผลไม้ ส่วนเย่ฮัวก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เขาหวังว่าชิงหยาจะยอมเปิดโอกาสให้เด็กสาวและไม่กดดันเธอหรอกนะ

 

“เธอต้องโกรธมากแน่ๆ และนั่นเป็นเรื่องปกติ เพราะฉันเองก็โกรธมากๆเมื่อตอนนั้น โกรธจนกินอะไรไม่ลงไปหลายวันเลย” ตงฮวงไป่หลี่นั่งราวกับราชินีแล้วก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

เย่ฮัวเดินเข้าไปนั่งถัดจากตงฮวงไป่หลี่พร้อมทั้งหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ “ดูเหมือนเธอจะจำฉันได้นี่ ทำไมถึงไม่ยอมมาหาล่ะ?”

 

เธอแสยะยิ้ม “ฉันน่ะสูงส่งนะ เพราะงั้นถ้าตัดสินใจจะไปแล้วก็จะไม่กลับมาสนใจนายหรอก!”

 

“งั้นเหรอ งั้นแสดงว่าอาหลี่นี่โชคดีสินะที่หาฉันเจอ เพราะงั้นเธอถึงได้หาฉันเจอด้วย!”

 

“เฮ้! นายมัน คนไร้ยางอาย!”

 

เย่ฮัวพูดต่อ “ถ้าอยากจะอยู่ในพื้นที่แคบๆนี้ไปตลอดชีวิตก็เชิญหาเรื่องได้ตามสะดวก”

 

“นายมันงี่เง่า! โรคจิต!”

 

เย่ฮัวไม่ได้แสดงท่าทีอะไรออกมาแต่กระนั้นก็ใช่ว่าจะนั่งนิ่งๆ เขาจับร่างบางของเธอคร่อมพาดตักเขาไป

 

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ลมปราณในตัวถูกผนึกไว้จนเธอเหมือนเป็นเพียงคนธรรมดาทั่วไป แล้วในเมื่อตอนนี้เป็นคนธรรมดา เธอจะเอาอะไรมาสู้กับชายคนนี้ได้เล่า!

 

“จะทำอะไรน่ะ!”

 

“ลงโทษ”

 

“ลงโทษอะไร๊!?”

 

เย่ฮัวตีมือลงไปที่ก้นของเธอแรงๆ “ตอนแรกก็ไม่คิดจะสั่งสอนหรอกจะ แต่เผอิญไปได้ยินมาว่าเธอให้ลูกสาวของฉันนั่งคุกเข่าบนคีย์บอร์ด เพราะงั้นซักวันฉันจะให้เธอคุกเข่าบนคีย์บอร์ดบ้าง!”

 

“ปล่อยฉันนะ ไอ้คนใจร้าย!!” ตงฮวงไป่หลี่โวยวายเสียงดัง ความเจ็บแสบมันพวยพุ่งออกมาจากการโดนตีนั้น ไอ้เจ้าบ้านี่จะมือหนักไปแล้วนะ!

 

เย่ฮัวสูบบุหรี่เข้าไปอีกก่อนจะยกมือขึ้นสูง “ตงฮวงไป่หลี่ มันจะดีกว่านี้ถ้าเธอเข้าใจถึงความจริงบางอย่าง ตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี่ เธอควรเป็นผู้หญิงของฉัน คิดแค่นี้พอ อย่าคิดหนีเพราะมันเปล่าประโยชน์”

 

“ฝันไปเถอะ! ฉันไม่มีวันเป็นผู้หญิงของนายตลอดชีวิตแน่!” ตงฮวงไป่หลี่ดูจะไม่กลัวการลงโทษของเขาเลย และเธอนั้นยิ่งโกรธมากขึ้นไปอีก

 

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่ชอบผู้หญิงแบบนี้หรอกนะ เพราะเธอไม่ยอมแพ้ง่ายๆ มันเลยทำให้เขารู้สึกไม่เบื่อ

 

ทันใดนั้นทั่วทั้งโถงก็มีเสียงตีก้นขับขานออกมาราวกับเสียงดนตรีจนกระทั่งตงฮวงไป่หลี่เลิกที่จะโวยวาย ดูท่าเธอจะอดทนได้ดีเหมือนกัน

 

และเมื่อผ่านไปซักระยะหนึ่ง เย่ฮัวก็ยอมปล่อยเธอเพราะรู้สึกทำอะไรไม่ได้แล้ว

 

“วันนี้ฉันจะอยู่ที่นี่ เพราะงั้นอยากจะซ่าทำอะไรก็เชิญ แล้วก็บอกไว้ก่อนเลย ว่าฉันไม่ยอมเธอแน่ๆ!”

 

“เย่ฮัว! ฉันเกลียดนาย!!” ตงฮวงไป่หลี่ตะโกนก้องด้วยเสียงอันดัง มันกลั่นมาจากใจของเธอและเธอจมปลักไปในความคิดนี้แล้ว ในเมื่อนายคิดว่าตงฮวงไป่หลี่ผู้นี้เป็นพวกหวั่นไหวง่าย เราจะได้เห็นดีกัน!

 

มองไปยังเย่ฮัวที่เดินขึ้นชั้นบนไปแล้ว เธอก็จับสะโพกตัวเองเบาๆ เจ็บชะมัด…

 

อาหลี่ที่ถือแพนเค้กไว้เดินขึ้นบันไดไปเงียบๆ เธอเปิดประตูด้วยเสียงเบาเช่นเดียวกับที่เดินขึ้นมา มองไปยังป้าชิงหยาของเธอที่นอนอยู่บนโซฟาด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยวและกำลังติเตียนตัวเองอยู่ เพราะงั้นแล้วอาหลี่จึงเดินเข้าไปอย่างช้าๆ

 

“ออกไป!” ชิงหยาตะโกนบอกแล้วถอนหายใจอย่างเยือกเย็น

 

“คุณป้า นี่อาหลี่เอง”  อาหลี่ตกใจชิงหยาจนสะดุ้ง และเมื่อชิงหยารู้ว่าเธอโกรธใส่ผิดคน เธอก็รีบหันไปทางประตู อา…จริงๆด้วย ที่ประตูนั้นไม่ใช่ใครไปนอกซะจากเจ้าตัวเล็ก เธอจึงรีบพูดออกมาด้วยความหนักใจ “อาหลี่ ป้าไม่ได้มีเจตนาจะว่าหนูนะ”

 

สำหรับอาหลี่แล้ว ชิงหยาไม่ได้โกรธเคืองหรือไม่พอใจเธอ เพราะเด็กนั้นไร้เดียงสาอยู่แล้ว

 

ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังชอบความฉลาดของเด็กคนนี้อีกด้วย

 

“คุณป้า อาหลี่เสียใจถ้าการที่อาหลี่มามันทำให้คุณป้าโกรธ” อาหลี่ที่ฉลาดเกิดเด็กเริ่มที่จะนั่งลงไปกับพื้น แน่นอนว่าด้วยร่างเล็กที่ลงไปกองกับพื้นมันทำให้ความน่าสงสารในตัวเธอมันเพิ่มขึ้นแบบมากๆ เธอทำเหมือนตัวเองเป็นเด็กสาวที่เกิดมาพร้อมกับความผิดพลาดทั้งปวง

 

ชิงหยานั้นรู้สึกสงสารอาหลี่จับใจ เพราะงั้นเธอจึงรีบลุกและพูดขึ้น “อาหลี่ นี่ไม่ใช่ความผิดของหนูนะ ใดๆบนโลกไม่ใช่ความผิดของหนูเลยทั้งสิ้น ”

 

อาหลี่ใช้มือเล็กปาดน้ำตาจากขอบตาของชิงหยา “คุณป้า ยังไงอาหลี่ก็อยากจะขอโทษคุณป้าอยู่ดี”

 

“ไม่ต้องเลยเจ้าตัวเล็ก หนูไม่ได้ทำอะไรผิด นั่นน่ะเป็นสิ่งที่ป้าควรทำมากกว่าอีกนะ” ชิงหยายิ้มออกมาน้อยๆ

 

อาหลี่เมื่อเห็นดังนั้นก็เริ่มพูดต่อ “คุณป้า เมื่อคืนหม่าม๊าถูกขังอยู่ในล็อบบี้”

 

ยุทธการณ์ของอาหลี่นั้นมีขั้นตอนการดำเนินการต่างๆที่ได้ผลดี ใช่แล้ว เธอรู้ทุกอย่าง อย่าคิดนะว่าเห็นเป็นเด็กจะโกหกใส่ได้ง่ายๆน่ะ

 

หลังจากที่ได้ยิน ชิงหยาก็รู้สึกแปลก เธอคิดว่าพวกเขานอนด้วยกันซะอีก นี่มันเกินคาดเลยนะ

 

“เมื่อวานนี้ อาหลี่นอนกับป๊ะป๋าแล้วป๊ะป๋าก็เรียกชื่อคุณป้าด้วยอยู่ในฝัน”

 

ถ้าเย่ฮัวมาได้ยินที่ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเขาพูดล่ะก็ เขาคงได้กด 666 แล้วโทรออกเป็นแน่ ทำไมถึงเป็นธรรมชาติแบบนี้ รู้วิธีช่วยเหลือคนอื่นโดยไม่ต้องบอก นี่ไม่ใช่ว่าซาตานกลับชาติมาเกิดใช่มั้ยเนี่ย

 

ชิงหยาฟังเงียบๆและไม่ได้พูดอะไร เห็นชัดเลยว่าวิธีของอาหลี่มันได้ผลทีละนิด ใบหน้าสวยของชิงหยาเริ่มผ่อนคลายแล้ว

 

“คุณป้า รีบกินนี่เถอะ ไม่งั้นเดี๋ยวจะหิวจัดเอานะคะ”

 

อาหลี่นั้นเกือบจะได้บรรลุแผนการณ์ของเธอแล้ว เหลือเพียงชิงหยาเอาแพนเค้กไปกินเท่านั้น!

 

“ถ้าคุณป้าอยากกินนี่ ก็กินได้เลยค่ะ เพราะว่ามันอร่อยมากกกกกกกก แล้วมันจะเป็นการดีด้วยถ้าคุณป้าได้กินอะไรบ้าง!”

 

“อาหลี่ หนูช่างเป็นคนที่ซื่อตรงจริงๆ มา เดี๋ยวป้ากินเอง” ท้ายสุดแล้วแผนการณ์ของชิงหยาก็โดนทลายโดยอาหลี่ตัวน้อยจนได้ ใช่แล้ว เธอวางแผนจะใช้ยุทธการณ์อดข้าวประท้วงเย่ฮัวนั่นเอง!

 

เหมือนจะโชคดีแล้วเพราะอย่างน้อยๆเธอก็ทำให้ชิงหยาสุขใจขึ้นมาได้บ้าง แม้เย่ฮัวจะไม่ได้สั่ง แต่ก็รู้ดีว่าถึงเขาไม่สั่งก็ไม่ได้หมายความว่าไม่ต้องทำ เป็นมนุษย์ประเภทที่อยากได้แต่ไม่อยากเอ่ยปากขอนั่นแหละ

 

มองดูชิงหยาที่กำลังกินแพนเค้กนั้น อาหลี่ก็รู้สึกดีใจมากๆ เธอสัมผัสไปที่หน้าท้องของชิงหยาเบาๆ “คุณป้า อีกไม่นานอาหลี่ก็จะได้เป็นพี่สาวแล้วใช่ไหมคะ?”

 

ชิงหยายิ้มและพูดด้วยเสียงหนักแน่น “ใช้แล้ว หลังจากนี้อีก 8 เดือนอาหลี่จะกลายเป็นพี่สาวแล้วนะ!”

 

“เย่~! อาหลี่ไม่อยากอยู่คนเดียวอีกแล้ว~”

 

มองดูอาหลี่ที่ดูจะมีความสุขมากๆชิงหยาก็ค่อยๆเงียบลงไป

 

ถ้าไม่มีเด็กสาวเข้ามา เธอกับเย่ฮัวคงไม่ค่อยได้คุยกันแบบนี้ แต่ในขณะเดียวกันเย่ฮัวเองก็คิดแต่จะอยากมีลูกอย่างเดียวเลย

 

ในตอนนี้ ชิงหยานั้นไม่รู้แล้วว่าจะทำอย่างไรดี มันช่างอึดอัดเหลือเกิน

 

หรือควรจะไปถามชิงยูตงดูว่าเธอคิดเห็นอย่างไร

 

ทุกๆอย่างมันมืดไปหมด ชิงหยาก้มหน้าอยู่นาน นี่เธอ…เป็นขบถตัวจิ๋วรึเปล่าน่ะ…

 

เมื่อเห็นว่าป้าชิงหยาของเธอสามารถกินอะไรได้ปกติแล้ว อาหลี่ก็รู้สึกว่าภารกิจของเธอจบลงแล้ว และสิ่งต่อไปที่ต้องทำคือการนำข่าวดีนี้ไปรายงานต่อ

 

หลังจากที่เย่ฮัวได้ยินเรื่องนี้ เขาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก สำหรับชิงหยาแล้ว เป็นไปได้ก็ไม่อยากเข้าใกล้เวลาแบบนี้ นั้นเพราะเขารู้ว่าชิงหยาเป็นประเภทที่บทจะอ่อนก็คืออ่อน แต่ถ้าบทจะแข็งก็คือแข็งกร้าวไปเลย

 

ปัญหาความขัดแย้งในครอบครัวนี้ต้องค่อยๆแก้ไขกันไป และตอนนี้เขาหวังแค่ลูกสาวของเขาจะเป็นสะพานเชื่อมโยงให้เขาสามารถสื่อสารกับพวกเธอได้ไปเรื่อยๆ

 

อย่างไรก็ตามปัญหาครอบครัวของเย่ฮัวนั้นก็เรื่องหนึ่ง และทางตระกูลเสี่ยวผู้ที่ซึ่งอยู่ห่างไกลจากเมืองซีจิ๋นที่กำลังอยู่ในอีเวนท์ที่เกี่ยวกับการอยู่รอดของตระกูลก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งเช่นกัน!